เพื่อนวัยเรียน

เมื่อก่อนติดเพื่อน ใครดีด้วยก็คิดว่าเขาคือเพื่อนหมดจนมามีแฟนก็เริ่มอยู่กับแฟนเยอะขึ้น แต่พอเปิดเทอมก็ฝึกงานพอดี 8:00ถึง17:00 พอเลิกงานก็เหนื่อยไม่อยากไปไหน เป็นแบบนี้จนจบฝึกงาน ประมาณ4-5เดือน แต่รับรู้ได้คือ พอไม่ค่อยไปไหนมาไหนกับเพื่อนไม่ได้รู้เรื่องอะไร ก็เหมือนเป็นคนนอกเลยค่ะ เค้ามีกลุ่มพูดที่ไม่มีเรา ไปไหนมาไหนก็ไม่ได้ชวนเหมือนแต่ก่อน เราพยายามถามเพื่อนตลอดว่าเป็นอะไรกันรึป่าว แต่ก็ไม่มีใครสนใจ ก็เลยต่างคนต่างอยู่ไปพักใหญ่ๆพูดคุยกันเฉพาะคาบเรียนหรือแค่เจอหน้ากันแค่นั้น เราเลยปล่อยไปละอยู่คนเดียว และที่เราบอกว่าใครดีก็คิดว่าเขาคือเพื่อน ใช่ค่ะเราเผลอไปปรึกษาเพื่อนที่เราคิดว่าเขาคือเพื่อน จนทำให้เพื่อนคนนี้เอาสิ่งที่เราปรึกษาไปพูดให้คนที่เกี่ยวข้องฟังกับเรื่องที่เราปรึกษา แถมพูดเติมแต่งไปให้เราผิดใจกับคนพวกนั้นค่ะ อ่อแล้วเวลามีเรื่องเดือดร้อนเราช่วยตลอดเป็นห่วงตลอด แต่พอเป็นเรากลับไม่มีใครยืนมือมาเลยค่ะ

พอเจอเรื่องแบบนี้ขึ้นเอาจริงซึมอยู่นานเลยค่ะกว่าจะผ่านมาได้ แต่พอคิดๆไปมันก็ดีที่จะได้รู้ว่าไม่ควรไว้ใจใครง่ายๆ พูดง่ายๆคือเลิกโลกสวยคิดว่าคนที่ดีกับเราต้องหวังดีด้วยทุกคน มันทำให้เราคัดกรองคนและระดับความเป็นเพื่อนว่าควรอยู่ในระดับไหนกับคนไหน  ทุกวันนี้ปล่อยว่างอยู่คนเดียวบ้าง หาเพื่อนคุยแก้เหงาไปเล่นๆไม่มีเพื่อนสนิท  แต่อยู่แบบนี้ก็ดีแล้วค่ะเราโอเคขึ้นมากๆและเราเก่งมากๆจริงๆจากเด็กสาวโลกสวยคนหนึ่ง🤣 ปล.เรามีเพื่อนสนิทสุดๆก็คือแฟนคนเดียวเลยค่ะเป็นได้ทุกอย่างให้เราเลยค่ะ