.ถ้าแท็กผิด ห้องผิดขออภัยค่ะ เล่นพันทิปไม่ค่อยเก่ง
ช่วงนี้แม่ หย่ากับพ่อมีเรื่องราวต่างๆ เกิดขึ้นเยอะเลย แม่เลยต้องเป็นคนแบกรับภาระหลายอย่าง พ่อเราเป็นคนไม่ค่อยได้เรื่อง แกหย่ากับแม่เพราะเจอรักใหม่ แม่เราทำใจไม่ได้ กลายเป็นคนอารมณ์ร้อน พูดจาว่าร้ายพ่อ แต่พ่อเรายังไปๆมาๆนะคะ แบบเข้ามาบ้านบ้าง ออกไปนอนข้างนอกบ้าง วันไหนที่พ่อไม่เข้ามาแม่ก็จะโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ เราทำงานมาเหนื่อยๆ พ่อมาส่งหน้าบ้าน แม่ก็จะถามว่าพ่อไปไหน ไปนอนกับอีนั่นแน่ๆ เราจะนั่งอยู่ตรงนั้นไม่ได้เลย เพราะแม่จะพูดทุกสรรพสิ่ง จบก็ไม่จบ พูดแต่เรื่องเดิมๆ ด่าทอ สบถออกเสียงทำหน้าทำตา เราก็อยากให้แม่ระบาย ก็นั่งฟัง นั่งพูดคุยด้วย พอเราบอกไปว่า เราไม่ได้อะไรกับพ่อแล้ว เรื่องค่าใช้จ่ายเขาก็มีช่วยบ้าง ค่าขนมน้องไปรร พ่อก็ไปหาวิ่งงาน เอามาให้ ถึงจะขาดบ้างบางวัน แม่ก็บอกเราเข้าข้างพ่อ ถ้าวันไหนเราไม่ได้ค่าขนม ให้ไปเค้นเอาจากพ่อให้ได้ เราเรียน จ-ศ มัธยมปลาย เรียนไปด้วยทำงานไปด้วย ปีนี้ม.6แล้ว เครียดกับปัญหาอนาคต อีกหลายๆอย่าง เรียนเลิกก็ไปทำงานต่อ5โมงกลับ4ทุ่ม กลับมาก็วนลูปเดิม พ่อไปรับมาส่ง มาฟังแม่บ่นอีกครึ่งชม. แล้วค่อยได้ขึ้นไปอาบน้ำนอน งานช่วงนี้ก็เยอะ บางทีก็ไปหลับที่ รร สมองเราเลยตัดเรื่องที่บ้านออก เพราะต้องการโฟกัสกับชีวิตตัวเองมากกว่า แม่บอกว่าเราดูไม่ค่อยสนใจ ว่าใครในบ้านจะมีปัญหาอะไร แม่เลยบอกว่า จะพูดอัด ให้รู้ว่าพ่อทำอะไรบ้าง ที่บ้านมีปัญหาอะไร บางทีเราเหนื่อยรับฟังมากๆ เราก็บอกแกว่า ใช้เวลาทำใจเถอะ ไม่มีพ่อเราก็อยู่ได้ แกก็ไล่เราไปอยู่ที่อื่น เพราะแกบอกว่า เราไม่อยากรับฟังแก แกมีแค่เรากับน้องเรา เราก็มีแค่แม่แล้วตอนนี้ แม่เหนื่อยแม่เครียด แม่กลับมาต้องทำอาหารให้น้องกับเรากิน ค่าใช้จ่ายในบ้านบลาๆ เราเข้าใจและรับฟังค่ะ แต่ปัญหาพวกนี้หนักไปสำหรับเด็กอายุ17มากเลย เราต้องคอยมาบอกสารเกี่ยวกับพ่อ แม่บอกให้ไปส่อง ผญใหม่ของพ่อ พอส่องก็เอามาด่า พ่อเราเป็นคนค่อนข้างอารมณ์ร้อนไม่แพ้กับแม่เลย เข้ามาบ้านทีไร ก็มีทะเลาะกับถึงขั้นแม่ตีพ่อ เสียงดังน่าอายมากๆ แต่เช้าเลย เรากับน้องจนตื่น บางทีพ่อเข้าบ้านมาแม่ไม่อยู่ เขาก็จะมาบ่นการใช้ชีวิตของเรากับน้อง ด่าสารพัด