ปีเตอร์รู้สึกงัวเงียเพราะถูกปลุกแต่เช้า เขาเองเข้ามาทำงานที่ซีไอเอประมาณปีครึ่งแล้ว
แต่ก็ยังเป็นผู้ช่วยของมาโก้อยู่วันยังค่ำ เขาเองอยากเลื่อนตำแหน่ง
อย่างน้อยเท่ามาโก้ก็ยังดี เขาจะได้จีบเธอได้
เขาเคาะประตูแล้วเดินเข้าไปในห้อง มาโก้นั่งรอเขาอยู่
"นั่งลงสิค่ะท่านสุภาพบุรุษ" มาโก้กัดแรง
ปีเตอร์นั่งลงแต่โดยดี "มีอะไรว่ามาเลย"
"ความเคลื่อนไหวสำคัญเช้านี้ เจ้าหญิงวิมลลักษณา
ทรงอยากไปฮันนีมูนที่หนานนูเปีย"
"เจ้าหญิงประเทศโสฬสใช่ไหม"
ปีเตอร์หยิบลูกโลกที่ตั้งอยู่บนโต๊ะของมาโก้มาดู
"อ๋อ อยู่ตรงนี้เอง แล้วมันน่าสนใจตรงไหนครับ"
"ถึงโสฬสจะเป็นประเทศเล็ก ๆ แต่ในรอบ 6 เดือนที่ผ่านมา
ท่านประธานาธิบดีก็เคยถามถึงประมาณ 5 ครั้ง แต่เรามีข้อมูล
ตอบท่านน้อยมาก ทั้ง ๆ ที่นักธุรกิจของที่นั่นมาเปิดสาขาอยู่ที่นี่
เต็มไปหมด"
"เช่น"
"มหาเวหน ประภาคารเคียงดาว ป่าเดือนพันดาว แล้วยังอีกเยอะเลยนะ"
"วนกลับมาที่ประเด็นของเจ้าหญิงวิมลลักษณา การที่เธอจะเสด็จ
ฮันนีมูนที่หนานนูเปีย มันน่าสนใจยังไง"
" a. เธออยากไปฮันนีมูนจริง ๆ
b. เธออยากช่วยพลิกฟื้นประเทศ
c. มีคนหว่านล้อมให้เธอไปเพื่อเป้าหมายบางอย่างในที่นั้น
d. มีคนหว่านล้อมให้เธอไปเพื่อเป้าหมายบางอย่างในโสฬส"
"คุณเลือกข้อไหน"
"ฉันเลือกข้อ d."
"ผมเดาว่าถูกทุกข้อนะ"
"อืม น่าสนใจ ทำไมล่ะ"
"สำหรับเจ้าหญิงวิมลลักษณา มันเป็นไปได้ทุกข้อเลย"
"งั้นต้องเตรียมทีมเป็นสองทีม ทีมเอ ตามไปที่หนานนูเปียด้วย
ส่วนทีมบี เกาะติดสถานการณ์ที่โสฬส มีอะไรอีกไหมท่านสุภาพบุรุษ"
"อืม ผมรู้มาว่าคนชื่อทอมกับแบรด พวกเขาเข้าไปสอดแนมที่เสสิขะกัน
สองคนนั่นเกี่ยวข้องกับเราไหม"
มาโก้เช็คข้อมูลในคอมฯ
"น่าจะเป็นทีมแยก มีภารกิจเฉพาะ แต่ยังเงียบอยู่
เอาเป็นว่าเราตั้งทีมของเราได้เลย ไม่ต้องไปสนใจเขาหรอก"
"ได้เลยครับ"
"มีคำถามอะไรอีกไหม"
"แล้วเรื่องของเราล่ะ"
มาโก้ยิ้มอย่างเท่ "ปิดประชุมค่ะท่านสุภาพบุรุษ"
ปีเตอร์ออกจากห้องของมาโก้ เขาต้องเดินทางไกลอีกแล้ว
ไกลมาก อีกนานกว่าจะได้เจอมาโก้อีก
ถ้าไม่ใช่เธอ เขาคงไม่ทำงานนี้หรอก
เขากับมาโก้เคยควงกันตอนอยู่มหาลัย
แต่เพราะความบ้างาน เธอก็หายไปเลย
มาเจอกันอีกที ก็กลายเป็นหัวหน้าเขาไปแล้ว
แต่ไม่ว่าจะอย่างไร เขาก็ยังหวังในตัวมาโก้อยู่ดี
................................................................................................................................................
