ขอพื้นที่ระบายหน่อยนะคะ เราเรียนจบมาทำงานใกล้บ้านค่ะ เพราะคิดว่า อยู่บ้านเพื่อชดเชยเวลาที่ไม่เคยอยู่บ้านบ้างค่ะ เพราะเราเรียนไกลบ้านตั้งแต่ จบ ป.6 เลยค่ะ กลับมานานสุดก็แค่ช่วงปิดเทอม พอกลับมาอยู่บ้านยาวๆ กลับรู้สึกว่า บ้านคือไม่ต่างจากกรงขังเลยค่ะ ออกไปไหนไกลบ้านไม่ได้เลย ไกลสุดก็แค่ 7 และถ้าจะไปไกลกว่านั้นต้องไปกับน้า (ผู้ใหญ่ค่ะ) เราตื่นมาช่วยที่บ้านจัดของเอาไปขาย ประมาณ ตี 5.30 ไปทำงานตั้งแต่ 7.30 น. กลับมา 16.30 และประมาณ 17.30 ก็ออกไปช่วยเขาทำกับข้าว และกลางคืนก็มีสอนหนังสือเด็กๆ สอนเสร็จก็ช่วยเขาต่อจนถึง 3-4 ทุ่ม เรามีเวลาเป็นของตัวเองแค่วันเสาร์-อาทิตย์ กับก่อนนอนแปบนึง
เราเครียดมากค่ะ ออกไปหาเพื่อนก็ไม่ได้ คุยด้วยก็ด้วยความที่วัยต่างกันอีก ก็ไม่เข้าใจเราอีก เขาให้เราทำอะไร เราทำให้ แต่เขากลับมาว่าเราไม่เต็มใจทำ หน้าบึ้งตึง คือ เราทำให้แล้ว หน้าเราก็เป็นแบบนี้มาตั้งนานแล้ว และคือแบบ เรารู้ว่าเราควรซักผ้า ตากผ้าของเราเวลาไหน แต่เขาคอยมาจี้ มาสั่งให้ทำ คือเราเหนื่อยค่ะ อยากพัก แต่เขาไม่เข้าใจ เราเป็นครูประถมค่ะ ทั้งวันคือใช้พลังงานเยอะมาก กลับมาบ้าน ก็กะจะนอนพักสักแป๊บ เขาก็มาบ่นอีกว่า แค่เป็นครู จะเหนื่อยอะไรหนักหนา ไม่ได้ไปเข้าป่าเข้าสวนเหมือนเขา บลาๆ สัปดาร์ก่อน เราขอไปหาหมอ รักษาสิว เพราะแพ้แมสช่วงโควิด และไม่หายขาด แต่เขาไม่ให้ไปค่ะ หัวเด็ดตีนขาดยังไงก็ไม่ให้ไป ทั้งๆที่เราใช้เงินเรารักษา วันอื่นต่อนะคะ เราเอาโทรศัพท์ มาเล่นก่อนนอนค่ะ ตอนนั้นประมาณ 4 ทุ่มครึ่ง เขามาเปิดประตูห้องเรา แล้วบอกว่า เอาโทรศัพท์มา จะเก็บไว้ แล้วสั่งให้เราไปอาบน้ำค่ะ คือเราโกรธมาก นี่เราอายุ 22 แล้ว แต่เขาบงการเราเหมือนเรายังไม่จบมัธยม เราแสดงกิริยาท่าทางไม่พอใจไม่ได้เลยค่ะ เราเครียดมาก เราร้องไห้เกือบทุกวัน ไปทำงานก็คอยยิ้มแย้มกับ เด็กๆอยู่ตลอดเวลา กลับบ้านมาหมดพลังงาน อยากชาจแบตบ้าง แต่แบตยิ่งลดไปอีก วันหยุด ก็ไปไหนไม่ได้ ห้ามทุกอย่าง แล้วแบบเราเรียนจบมาเพื่อโดนกักขังหรอ เสียใจมากค่ะ เราโมโหถึงขั้นรู้สึกอยากทำลายข้าวของเลยค่ะ
