มาระบายกันเถอะ!!

ถ้าผมจะมาระบายเรื่องทุกข์ใจเรื่องเครียดทุกวันเหมือนเป็นไดอารี่อันหนึ่งจะทำให้ทุกคนรำคาญไหมครับหรือผิดหลักกฏพันทิปอะไรไหมครับ เรื่องส่วนใหญ่ที่ผมเครียดก็มักจะเป็นเรื่องที่ผมกละวโรคพิษสุนัขบ้า เรื่องราว

โลภ โกรธ หลง ชอบใจ เสียใจ ดีใจ คิดนึก เป็นจิตสังขาร เป็น อายาตนภายใน มโนวิญญาน เป็นผัสสะ ได้ยิน เห็นภาพ เป็น อายาตนภายนอก เป็นผัสสะ ทั้งอายาตนภายนอก ภายใน ต่างเป็นประตูผัสสะ กระทบอะไร ก็กระทบจิต จิ

ตามกระทู้เลยจ้า ประเด็นคือ ตอนเป็นวัยละอ่อนเป็นเด็กติ๋มคนนึงที่ชอบไปเขียนไดอารี่ในเว็บโพสจัง แต่มีไดอารี่ของผู้ชาย 1 คนที่เข้าไปส่องเป็นประจำทุกวัน เพราะดูหน้าตากวนๆ และแต่งรูปแนวๆ แต่ไม่กล้าคอมเม้นสั

ถ้าวันนึงผมรู้ว่าตัวเองจะไม่มีชีวิตอยู่แล้ว ผมอยากจะเขียนเกี่ยวกับทุกคนที่อยู่ในช่วงชีวิตผมมาโดยตลอดมาก ถึงตอนนั้นผมว่าน่าจะไม่นานแต่ทำได้แน่

ก่อนนี้เคยถามว่ายังมีคนอ่าน Blog อยู่ไหม สรุปรวมๆจากความคิดเห็นทั้งหมด แม้จะไปทางไม่มีคนอ่านแล้ว สุดท้ายก็อยากลองดู และขอบคุณไปเจอความคิดเห็นนึง พูดถึง Blogger ของกูเกิ้ล พอไปค้นรู้สึกว่าดีสำหรั

แค่มาบ่นค่ะ เรื่องบางเรื่องก็บ่นกับคนในบ้านไม่ได้... พวกเค้าไม่ควรมารับรู้หรือต้องมาเป็นห่วงอะไรเรานั่นล่ะค่ะ บางทีเหนื่อยจนนั่งเบลอที่โต๊ะทำงาน นั่งรถเมล์กลับบ้านแบบคนตาลอยน่ะ เหมือนมีอะไรในใจท