หงสากับเจอโรมประสบความลำบากกันอยู่พักนึง
ตอนที่สมุนของเจตจอมโหดช่วยกันเอากาวตราช้างทาทั่วหน้าอก
และหน้าท้องของหงสานั้น เขาตกใจมาก
เพราะนี่มันคือการเอากาวตราช้างมาทาที่เนื้อเลย
แถมยังให้เจอโรมเข้ามากอดอีก มันเป็นการทรมานที่โหดมาก
และเป็นการล้อเล่นกับสารเคมีที่เจตจอมโหดเองก็ไม่รู้ว่ามันทรมานแค่ไหน
ช่วงแรก ๆ อาจจะยังไม่ออกอาการ แต่พอผ่านไปสักพัก
ทั้งหงสาและเจอโรมรับรู้ได้ถึงความร้อนผ่าวที่กำลัง
แผดเผาหน้าอกและหน้าท้องของทั้งคู่อยู่ในเวลานี้
มันร้อนแบบแสบสันต์และเจ็บปวดทรมานมาก
เจตจอมโหดคงสะใจที่ได้ทรมานทั้งคู่ถึงขนาดนี้
ทั้งคู่พยายามยืนตั้งหลัก
"ไหวมั้ย" เจอโรมถามหงสา
"ไม่ไหวก็ต้องไหว ก็ตัวติดกันขนาดนี้"
"อดทนนิดนึง กำลังหาจังหวะอยู่"
"ตอนนี้มันร้อนแบบโคตรทรมานเลย" หงสาบ่น
"กอดกูไว้ก่อนนะ"
"ต้องกอดอยู่แล้ว มันแกะไม่ออก"
เพื่อน ๆ ก้หายกันไปหมดเพราะกลัวโดนบ้าง
ทุกคนจึงไม่กล้าเสี่ยงที่จะเข้ามาช่วย
"นิ่งก่อนนะ อย่าขยับ ถ้าเกิดขยับตัว มันจะยิ่งร้อน
ยิ่งทรมาน" เจอโรมแนะนำ
"ตอนนี้เกิดเรื่องใหญ่แล้ว"
"ทำไม"
"องคชาติกูขยับ เพราะมันใกล้มืงเกินไป"
"เฮ้ย พอของมืงขยับ ของกูก็ขยับ"
"โห โคตรทรมานเลย มันร้อนไปถึงตรงนั้นแล้ว"
"อดทนก่อนนะ" เจอโรมแนะ
"โอย ตรงนั้นเหมือนถูกเผาเลย ทรมานสัด ๆ"
"กอดกูให้แน่น อย่าเพิ่งคิดอะไร คิดถึงกูไว้นะ"
"กูจะคิดถึงแต่มืง จะไม่คิดเรื่องอื่นแล้ว จะคิดถึงแต่มืง"
"ตั้งสตินะมืง เมื่อกูบอก รีบปล่อยมือแล้วกระชากตัวออกนะ"
"ได้"
"เอาเลย"
"เฮ้ย มันติดแน่นอ่ะ มันไม่ออก"
"พักก่อน กอดกันก่อน โอย ตรงนั้นมันร้อนมากเลย"
"ป่านนี้กลายเป็นองคชาติปิ้งไปแล้ว"
"เอางี้ เอาน้ำช่วยดีกว่า เขยิบไปตรงห้องน้ำกัน"
"ได้"
"ช่วยกันตักน้ำราดตรงส่วนที่ติดกันไปก่อน"
"ได้"
"เป็นไงบ้าง"
"ยังทรมานอยู่"
"เอาน้ำราดไปเรื่อย ๆ นะ"
"ได้"
พอผ่านไปสักระยะ
"น่าจะพอโอเคแล้วนะ" เจอโรมถาม
"ใช่"
"งั้นเอาเลยนะ ค่อย ๆ ดันตัวออกจากกัน"
"อืม น่าจะโอเคแล้ว"
"อีกนิดเดียว"
"โอเค หลุดแล้ว ๆ"
พอเอาตัวออกจากกันได้ พวกเขาต้องช่วยกันแกะเศษกาว
ที่แห้งติดตัวคล้ายเป็นพังพืด
ต้องช่วยกันแกะอีกพอสมควรเพราะมันแกะยาก
หลังแกะออกหมดแล้ว ต่างก็พบว่ายังมีความแสบพอควร
จึงชวนกันอาบน้ำ
"แสบจัง" หงสาบ่น
"ดีขึ้นมากแล้วล่ะ" เจอโรมกล่าว
ทั้งสองอาบน้ำและฟอกสบู่
"มันยังร้อนผ่าว ๆ ยังแสบ ๆ อยู่เลย ทำไงดี" หงสาบ่น
"มานี่ดิ" เจอโรมเรียกเขา
หลังจากทั้งคู่ฟอกสบู่กันแล้ว ก็เข้ามากอดกัน
"ดีจังนะ มันอุ่น ๆ" หงสาบอกเล่าความรู้สึก
"การกอดไม่เคยทำร้ายใคร" เจอโรมตอบด้วยความมั่นใจ
"เจตจอมโหด มันโหดมากเลยนะ มันลงโทษแบบนี้ได้ไง"
"มันผ่านไปแล้ว ไม่เป็นไรหรอก ค่อยเอาคืนวันหลัง
วันที่เรามีโอกาส"
จนถึงเวลานอน หงสานอนหงาย เจอโรมเข้ามาดูอาการ
"อกมืงแดงมาก คงระคายเคือง รอแป๊ปนะ"
เขากลับมาพร้อมกับออย
"เดี๋ยวกูทาออยให้ จะได้ดีขึ้น"
เขาเทออย แล้วละเลงไปทั่วหน้าอกและหน้าท้อง
"ตรงนั้นมันก็ดูมีแผลนะ"
เจอโรมเทออยไปที่องคชาติของหงสา แล้วนวดให้ด้วย
สักพักนึงหงสากล่าวว่า "เดี๋ยวกูทาออยให้มืงมั่ง"
หงสาบังคับให้เจอโรมนอนหงาย แล้วทาออยให้
ทั้งบริเวณหน้าอก หน้าท้อง และองคชาติ
เจอโรมยิ้มให้เขา เขาก็ยิ้มตอบ
...............................................................................................
อนันตยานั่งคุยกับลูซิเฟอร์
"เป็นความคิดของวิมลลักษณาจริง ๆ เหรอ"
"หมายถึงอะไรครับ"
"การที่จะไปหนานนูเปียน่ะสิ คนดี ๆ ใครเขาคิดจะไปกัน"
"ก็จริงนะ"
"แล้วตอนนี้ วิมลลักษณาเป็นตัวแทนของวังทั้ง 7 วังดาร
และก็วังวริศราด้วย เข้านอกออกในได้ทุกแห่ง
แถมยังมีห้องลับที่เฉพาะหล่อนเท่านั้นที่มีกุญแจ"
"แสดงว่าถ้าเธอไปหนานนูเปียจริง ๆ ก็ต้องมีตัวแทนที่จะทำงานตรงนี้ให้"
"และคน ๆ นั้นอาจหวังอะไรบางอย่างก็ได้ อาจเป็นคนหว่านล้อมให้เธอไปก็ได้"
"เดี๋ยวคงมีการประกาศออกมา คุณไม่ต้องไปกังวลหรอกครับ
หันมาจัดการผมดีกว่า"
อนันตยามองตาของลูซิเฟอร์ "คืนนี้คุณไม่รอดแน่"
......................................................................
