อารมณ์แบบเลี้ยงเขาตอนไม่พร้อม อยากอ่านเรื่องราวจากคนอื่นว่าอยู่กับพวกเขายังไงบ้าง
เรามีหมาสองตัว
ตัวแรกช่วยมา กลัวรถไฟทับ หาบ้านไปได้ 5 ตัว เหลือเค้าตัวสุดท้ายหาบ้านไม่ได้เลยเลี้ยงไว้
ตัวที่สองครอบครัวซื้อมาให้เพราะเราเป็นซึมเศร้าแล้วอยู่บ้านลำพัง กลัวเราคิดสั้น เลยให้มาอยู่เป็นเพื่อน
จากนั้นมาก็เป็นเวลา 2-3 ปีตามอายุหมา เราก็ยังไม่ไปไหน
อยากไปไหนนู่นนี่ก็เป็นห่วงเค้าตลอด ไปบ้านญาติทีก็กระเตงกันไป(มอไซต์)
ไปไหนนานสุดก็ 6 ชม. (ไม่มีคนให้ข้าว พาเข้าบ้านนอน เพราะเค้ามีแค่เรา)
เราอายุเลขสองกลางๆ และตอนนี้ว่างงาน หาทำหลายงานก็ลาออกเพราะชอบอิสระ อินโทรเวิร์ทสัก 60 % และอีกอย่างคือห่วงหมา
เป็นคนไม่ติดสื่อ สังคมออนไลน์ โทรศัพท์เก่าเอาแค่พอใช้ได้ เพราะไม่ค่อยใช้ ดูเหมือนไม่เอาไหนจากหาทำงานง่ายๆผ่านมือถือ
แต่เพราะเราดูจอแปบเดียวก็ปวดหัวตึ้บ เลยไม่ค่อยเอาดีด้านนี้
เป็นภาระแม่ที่ให้เงินเป็นค่าเฝ้าบ้านกับเรา (เครียด ไม่อยากเป็นภาระ รู้สึกไม่ดีกับตัวเอง)
บ้านเป็นชนบท เลี้ยงแบบเปิด เราทำรั้วนะ ควักงบหมื่นปลายๆแต่มันไม่คณามือหมาเพื่อนบ้าน ขุดเข้ามาอยู่ 4 ตัว แล้วหมาเราที่มักเห่ารถ ก็มุดรูตามออกไปกวดรถ (อุตส่าห์คิดว่ารั้วคงคุมหมาเราให้อยู่บ้านได้โดยไม่กังวล) ปวดกบาล เราก็แก้ปัญหาโดยสอนหมาเรา ต้องใช้เวลา ตอนนี้ก็เพลาลงบ้าง หมาเราอีกตัวก็โดน 1 ใน 4 ขย้ำ 4 ครั้งในระยะเวลา 2 ปี เครียดด เรื่องหมา เพราะเราไม่สามารถควบคุมหมาทั้งหมดได้ด้วยตัวคนเดียว มันต้องใช้เวลาและพยายามมาก
(เหน่ย เปงท้อ เครียด) เพื่อนบ้านก็พยายามแล้วนะ แต่สงสัยยังไม่สุดมั้ง เลยปล่อยเบลอเรื่องหมา
แล้วสภาพคนว่างงานกับหมา 6 ตัว เจียดเงินแบ่งกันกินข้าว คนกับหมา
เผื่อว่าเอ้ออ ไม่ให้ข้าว คงกลับบ้านตัวเอง สรุปนอนประท้วงเป็นอาทิตย์ ไม่ยอมกลับ ใจอ่อนและเป็นห่วงพวกมันเพราะเจ้าของไม่มาใยดี อยู่จนทุกวันนี้จะสองปีละ ก็ไม่รู้มันสบายใจหรืออะไรที่อยู่บ้านเรายอมแหกกรงบ้านตัวเองจนลิ้นเกือบขาด เล็บเท้าหลุด โดนเหล็กขูดตัว สังกะสีบาดตัว แล้วมาอยู่บ้านเรา
อีกใจก็รัก อีกใจก็กังวลกับอนาคตตัวเอง
สรุป : เราอยากใช้ชีวิตกับมะหมาไปได้ในทุกๆด้าน หลักๆก็หมาเรา 2 ตัว (ดูลำเอียงไหม)
อยากฟังเรื่องราวจากคนที่เลี้ยงสัตว์ว่าใช้ชีวิตอยู่กับพวกเขายังไงเผื่อเรามาปรับใช้กับตัวเอง หรือคนที่ไม่ได้เลี้ยงแต่อยากแนะนำเราขอขอบคุณมากๆ และไม่ว่าจะความคิดเห็นสั้นหรือยาวก็มีประโยชน์กับเราหมด
สำหรับใครที่อ่านแล้วมีอารมณ์ติดลบก็พิมพ์ลงมาได้เลย ไม่อยากให้หงุดหงิดออกไปจากกระทู้ชวนปวดหัวนี้ เราจะได้เห็นข้อบกพร่องของตัวเองผ่านความคิดเห็นความรู้สึกของคุณ ซึ่งเป็นประโยชน์กับเรามากๆ