วันไหนที่เราเหนื่อยและไม่ได้ออกไปช่วยงานเขา เขาจะบ่นค่ะว่า ตอนส่งเราเรียนลำบากยังนั้นอย่างนี้ แค่นี้เรายังช่วยเขาไม่ได้เลย แทนที่จะกลับมาอยู่บ้านทำให้คนในบ้านสบายใจขึ้น กลับกลายเป็นหนักใจกว่าเดิม เขาพูดแบบนี้คือเราเสียความรู้สึกมากค่ะ เราช่วยตลอดเขาไม่เคยชมเลย พอเราไม่ช่วยเขาก็พูแหนบแหนม อละชอบพร่ำบ่นว่า แค่เป็นครูเหนื่อยแค่นี้ ทำเป็นจะเป็นจะตาย
ท้อค่ะ เหนื่อย Toxic มาก
ไม่เคยอยู่บ้านนานๆตั้งแต่ มัธยม จนเรียนจบ ป.ตรี พอกลับมาอยู่บ้านไม่ถึง 3 เดือนรู้สึก Toxic ตลอดเลยค่ะ
เราเครียดมากค่ะ ออกไปหาเพื่อนก็ไม่ได้ คุยด้วยก็ด้วยความที่วัยต่างกันอีก ก็ไม่เข้าใจเราอีก เขาให้เราทำอะไร เราทำให้ แต่เขากลับมาว่าเราไม่เต็มใจทำ หน้าบึ้งตึง คือ เราทำให้แล้ว หน้าเราก็เป็นแบบนี้มาตั้งนานแล้ว และคือแบบ เรารู้ว่าเราควรซักผ้า ตากผ้าของเราเวลาไหน แต่เขาคอยมาจี้ มาสั่งให้ทำ คือเราเหนื่อยค่ะ อยากพัก แต่เขาไม่เข้าใจ เราเป็นครูประถมค่ะ ทั้งวันคือใช้พลังงานเยอะมาก กลับมาบ้าน ก็กะจะนอนพักสักแป๊บ เขาก็มาบ่นอีกว่า แค่เป็นครู จะเหนื่อยอะไรหนักหนา ไม่ได้ไปเข้าป่าเข้าสวนเหมือนเขา บลาๆ สัปดาร์ก่อน เราขอไปหาหมอ รักษาสิว เพราะแพ้แมสช่วงโควิด และไม่หายขาด แต่เขาไม่ให้ไปค่ะ หัวเด็ดตีนขาดยังไงก็ไม่ให้ไป ทั้งๆที่เราใช้เงินเรารักษา วันอื่นต่อนะคะ เราเอาโทรศัพท์ มาเล่นก่อนนอนค่ะ ตอนนั้นประมาณ 4 ทุ่มครึ่ง เขามาเปิดประตูห้องเรา แล้วบอกว่า เอาโทรศัพท์มา จะเก็บไว้ แล้วสั่งให้เราไปอาบน้ำค่ะ คือเราโกรธมาก นี่เราอายุ 22 แล้ว แต่เขาบงการเราเหมือนเรายังไม่จบมัธยม เราแสดงกิริยาท่าทางไม่พอใจไม่ได้เลยค่ะ เราเครียดมาก เราร้องไห้เกือบทุกวัน ไปทำงานก็คอยยิ้มแย้มกับ เด็กๆอยู่ตลอดเวลา กลับบ้านมาหมดพลังงาน อยากชาจแบตบ้าง แต่แบตยิ่งลดไปอีก วันหยุด ก็ไปไหนไม่ได้ ห้ามทุกอย่าง แล้วแบบเราเรียนจบมาเพื่อโดนกักขังหรอ เสียใจมากค่ะ เราโมโหถึงขั้นรู้สึกอยากทำลายข้าวของเลยค่ะ
วันไหนที่เราเหนื่อยและไม่ได้ออกไปช่วยงานเขา เขาจะบ่นค่ะว่า ตอนส่งเราเรียนลำบากยังนั้นอย่างนี้ แค่นี้เรายังช่วยเขาไม่ได้เลย แทนที่จะกลับมาอยู่บ้านทำให้คนในบ้านสบายใจขึ้น กลับกลายเป็นหนักใจกว่าเดิม เขาพูดแบบนี้คือเราเสียความรู้สึกมากค่ะ เราช่วยตลอดเขาไม่เคยชมเลย พอเราไม่ช่วยเขาก็พูแหนบแหนม อละชอบพร่ำบ่นว่า แค่เป็นครูเหนื่อยแค่นี้ ทำเป็นจะเป็นจะตาย
ท้อค่ะ เหนื่อย Toxic มาก