เช้าวันรุ่งขึ้น เดวิดดันเรียกทหารวัง 3 ฝ่ายมาประชุม
ส่วนของวิลล่าวนาลัย เดวิดเรียกจอร์เจสให้มาเป็นตัวแทน
ทหารฝั่งโน้นไม่เคยเรียกทหารฝั่งนี้ร่วมประชุมกันมาก่อน
เดวิดคงกำลังวางแผนการบางอย่างเป็นแน่
จึงทำการเรียกประชุมทำนองนี้
วิมานมายา โดย ศักดา ตอนที่ 93
ปีเตอร์รู้สึกงัวเงียเพราะถูกปลุกแต่เช้า เขาเองเข้ามาทำงานที่ซีไอเอประมาณปีครึ่งแล้ว
แต่ก็ยังเป็นผู้ช่วยของมาโก้อยู่วันยังค่ำ เขาเองอยากเลื่อนตำแหน่ง
อย่างน้อยเท่ามาโก้ก็ยังดี เขาจะได้จีบเธอได้
เขาเคาะประตูแล้วเดินเข้าไปในห้อง มาโก้นั่งรอเขาอยู่
"นั่งลงสิค่ะท่านสุภาพบุรุษ" มาโก้กัดแรง
ปีเตอร์นั่งลงแต่โดยดี "มีอะไรว่ามาเลย"
"ความเคลื่อนไหวสำคัญเช้านี้ เจ้าหญิงวิมลลักษณา
ทรงอยากไปฮันนีมูนที่หนานนูเปีย"
"เจ้าหญิงประเทศโสฬสใช่ไหม"
ปีเตอร์หยิบลูกโลกที่ตั้งอยู่บนโต๊ะของมาโก้มาดู
"อ๋อ อยู่ตรงนี้เอง แล้วมันน่าสนใจตรงไหนครับ"
"ถึงโสฬสจะเป็นประเทศเล็ก ๆ แต่ในรอบ 6 เดือนที่ผ่านมา
ท่านประธานาธิบดีก็เคยถามถึงประมาณ 5 ครั้ง แต่เรามีข้อมูล
ตอบท่านน้อยมาก ทั้ง ๆ ที่นักธุรกิจของที่นั่นมาเปิดสาขาอยู่ที่นี่
เต็มไปหมด"
"เช่น"
"มหาเวหน ประภาคารเคียงดาว ป่าเดือนพันดาว แล้วยังอีกเยอะเลยนะ"
"วนกลับมาที่ประเด็นของเจ้าหญิงวิมลลักษณา การที่เธอจะเสด็จ
ฮันนีมูนที่หนานนูเปีย มันน่าสนใจยังไง"
" a. เธออยากไปฮันนีมูนจริง ๆ
b. เธออยากช่วยพลิกฟื้นประเทศ
c. มีคนหว่านล้อมให้เธอไปเพื่อเป้าหมายบางอย่างในที่นั้น
d. มีคนหว่านล้อมให้เธอไปเพื่อเป้าหมายบางอย่างในโสฬส"
"คุณเลือกข้อไหน"
"ฉันเลือกข้อ d."
"ผมเดาว่าถูกทุกข้อนะ"
"อืม น่าสนใจ ทำไมล่ะ"
"สำหรับเจ้าหญิงวิมลลักษณา มันเป็นไปได้ทุกข้อเลย"
"งั้นต้องเตรียมทีมเป็นสองทีม ทีมเอ ตามไปที่หนานนูเปียด้วย
ส่วนทีมบี เกาะติดสถานการณ์ที่โสฬส มีอะไรอีกไหมท่านสุภาพบุรุษ"
"อืม ผมรู้มาว่าคนชื่อทอมกับแบรด พวกเขาเข้าไปสอดแนมที่เสสิขะกัน
สองคนนั่นเกี่ยวข้องกับเราไหม"
มาโก้เช็คข้อมูลในคอมฯ
"น่าจะเป็นทีมแยก มีภารกิจเฉพาะ แต่ยังเงียบอยู่
เอาเป็นว่าเราตั้งทีมของเราได้เลย ไม่ต้องไปสนใจเขาหรอก"
"ได้เลยครับ"
"มีคำถามอะไรอีกไหม"
"แล้วเรื่องของเราล่ะ"
มาโก้ยิ้มอย่างเท่ "ปิดประชุมค่ะท่านสุภาพบุรุษ"
ปีเตอร์ออกจากห้องของมาโก้ เขาต้องเดินทางไกลอีกแล้ว
ไกลมาก อีกนานกว่าจะได้เจอมาโก้อีก
ถ้าไม่ใช่เธอ เขาคงไม่ทำงานนี้หรอก
เขากับมาโก้เคยควงกันตอนอยู่มหาลัย
แต่เพราะความบ้างาน เธอก็หายไปเลย
มาเจอกันอีกที ก็กลายเป็นหัวหน้าเขาไปแล้ว
แต่ไม่ว่าจะอย่างไร เขาก็ยังหวังในตัวมาโก้อยู่ดี
................................................................................................................................................
