ผมมีลูกผีลูกหนองอยู่คนหนึ่ง (พี่สาว) ไปอยู่กทมกับแฟน แล้วโดนแฟนทิ้ง กลับมาบ้านนอก หอบลูกมาด้วยแล้วประเด็นคือ ไม่เลี้ยงไม่ดูเลย กลางวันบอกว่าจะไปหางาน แต่จริงๆแล้วหัวราน้ำที่บ้านเพื่อนทุกวันเลย เอาลูกมาฝากไว้กับแม่ผม แม่ผมก็ไม่ได้อยากดูหรอก แต่เห็นแก่เด็ก เพราะเด็กเลือกเกิดไม่ได้ อีกอย่างแม่ของพี่สาว (เอาเป็นผมจะเรียกว่าป้าแล้วกัน) ป้าก็ไปขายของตั้งแต่ตี4กลับอีกทีก็2ทุ่ม คือบ้านนางไม่มีใครอยู่เลย ภาระตกที่ใครล่ะ บ้านผมไง ผมอ่ะทำงานที่บ้าน ผมทำงานไม่ได้เลยกรี๊ดทั้งวัน ร้องทั้งวัน ผมยิ่งเป็นประสาทอยู่แล้ว ยิ่งเป็นหนักเข้าไปใหญ่เลย ผมบอกแม่ไปว่า
ผม : แม่ไม่ต้องเอามาได้ไหม ฉันทำงานไม่ได้ พี่ก็ไม่ได้ไปหางานจริงๆหรอก เมาอยู่หน้าปกซอยทุกวันเลย
แม่ : ที่ทำเนี้ย ไม่ได้เห็นแก่แม่มัน ถึงไม่เอามา แม่มันก็คงไปเมาแล้วก็ทิ้งลูกไว้บ้านอยู่ดี ไม่ก็เอาไปด้วย แล้วเด็กก็ไม่ควรไปอยู่ตรงนั้น
ด้วยความเจ็บใจ แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ ซึ่งที่แม่พูดมันก็จริง แต่ผมก็ทำงานไม่ได้ไง ผมเลยไปบอกป้า
ผม : พี่เขาไม่ได้ไปหางานจริงๆหรอก ป้าก็เห็นไม่ใช่หรอ เมาอยู่บ้านเพื่อนทุกวันเลย
ป้า : ป้ารู้แล้ว แต่เขาคงเครียดแหละ โดนแฟนทิ้งแล้วมาตกงานอีก ปล่อยเขาไปเหอะ เดี๋ยวก็คิดได้ ให้เขาอยู่กับคนที่คุยได้สบายใจเหอะ
ผมเลยไปคุยด้วยตัวเองเลย
ผม : พี่เลิกเอาแต่เมาแล้วเอาลูกไปดูบ้างได้ไหม ผมทำงานไม่ได้เนี้ย สงสารผมบ้างไหม
พี่ : ก็พี่ออกมาหางานไง แต่มันไม่มีงาน ช่วยแค่นี้ไม่ได้หรอ
ผม : ผมรู้นะว่าพี่ไม่ได้ออกมาหางานหรอก แล้วในมือถือมันก็มีให้ดูนะงานอ่ะ ถ้ามันไม่มีก็ไม่ต้องออกมาก็ได้ ไปหางานในมือมือแล้วเอาลูกไปดูบ้าง
พี่ : พี่เป็นผู้หญิงนะ พี่อยู่บ้านคนเดียวพี่ก็อยากหาคนที่ทำให้พี่สบายใจบ้าง พี่เจออะไรมาก็รู้อยู่ ไม่สงสารพี่เลยหรอ
สรุปเหมือนเถียงกับ(ค.) ผมก็ไม่รู้จะทำยังไง ได้แต่ยอมรับชะตากรรม แล้วด้วยความที่บ้านอยู่ติดกัน กลางคืนก็ด่าลูกดังมาถึงบ้านผม ด่าเหมือนลูกไม่มีค่าอะไรเลย ด่าแรงด้วย พี่ผมถ้าถามว่าเป็นแบบนี้มานานหรือยัง ก็ตั้งแต่โดนแฟนทิ้งได้5-6เดือนก็เป็นแบบนี้มาตลอด แล้วเงินค่านมค่าผ้าอ้อมจะเอาจากใครล่ะ ก็ผมนี่แหละ ผมนะไม่อยากให้แม้แต่บาทเดียว แต่แม่ขอไว้เพราะเห็นแก่เด็ก ป้าก็มีแต่หนี้ ขายผักได้วันละไม่เท่าไหร่ จริงๆถ้าผมไม่ให้ แม่ก็จะเอาเงินเกษียณมาใช้ ซึ่งก็เป็นอีกเรื่องที่ผมเจ็บใจแต่ก็ เฮ้อออ แม่ขออ่ะ ทำไงได้ ผมควรทำไงกับคนประเภทนี้ดี 32-33แล้วยังทำตัว...