ทำหน้าทำตาอารมณ์เสียใส่ แล้วก็ออกไป จากวันไหนที่ อารมณ์ดีก็หม่นหมองเลย แต่เรายังไม่อยากอะไรกับเขาทั้งคู่มาก เพราะยังต้องอาศัยอยู่อาศัยกิน ถามว่าความดีแม่มีไหม แม่ดีมาก แต่ก่อนอะนะ แม่เป็นคนมีเหตุผล แม่ไม่อารมณ์เสีย แม่ไม่เคยทำหน้าทำตา แม่เป็นนางฟ้าเลยตอนนั้น น่าจะสัก2ปีก่อน พอมีปัญหาเข้ามา แม่ชอบพูดร้าย พูดแซะเรา เงินเดือนออกก็ไม่ซื้อของเข้าบ้านเลยนะ ซื้อเสื้อผ้า ซื้อครีม เราจะบอกว่า เงินเดือนออกรอบนึงเราแค่3พันกว่าบาท ทั้งเดือนของที่เราจำเป็นต้องใช้ก็มี น้ำพักน้ำแรงเราก็อยากใช้เงินบ้าง เพราะไม่ได้ขอกับพ่อกับแม่เพิ่มเลย ยกเว้นแต่จะไม่พอจริงๆ เสื้อผ้าก็ตัวละ70 80บาท เราก็ให้น้อง ไปรรกับน้อง น้องมีกิจกรรมรร เราก็ให้เงิน ซื้อกินปากท้องกัน2คน จะได้ไม่ลำบากแก งานบ้านเราว่างเราก็ทำค่ะ ยอมรับเลยถึงแม้ว่าจะทำไม่บ่อย เพราะไม่ค่อยมีเวลาว่าง เสาร์อาทิตย์ก็ต้องทำงานอีก เลิกดึก จนถึงตรงนี้ ที่พิมพ์มาคือเหนื่อยใจมากค่ะ ถ้าใช้ชีวิตต่อไปเรื่อยๆแบบนี้ เราจะเสียสุขภาพจิตมากแค่ไหน ที่มาตั้งกระทู้เพราะ เมื่อกี๊ทะเลาะกับแม่ ซึ่งเราเหลือเขาแค่คนเดียว ทะเลาะกันรุนแรง เขาถึงขั้นไล่เราไปตาย เข้าใจว่าเหนื่อยมาจากทำงาน แต่แกเข้าบ้านมา 8โมง เราก็พึ่งตื่น กลับมาแกก็มาลื้อห้อง บ่นนู่นนี่ แต่ไม่ได้บ่นธรรมดา เป็นการบ่นที่บั่นทอนจิตใจ และน่ารำคาญมาก เอาเราไปเปรียบเทียบกับสารพัดสิ่ง ด่านู่นนี่ไม่ดีบ้างล่ะ เราเงียบไม่ตอบโต้ เงียบมาตลอดทุกครั้งที่เขาว่า เราลงมากินข้าว แล้วลืมปิดประตูเสื้อผ้า เขาลงมาก็ด่า "Xึง เป็นโรคจิตอะไร e ห่า เปิดไว้ทำไม xึง ไม่ปิดแล้วจะตายหรอ xู บอกหลายครั้งแล้ว บลาๆ " เราก็ไม่เข้าใจว่าทำไมแม่ต้องโมโหเบอนี้ ฉุนเฉียว เหมือนไปเจอเรื่องอะไรมาแล้วมาลงที่เราแต่เช้าเลย เรากินข้าวอยู่ เขาเดินมาชี้หน้าด่า เราจากอารมณ์ดีๆ ก็หม่นหมองเลย เลยบอกว่า ทำไมแม่ต้องอารมณ์เสียใส่ ตะคอกทำหน้าทำตา เรื่องแค่นี้ทำไมต้องหยิบขึ้นมาให้มันเคืองใจกัน บอกกันดีๆ ก็ได้ คนมันลืมปิด แค่เรื่องปิดประตูเสื้อผ้า แม่ต้องโวยยกใหญ่อะไรปานนี้ เขาไล่เราไปตายค่ะ ให้เราไปอยู่กับคนอื่น หยิบเรื่อง อื่นมาพูด แซะทุกเรื่องที่เกิดมาแล้ว แซะยันว่า เราทำงานแค่นี้บ่นเหนื่อย อายุมันไม่เกี่ยวหรอก แค่นี้บ่นเหนื่อย เราต้องเจออะไรอีกเยอะ ไม่เคยให้กำลังใจ บั่นทอนจิตใจ กันอย่างเดียว เราร้องไห้ ก็บอกว่าเสียใจมากหรอกแกมประชด ทำหน้าทำตาใส่ บอกจะทิ้งแล้วหนีไปอยู่ที่อื่น ไม่ต้องมาขอเงิน อยู่กันไปเอง ด่าเราปัญญาอ่อน xัรดารต่ำ บอกอีกด้วยว่า ถ้าไม่ปิดตู้เสื้อผ้า ครั้งหน้าจะเดินมาตบเลย พูดจาเสียงดัง ถ้าเราขึ้นเสียงบ้าง ก็เดินมาใกล้ๆ แล้วก็ชี้หน้าบอกว่า อย่าให้xูขึ้น เราเลยบอกว่าเราก็มีจิตใจ มีความอดทนเหมือนกัน ยิ่งเหลือกันแค่นี้ทำไมต้องหาเรื่องมาบั่นทอนจิตใจกันด้วย เข้าใจสถานการณ์มันแย่ แต่มันต้องใช้เวลา อะไรผ่อนได้ก็ผ่อน อันนี้เดือดดาลมาจากไหน บอกจะฆ่าจะแกงกัน แกบอกถ้าขึ้นจะx่า ให้หมดเลย ทะเลาะกับเปรี้ยงปร้าง แล้วเราก็หนีขึ้นห้องมา ตอนนี้เฟลในชีวิตสุดๆ ค่ะ พ่อก็ไม่ถูก แม่ก็ผิดใจ ลำพังตัวคนเดียวไปไม่ได้หรอก ไหนจะน้องอีก เข้าใจว่ายังต้องอาศัยเขา แต่ต้องแลกกับการขายวิญญาณ เรามีจิตใจเป็นมนุษย์ทั่วไป อะไรที่มันไม่ดีต่อตัวเองก็ต้องมีตอบโต้บ้าง เป็นทุกคนจะมีแนวทางแก้ปัญหา ให้มันคลี่คลายลงยังไงกันบ้างคะ บางทีก็อยากได้กำลังใจ และจะจัดการกับความรู้สึกตัวเองยังไง ให้ไม่ส่งผลต่อสุขภาพจิตของเรากับแม่
ปัญหาครอบครัว
ช่วงนี้แม่ หย่ากับพ่อมีเรื่องราวต่างๆ เกิดขึ้นเยอะเลย แม่เลยต้องเป็นคนแบกรับภาระหลายอย่าง พ่อเราเป็นคนไม่ค่อยได้เรื่อง แกหย่ากับแม่เพราะเจอรักใหม่ แม่เราทำใจไม่ได้ กลายเป็นคนอารมณ์ร้อน พูดจาว่าร้ายพ่อ แต่พ่อเรายังไปๆมาๆนะคะ แบบเข้ามาบ้านบ้าง ออกไปนอนข้างนอกบ้าง วันไหนที่พ่อไม่เข้ามาแม่ก็จะโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ เราทำงานมาเหนื่อยๆ พ่อมาส่งหน้าบ้าน แม่ก็จะถามว่าพ่อไปไหน ไปนอนกับอีนั่นแน่ๆ เราจะนั่งอยู่ตรงนั้นไม่ได้เลย เพราะแม่จะพูดทุกสรรพสิ่ง จบก็ไม่จบ พูดแต่เรื่องเดิมๆ ด่าทอ สบถออกเสียงทำหน้าทำตา เราก็อยากให้แม่ระบาย ก็นั่งฟัง นั่งพูดคุยด้วย พอเราบอกไปว่า เราไม่ได้อะไรกับพ่อแล้ว เรื่องค่าใช้จ่ายเขาก็มีช่วยบ้าง ค่าขนมน้องไปรร พ่อก็ไปหาวิ่งงาน เอามาให้ ถึงจะขาดบ้างบางวัน แม่ก็บอกเราเข้าข้างพ่อ ถ้าวันไหนเราไม่ได้ค่าขนม ให้ไปเค้นเอาจากพ่อให้ได้ เราเรียน จ-ศ มัธยมปลาย เรียนไปด้วยทำงานไปด้วย ปีนี้ม.6แล้ว เครียดกับปัญหาอนาคต อีกหลายๆอย่าง เรียนเลิกก็ไปทำงานต่อ5โมงกลับ4ทุ่ม