หงสากับเจอโรมประสบความลำบากกันอยู่พักนึง
ตอนที่สมุนของเจตจอมโหดช่วยกันเอากาวตราช้างทาทั่วหน้าอก
และหน้าท้องของหงสานั้น เขาตกใจมาก
เพราะนี่มันคือการเอากาวตราช้างมาทาที่เนื้อเลย
แถมยังให้เจอโรมเข้ามากอดอีก มันเป็นการทรมานที่โหดมาก
และเป็นการล้อเล่นกับสารเคมีที่เจตจอมโหดเองก็ไม่รู้ว่ามันทรมานแค่ไหน
ช่วงแรก ๆ อาจจะยังไม่ออกอาการ แต่พอผ่านไปสักพัก
ทั้งหงสาและเจอโรมรับรู้ได้ถึงความร้อนผ่าวที่กำลัง
แผดเผาหน้าอกและหน้าท้องของทั้งคู่อยู่ในเวลานี้
มันร้อนแบบแสบสันต์และเจ็บปวดทรมานมาก
เจตจอมโหดคงสะใจที่ได้ทรมานทั้งคู่ถึงขนาดนี้
ทั้งคู่พยายามยืนตั้งหลัก
"ไหวมั้ย" เจอโรมถามหงสา
"ไม่ไหวก็ต้องไหว ก็ตัวติดกันขนาดนี้"
"อดทนนิดนึง กำลังหาจังหวะอยู่"
"ตอนนี้มันร้อนแบบโคตรทรมานเลย" หงสาบ่น
"กอดกูไว้ก่อนนะ"
"ต้องกอดอยู่แล้ว มันแกะไม่ออก"
เพื่อน ๆ ก้หายกันไปหมดเพราะกลัวโดนบ้าง
ทุกคนจึงไม่กล้าเสี่ยงที่จะเข้ามาช่วย
"นิ่งก่อนนะ อย่าขยับ ถ้าเกิดขยับตัว มันจะยิ่งร้อน
ยิ่งทรมาน" เจอโรมแนะนำ
"ตอนนี้เกิดเรื่องใหญ่แล้ว"
"ทำไม"
"องคชาติกูขยับ เพราะมันใกล้มืงเกินไป"
"เฮ้ย พอของมืงขยับ ของกูก็ขยับ"
"โห โคตรทรมานเลย มันร้อนไปถึงตรงนั้นแล้ว"
"อดทนก่อนนะ" เจอโรมแนะ
"โอย ตรงนั้นเหมือนถูกเผาเลย ทรมานสัด ๆ"
"กอดกูให้แน่น อย่าเพิ่งคิดอะไร คิดถึงกูไว้นะ"
"กูจะคิดถึงแต่มืง จะไม่คิดเรื่องอื่นแล้ว จะคิดถึงแต่มืง"
"ตั้งสตินะมืง เมื่อกูบอก รีบปล่อยมือแล้วกระชากตัวออกนะ"
"ได้"
"เอาเลย"
"เฮ้ย มันติดแน่นอ่ะ มันไม่ออก"
"พักก่อน กอดกันก่อน โอย ตรงนั้นมันร้อนมากเลย"
"ป่านนี้กลายเป็นองคชาติปิ้งไปแล้ว"
"เอางี้ เอาน้ำช่วยดีกว่า เขยิบไปตรงห้องน้ำกัน"
"ได้"
"ช่วยกันตักน้ำราดตรงส่วนที่ติดกันไปก่อน"
"ได้"
"เป็นไงบ้าง"
"ยังทรมานอยู่"
"เอาน้ำราดไปเรื่อย ๆ นะ"
"ได้"
พอผ่านไปสักระยะ
"น่าจะพอโอเคแล้วนะ" เจอโรมถาม
"ใช่"
"งั้นเอาเลยนะ ค่อย ๆ ดันตัวออกจากกัน"
"อืม น่าจะโอเคแล้ว"
"อีกนิดเดียว"
"โอเค หลุดแล้ว ๆ"
พอเอาตัวออกจากกันได้ พวกเขาต้องช่วยกันแกะเศษกาว
ที่แห้งติดตัวคล้ายเป็นพังพืด
ต้องช่วยกันแกะอีกพอสมควรเพราะมันแกะยาก