เลี้ยงหมาลำพัง
เรามีหมาสองตัว
ตัวแรกช่วยมา กลัวรถไฟทับ หาบ้านไปได้ 5 ตัว เหลือเค้าตัวสุดท้ายหาบ้านไม่ได้เลยเลี้ยงไว้
ตัวที่สองครอบครัวซื้อมาให้เพราะเราเป็นซึมเศร้าแล้วอยู่บ้านลำพัง กลัวเราคิดสั้น เลยให้มาอยู่เป็นเพื่อน
จากนั้นมาก็เป็นเวลา 2-3 ปีตามอายุหมา เราก็ยังไม่ไปไหน
อยากไปไหนนู่นนี่ก็เป็นห่วงเค้าตลอด ไปบ้านญาติทีก็กระเตงกันไป(มอไซต์)
ไปไหนนานสุดก็ 6 ชม. (ไม่มีคนให้ข้าว พาเข้าบ้านนอน เพราะเค้ามีแค่เรา)
เราอายุเลขสองกลางๆ และตอนนี้ว่างงาน หาทำหลายงานก็ลาออกเพราะชอบอิสระ อินโทรเวิร์ทสัก 60 % และอีกอย่างคือห่วงหมา
เป็นคนไม่ติดสื่อ สังคมออนไลน์ โทรศัพท์เก่าเอาแค่พอใช้ได้ เพราะไม่ค่อยใช้ ดูเหมือนไม่เอาไหนจากหาทำงานง่ายๆผ่านมือถือ
แต่เพราะเราดูจอแปบเดียวก็ปวดหัวตึ้บ เลยไม่ค่อยเอาดีด้านนี้
เป็นภาระแม่ที่ให้เงินเป็นค่าเฝ้าบ้านกับเรา (เครียด ไม่อยากเป็นภาระ รู้สึกไม่ดีกับตัวเอง)
บ้านเป็นชนบท เลี้ยงแบบเปิด เราทำรั้วนะ ควักงบหมื่นปลายๆแต่มันไม่คณามือหมาเพื่อนบ้าน ขุดเข้ามาอยู่ 4 ตัว แล้วหมาเราที่มักเห่ารถ ก็มุดรูตามออกไปกวดรถ (อุตส่าห์คิดว่ารั้วคงคุมหมาเราให้อยู่บ้านได้โดยไม่กังวล) ปวดกบาล เราก็แก้ปัญหาโดยสอนหมาเรา ต้องใช้เวลา ตอนนี้ก็เพลาลงบ้าง หมาเราอีกตัวก็โดน 1 ใน 4 ขย้ำ 4 ครั้งในระยะเวลา 2 ปี เครียดด เรื่องหมา เพราะเราไม่สามารถควบคุมหมาทั้งหมดได้ด้วยตัวคนเดียว มันต้องใช้เวลาและพยายามมาก
(เหน่ย เปงท้อ เครียด) เพื่อนบ้านก็พยายามแล้วนะ แต่สงสัยยังไม่สุดมั้ง เลยปล่อยเบลอเรื่องหมา
แล้วสภาพคนว่างงานกับหมา 6 ตัว เจียดเงินแบ่งกันกินข้าว คนกับหมา
เผื่อว่าเอ้ออ ไม่ให้ข้าว คงกลับบ้านตัวเอง สรุปนอนประท้วงเป็นอาทิตย์ ไม่ยอมกลับ ใจอ่อนและเป็นห่วงพวกมันเพราะเจ้าของไม่มาใยดี อยู่จนทุกวันนี้จะสองปีละ ก็ไม่รู้มันสบายใจหรืออะไรที่อยู่บ้านเรายอมแหกกรงบ้านตัวเองจนลิ้นเกือบขาด เล็บเท้าหลุด โดนเหล็กขูดตัว สังกะสีบาดตัว แล้วมาอยู่บ้านเรา
อีกใจก็รัก อีกใจก็กังวลกับอนาคตตัวเอง
สรุป : เราอยากใช้ชีวิตกับมะหมาไปได้ในทุกๆด้าน หลักๆก็หมาเรา 2 ตัว (ดูลำเอียงไหม)
อยากฟังเรื่องราวจากคนที่เลี้ยงสัตว์ว่าใช้ชีวิตอยู่กับพวกเขายังไงเผื่อเรามาปรับใช้กับตัวเอง หรือคนที่ไม่ได้เลี้ยงแต่อยากแนะนำเราขอขอบคุณมากๆ และไม่ว่าจะความคิดเห็นสั้นหรือยาวก็มีประโยชน์กับเราหมด
สำหรับใครที่อ่านแล้วมีอารมณ์ติดลบก็พิมพ์ลงมาได้เลย ไม่อยากให้หงุดหงิดออกไปจากกระทู้ชวนปวดหัวนี้ เราจะได้เห็นข้อบกพร่องของตัวเองผ่านความคิดเห็นความรู้สึกของคุณ ซึ่งเป็นประโยชน์กับเรามากๆ