กลับมาก็วนลูปเดิม พ่อไปรับมาส่ง มาฟังแม่บ่นอีกครึ่งชม. แล้วค่อยได้ขึ้นไปอาบน้ำนอน งานช่วงนี้ก็เยอะ บางทีก็ไปหลับที่ รร สมองเราเลยตัดเรื่องที่บ้านออก เพราะต้องการโฟกัสกับชีวิตตัวเองมากกว่า แม่บอกว่าเราดูไม่ค่อยสนใจ ว่าใครในบ้านจะมีปัญหาอะไร แม่เลยบอกว่า จะพูดอัด ให้รู้ว่าพ่อทำอะไรบ้าง ที่บ้านมีปัญหาอะไร บางทีเราเหนื่อยรับฟังมากๆ เราก็บอกแกว่า ใช้เวลาทำใจเถอะ ไม่มีพ่อเราก็อยู่ได้ แกก็ไล่เราไปอยู่ที่อื่น เพราะแกบอกว่า เราไม่อยากรับฟังแก แกมีแค่เรากับน้องเรา เราก็มีแค่แม่แล้วตอนนี้ แม่เหนื่อยแม่เครียด แม่กลับมาต้องทำอาหารให้น้องกับเรากิน ค่าใช้จ่ายในบ้านบลาๆ เราเข้าใจและรับฟังค่ะ แต่ปัญหาพวกนี้หนักไปสำหรับเด็กอายุ17มากเลย เราต้องคอยมาบอกสารเกี่ยวกับพ่อ แม่บอกให้ไปส่อง ผญใหม่ของพ่อ พอส่องก็เอามาด่า พ่อเราเป็นคนค่อนข้างอารมณ์ร้อนไม่แพ้กับแม่เลย เข้ามาบ้านทีไร ก็มีทะเลาะกับถึงขั้นแม่ตีพ่อ เสียงดังน่าอายมากๆ แต่เช้าเลย เรากับน้องจนตื่น บางทีพ่อเข้าบ้านมาแม่ไม่อยู่ เขาก็จะมาบ่นการใช้ชีวิตของเรากับน้อง ด่าสารพัด ทำหน้าทำตาอารมณ์เสียใส่ แล้วก็ออกไป จากวันไหนที่ อารมณ์ดีก็หม่นหมองเลย แต่เรายังไม่อยากอะไรกับเขาทั้งคู่มาก เพราะยังต้องอาศัยอยู่อาศัยกิน ถามว่าความดีแม่มีไหม แม่ดีมาก แต่ก่อนอะนะ แม่เป็นคนมีเหตุผล แม่ไม่อารมณ์เสีย แม่ไม่เคยทำหน้าทำตา แม่เป็นนางฟ้าเลยตอนนั้น น่าจะสัก2ปีก่อน พอมีปัญหาเข้ามา แม่ชอบพูดร้าย พูดแซะเรา เงินเดือนออกก็ไม่ซื้อของเข้าบ้านเลยนะ ซื้อเสื้อผ้า ซื้อครีม เราจะบอกว่า เงินเดือนออกรอบนึงเราแค่3พันกว่าบาท ทั้งเดือนของที่เราจำเป็นต้องใช้ก็มี น้ำพักน้ำแรงเราก็อยากใช้เงินบ้าง เพราะไม่ได้ขอกับพ่อกับแม่เพิ่มเลย ยกเว้นแต่จะไม่พอจริงๆ เสื้อผ้าก็ตัวละ70 80บาท เราก็ให้น้อง ไปรรกับน้อง น้องมีกิจกรรมรร เราก็ให้เงิน ซื้อกินปากท้องกัน2คน จะได้ไม่ลำบากแก งานบ้านเราว่างเราก็ทำค่ะ ยอมรับเลยถึงแม้ว่าจะทำไม่บ่อย เพราะไม่ค่อยมีเวลาว่าง เสาร์อาทิตย์ก็ต้องทำงานอีก เลิกดึก จนถึงตรงนี้ ที่พิมพ์มาคือเหนื่อยใจมากค่ะ ถ้าใช้ชีวิตต่อไปเรื่อยๆแบบนี้ เราจะเสียสุขภาพจิตมากแค่ไหน ที่มาตั้งกระทู้เพราะ เมื่อกี๊ทะเลาะกับแม่ ซึ่งเราเหลือเขาแค่คนเดียว ทะเลาะกันรุนแรง เขาถึงขั้นไล่เราไปตาย