หลังแกะออกหมดแล้ว ต่างก็พบว่ายังมีความแสบพอควร
จึงชวนกันอาบน้ำ
"แสบจัง" หงสาบ่น
"ดีขึ้นมากแล้วล่ะ" เจอโรมกล่าว
ทั้งสองอาบน้ำและฟอกสบู่
"มันยังร้อนผ่าว ๆ ยังแสบ ๆ อยู่เลย ทำไงดี" หงสาบ่น
"มานี่ดิ" เจอโรมเรียกเขา
หลังจากทั้งคู่ฟอกสบู่กันแล้ว ก็เข้ามากอดกัน
"ดีจังนะ มันอุ่น ๆ" หงสาบอกเล่าความรู้สึก
"การกอดไม่เคยทำร้ายใคร" เจอโรมตอบด้วยความมั่นใจ
"เจตจอมโหด มันโหดมากเลยนะ มันลงโทษแบบนี้ได้ไง"
"มันผ่านไปแล้ว ไม่เป็นไรหรอก ค่อยเอาคืนวันหลัง
วันที่เรามีโอกาส"
จนถึงเวลานอน หงสานอนหงาย เจอโรมเข้ามาดูอาการ
"อกมืงแดงมาก คงระคายเคือง รอแป๊ปนะ"
เขากลับมาพร้อมกับออย
"เดี๋ยวกูทาออยให้ จะได้ดีขึ้น"
เขาเทออย แล้วละเลงไปทั่วหน้าอกและหน้าท้อง
"ตรงนั้นมันก็ดูมีแผลนะ"
เจอโรมเทออยไปที่องคชาติของหงสา แล้วนวดให้ด้วย
สักพักนึงหงสากล่าวว่า "เดี๋ยวกูทาออยให้มืงมั่ง"
หงสาบังคับให้เจอโรมนอนหงาย แล้วทาออยให้
ทั้งบริเวณหน้าอก หน้าท้อง และองคชาติ
เจอโรมยิ้มให้เขา เขาก็ยิ้มตอบ
...............................................................................................
อนันตยานั่งคุยกับลูซิเฟอร์
"เป็นความคิดของวิมลลักษณาจริง ๆ เหรอ"
"หมายถึงอะไรครับ"
"การที่จะไปหนานนูเปียน่ะสิ คนดี ๆ ใครเขาคิดจะไปกัน"
"ก็จริงนะ"
"แล้วตอนนี้ วิมลลักษณาเป็นตัวแทนของวังทั้ง 7 วังดาร
และก็วังวริศราด้วย เข้านอกออกในได้ทุกแห่ง
แถมยังมีห้องลับที่เฉพาะหล่อนเท่านั้นที่มีกุญแจ"
"แสดงว่าถ้าเธอไปหนานนูเปียจริง ๆ ก็ต้องมีตัวแทนที่จะทำงานตรงนี้ให้"
"และคน ๆ นั้นอาจหวังอะไรบางอย่างก็ได้ อาจเป็นคนหว่านล้อมให้เธอไปก็ได้"
"เดี๋ยวคงมีการประกาศออกมา คุณไม่ต้องไปกังวลหรอกครับ
หันมาจัดการผมดีกว่า"
อนันตยามองตาของลูซิเฟอร์ "คืนนี้คุณไม่รอดแน่"
......................................................................
เช้าวันรุ่งขึ้น เดวิดดันเรียกทหารวัง 3 ฝ่ายมาประชุม
ส่วนของวิลล่าวนาลัย เดวิดเรียกจอร์เจสให้มาเป็นตัวแทน
ทหารฝั่งโน้นไม่เคยเรียกทหารฝั่งนี้ร่วมประชุมกันมาก่อน
เดวิดคงกำลังวางแผนการบางอย่างเป็นแน่
จึงทำการเรียกประชุมทำนองนี้