พี่ไม่ทำงานแล้วเอาลูกมาให้ที่บ้านเลี้ยง
ผม : แม่ไม่ต้องเอามาได้ไหม ฉันทำงานไม่ได้ พี่ก็ไม่ได้ไปหางานจริงๆหรอก เมาอยู่หน้าปกซอยทุกวันเลย
แม่ : ที่ทำเนี้ย ไม่ได้เห็นแก่แม่มัน ถึงไม่เอามา แม่มันก็คงไปเมาแล้วก็ทิ้งลูกไว้บ้านอยู่ดี ไม่ก็เอาไปด้วย แล้วเด็กก็ไม่ควรไปอยู่ตรงนั้น
ด้วยความเจ็บใจ แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ ซึ่งที่แม่พูดมันก็จริง แต่ผมก็ทำงานไม่ได้ไง ผมเลยไปบอกป้า
ผม : พี่เขาไม่ได้ไปหางานจริงๆหรอก ป้าก็เห็นไม่ใช่หรอ เมาอยู่บ้านเพื่อนทุกวันเลย
ป้า : ป้ารู้แล้ว แต่เขาคงเครียดแหละ โดนแฟนทิ้งแล้วมาตกงานอีก ปล่อยเขาไปเหอะ เดี๋ยวก็คิดได้ ให้เขาอยู่กับคนที่คุยได้สบายใจเหอะ
ผมเลยไปคุยด้วยตัวเองเลย
ผม : พี่เลิกเอาแต่เมาแล้วเอาลูกไปดูบ้างได้ไหม ผมทำงานไม่ได้เนี้ย สงสารผมบ้างไหม
พี่ : ก็พี่ออกมาหางานไง แต่มันไม่มีงาน ช่วยแค่นี้ไม่ได้หรอ
ผม : ผมรู้นะว่าพี่ไม่ได้ออกมาหางานหรอก แล้วในมือถือมันก็มีให้ดูนะงานอ่ะ ถ้ามันไม่มีก็ไม่ต้องออกมาก็ได้ ไปหางานในมือมือแล้วเอาลูกไปดูบ้าง
พี่ : พี่เป็นผู้หญิงนะ พี่อยู่บ้านคนเดียวพี่ก็อยากหาคนที่ทำให้พี่สบายใจบ้าง พี่เจออะไรมาก็รู้อยู่ ไม่สงสารพี่เลยหรอ
สรุปเหมือนเถียงกับ(ค.) ผมก็ไม่รู้จะทำยังไง ได้แต่ยอมรับชะตากรรม แล้วด้วยความที่บ้านอยู่ติดกัน กลางคืนก็ด่าลูกดังมาถึงบ้านผม ด่าเหมือนลูกไม่มีค่าอะไรเลย ด่าแรงด้วย พี่ผมถ้าถามว่าเป็นแบบนี้มานานหรือยัง ก็ตั้งแต่โดนแฟนทิ้งได้5-6เดือนก็เป็นแบบนี้มาตลอด แล้วเงินค่านมค่าผ้าอ้อมจะเอาจากใครล่ะ ก็ผมนี่แหละ ผมนะไม่อยากให้แม้แต่บาทเดียว แต่แม่ขอไว้เพราะเห็นแก่เด็ก ป้าก็มีแต่หนี้ ขายผักได้วันละไม่เท่าไหร่ จริงๆถ้าผมไม่ให้ แม่ก็จะเอาเงินเกษียณมาใช้ ซึ่งก็เป็นอีกเรื่องที่ผมเจ็บใจแต่ก็ เฮ้อออ แม่ขออ่ะ ทำไงได้ ผมควรทำไงกับคนประเภทนี้ดี 32-33แล้วยังทำตัว...