สวัสดี

ขอถามนักภาวนาด้วยครับ
หลวงตาพระมหาบัว เมตตาเทศน์ ให้พุทธโธอย่าให้เผลอ ให้จิตรู้แต่คำบริกรรม ว่า พุทธโธ
กระผมบำเพ็ญแล้วหนักใจว่าเมื่อใดกระผมจะมิต้องกำหนด .. เวลาเรียน ..เวลาทำงาน .. เวลาอ่านหนังสือ ..
ผมจะหลับตาเพื่อภาวนา เป็นพักๆ
แต่หนักๆ เข้า มันมาเป็นคำหยาบ กรรมหนัก และ อื่นๆ อีกมากมาย
กระทั่งผมเจ็บ เจ็บเหลือเกิน

ผมบางครั้งเคยจิตเสื่อม ถึงขั้นกำหนดจิตแล้วไม่อาจจะหยุดได้  .. ( มิใช่กำหนดจิตไม่หยุด )

เคยต้องไปถึงวัดป่าบ้านหนองผือ จึงรู้สึกตัว

ผมมีกรรมอะไร หนอ

ปัจจุบัน ก็ยังเห็นแสงสว่าง ที่ไม่ได้ออกจากจิต

ยังได้ยินเสียง ที่บางครั้ง ก็ดับได้ บ้างก็ดับไม่ได้
แต่หลังๆ มา ผมได้ยินเสียงตลอดก็มี แต่ปัญหาไม่ได้อยู่ที่เสียง อยู่ที่จิตไม่สงบต่างหาก

ทางโลก นะ ทางโลก ก็ถูกบังคับให้ทานยาต้านซึมเศร้า

แต่ผมน่ะ ร่าเริงตลอด ไม่เคยจะทำร้ายตนเองเลยนะ
ผมนะถ้ามิใช่ผู้มีภูมิธรรม มิใช่ผู้ล่วงหน้าผมไปแล้ว ก็ไม่อยากสน ไม่อยากเข้าหาหรอกนะ

ตอนนี้ผมพักการปฎิบัติ โดยมิได้ต้องการเลย ...
แต่เพราะบาปมันคงหนักมั้ง...

จึงมีคำถามว่า ตั้งจิตอยู่กับพุทธโธอย่างไร ไม่ได้หายใจชิด  .. ขอบคุณครับ