เหนื่อยจังงงงงงงง

ผมชื่อ เกม ที่เขียนกระทู้นี้ไม่ได้อยากให้ใครอ่าน และกระทู้นี้คือกระทู้แรกของผม ที่เขียนเพราะอยากให้ตัวเองกลับมาอ่านตอนที่ตัวเองเหนื่อย ตอนนี้ผมพึ่งจะอายุ18 ค่อนข้างที่จะสับสนกับชีวิต เจออะไรหลายๆอย่าง มันเหนื่อยมากๆ เมื่อตอนเด็กๆ ตื่นเช้ามา ไปร้านเกม เล่นกับเพื่อน มีความสุข พอมาวันนี้ ผมเริ่มโตขึ้น และอย่างก้าวที่จะเป็นผู้ใหญ่แล้ว ตอนนี้ผมนอนร้องไห้ตาบวม แต่ก็เป็นความรู้สึกที่ดีที่ได้ระบายมันออกมา ที่ร้องไห้เพราะโดนกดดันจากที่บ้าน ผมเป็นลูกคนที่3 มีน้องอีก1คน กลับมาจากโรงเรียน ผมทำทุกอย่างในบ้านทั้ง ทำกับข้าว หุงข้าว ไปซื้อของ และอีกหลายๆอย่าง แต่ก็ยังโดนดุ สำหรับบางคนก็คิดว่าแค่โดนดุ แต่สำหรับผม ผมคิดว่าผมต้องใจทำทุกอย่าง ไม่เคยเกี่ยง ทำด้วยความตั้งใจตลอด จนวันนี้ผมรู้สึกเหนื่อยมาก อยากระบายกับใครสักคน แต่ก็ไม่มีใครเข้าใจ มีเพียงผญ.คนนึงที่เขาอยู่ข้างผมมาเสมอ เขาคือแม่ของผม เขามาปลอบผม บอกว่า"อย่าคิดมากนะลูก เขาอยากจะกลับมาตากทำงานแล้วก็เหนื่อย เลยพูดแบบนั้นไป" ความรู้สึกตอนนั้นคือร้องไห้หนักกว่าเดิม แต่ก็รู้สึกดีที่มีแม่มาปลอบ สำหรับใครที่มาอ่านกระทู้นี้และตัวผมเอง ก็อยากจะบอกว่า สู้ๆนะ ชีวิตยังเจออะไรอีกเยอะ แต่จะมีใครสักคนที่อยู่ข้างๆเราเสมอ 

10/08/2566
21.16น.