ทำผิดครั้งเดียวโดนจับผิดตลอด

สมัยเด็กตามวัยซนผมก็เป็นเด็กที่ลักเล็กขโมยน้อยครับ
แต่พอโตขึ้นผมไม่ทำแล้วเพราะรู้ว่ามันไม่ดี
ถึงทำไปก็โดนจับได้

แต่ที่บ้านผู้เห็นพฤติกรรมของผมเป็นประจำ
พวกผู้ใหญ่ไม่ได้อะไรนะครับ เพราะเขาแยกแยะได้แล้ว
ตัวปัญหาคือ พี่ของผมครับ
ตอนเด็กก็ไม่ค่อยถูกกับผมเท่าไหร่เพราะถูกเลี้ยงมาให้ทะเลาะกันบ่อยครับ

ตอนนั้นก็เรื่องเกิดได้ ตอนผมอายุ 20 ปี กระเป๋าเงินพี่หาย โวยวาย โทษผมเป็นคนแรก ไม่ฟังเหตุผลซักอย่าง
โทษผมคนเดียว
ผมคิดว่าผมไม่ได้ทำผิดและไม่ได้ขโมยไปด้วยก็เลยอยู่เฉยๆตลอดมา

พอรอบสองกระเป๋าเงินหาอีกรอบ รอบนี้หนักมาก
เงินหายไป แสนกว่าบาท ตอนนั้นพี่น่าจะกำลังจะไปเอาเงินเข้าธนคารพอดี
แต่ไปทำท่าไหนไม่รู้หาย  แทนที่พี่เราจะมีเหตุผลและสืบหาว่าใครเป็นคนเอาไป ก็ใช้อารมณ์โมโหและโทษคนในบ้านเหมือนเดิม

รอบต่อไปก็เงินหายอีกแล้วแต่ก็ไม่ได้เป็นเงินก้อนโตเป็นพวกกระเป๋าตังค์เหมือนเดิม กระเป๋าตังค์ไม่ได้หายรอบนี้แต่งเงินหายไป
พี่ก็โทษคนใกล้ตัวเหมือนเดิมแต่ก็ไม่มีใครยอมรับเราก็ไม่รู้ว่ามีใครเอาไปหรือยังไง

คือเราเหนื่อยมากกับพี่เราครับอะไรก็หายไม่เคยโทษตัวเองโทษแต่คนอื่นและสิ่งรอบข้างผมเตือนพี่ผมหลายรอบแล้วเขาก็ไม่เคยยอมรับตัวเองเลย ผมเหนื่อยมากควรคุยกับเขายังไงดีครับ

เค้าชอบสงสัยคนใกล้ตัวแต่กลับไม่เคยใช้เหตุผลค้นหาความจริงเลย