เข้าใจว่าเหนื่อยมาจากทำงาน แต่แกเข้าบ้านมา 8โมง เราก็พึ่งตื่น กลับมาแกก็มาลื้อห้อง บ่นนู่นนี่ แต่ไม่ได้บ่นธรรมดา เป็นการบ่นที่บั่นทอนจิตใจ และน่ารำคาญมาก เอาเราไปเปรียบเทียบกับสารพัดสิ่ง ด่านู่นนี่ไม่ดีบ้างล่ะ เราเงียบไม่ตอบโต้ เงียบมาตลอดทุกครั้งที่เขาว่า เราลงมากินข้าว แล้วลืมปิดประตูเสื้อผ้า เขาลงมาก็ด่า "Xึง เป็นโรคจิตอะไร e ห่า เปิดไว้ทำไม xึง ไม่ปิดแล้วจะตายหรอ xู บอกหลายครั้งแล้ว บลาๆ " เราก็ไม่เข้าใจว่าทำไมแม่ต้องโมโหเบอนี้ ฉุนเฉียว เหมือนไปเจอเรื่องอะไรมาแล้วมาลงที่เราแต่เช้าเลย เรากินข้าวอยู่ เขาเดินมาชี้หน้าด่า เราจากอารมณ์ดีๆ ก็หม่นหมองเลย เลยบอกว่า ทำไมแม่ต้องอารมณ์เสียใส่ ตะคอกทำหน้าทำตา เรื่องแค่นี้ทำไมต้องหยิบขึ้นมาให้มันเคืองใจกัน บอกกันดีๆ ก็ได้ คนมันลืมปิด แค่เรื่องปิดประตูเสื้อผ้า แม่ต้องโวยยกใหญ่อะไรปานนี้ เขาไล่เราไปตายค่ะ ให้เราไปอยู่กับคนอื่น หยิบเรื่อง อื่นมาพูด แซะทุกเรื่องที่เกิดมาแล้ว แซะยันว่า เราทำงานแค่นี้บ่นเหนื่อย อายุมันไม่เกี่ยวหรอก แค่นี้บ่นเหนื่อย เราต้องเจออะไรอีกเยอะ ไม่เคยให้กำลังใจ บั่นทอนจิตใจ กันอย่างเดียว เราร้องไห้ ก็บอกว่าเสียใจมากหรอกแกมประชด ทำหน้าทำตาใส่ บอกจะทิ้งแล้วหนีไปอยู่ที่อื่น ไม่ต้องมาขอเงิน อยู่กันไปเอง ด่าเราปัญญาอ่อน xัรดารต่ำ บอกอีกด้วยว่า ถ้าไม่ปิดตู้เสื้อผ้า ครั้งหน้าจะเดินมาตบเลย พูดจาเสียงดัง ถ้าเราขึ้นเสียงบ้าง ก็เดินมาใกล้ๆ แล้วก็ชี้หน้าบอกว่า อย่าให้xูขึ้น เราเลยบอกว่าเราก็มีจิตใจ มีความอดทนเหมือนกัน ยิ่งเหลือกันแค่นี้ทำไมต้องหาเรื่องมาบั่นทอนจิตใจกันด้วย เข้าใจสถานการณ์มันแย่ แต่มันต้องใช้เวลา อะไรผ่อนได้ก็ผ่อน อันนี้เดือดดาลมาจากไหน บอกจะฆ่าจะแกงกัน แกบอกถ้าขึ้นจะx่า ให้หมดเลย ทะเลาะกับเปรี้ยงปร้าง แล้วเราก็หนีขึ้นห้องมา ตอนนี้เฟลในชีวิตสุดๆ ค่ะ พ่อก็ไม่ถูก แม่ก็ผิดใจ ลำพังตัวคนเดียวไปไม่ได้หรอก ไหนจะน้องอีก เข้าใจว่ายังต้องอาศัยเขา แต่ต้องแลกกับการขายวิญญาณ เรามีจิตใจเป็นมนุษย์ทั่วไป อะไรที่มันไม่ดีต่อตัวเองก็ต้องมีตอบโต้บ้าง เป็นทุกคนจะมีแนวทางแก้ปัญหา ให้มันคลี่คลายลงยังไงกันบ้างคะ บางทีก็อยากได้กำลังใจ และจะจัดการกับความรู้สึกตัวเองยังไง ให้ไม่ส่งผลต่อสุขภาพจิตของเรากับแม่