สวัสดีค่ะ ขอเกริ่นก่อนว่า เราอายุ31 เป็นลูกคนเดียวของแม่ แต่เป็นลูกคนที่7 ของพ่อ(ซึ่งลูกอีกหกคนเกิดจากเมียอื่นๆที่พ่อไข่ทิ้งไว้)
เราเกิดมาในคำว่าไม่มีครอบครัว พ่อ ทิ้งเราตั้งแต่เรา2ขวบ ซึ่งเราอยู่กับแม่ พ่อมีเมียอีกเมียนึงและมีลูก3คน (ซึ่งเกิดก่อนเราทั้งหมด) อยู่ห่างจากบ้านเราและแม่ประมาณ 3 กิโลเมตร แต่พ่อไม่เคยมาหาเราเลย ทุกครั้งที่เราโดนแม่ใช้ให้ไปขอเงิน เราจะโดนเมียพ่อจิกกัดด่าว่าเราสารพัด และทุกสายตามองเหยียดหยามเราว่าเราเป็นลูกต่างบ้าน นอกคอก ที่มาเกาะเป็นปลิง ทุกครั้งเรากลับมาเล่าให้แม่ฟังว่าเราโดนด่าว่าอะไรมาบ้างแต่แม่ก็ด่าเรากลับหาว่าเราไม่สู้ไม่เถียงสรุปเรา โดนทั้งขึ้นทั้งล่อง
และเราอาศัยอยู่กับแม่
แม่เราเลี้ยงแบบเหมือนเราไม่ใช่ลูก ทุบตีด่าทอด้วยคำหยาบคายสุดสุด ก็ถ้าคิดว่าคำไหนหยาบที่สุดก็ทุกคำนั่นแหละรวมเป็นคำด่าของแม่เรา อีสั* อีดอ* อีเหี้* ช้างเย๋* กะห* มารหัวข* เกิดมาล้างผลาญ บลาๆ*** เราโดนทุกวันต้องแต่เด็กจนโตโดนบ่อยยิ่งกว่าเรียกชื่อเล่น ชื่อเล่นของเราก็ต้องมีคำว่าอี.....นำหน้า ไม่ว่าเราจะทำอะไรก็ผิดไปหมด เกลียดเรามาก เพราะเหมือนเราเป็นภาระในชีวิตเขาเขาพูดกรอกหูคำนี้ประจำ
เราขอเงิน 5 บาทกินขนมตอนเด็กๆ นั่งด่าเราครึ่งชั่วโมงด้วยถ้อยคำรุนแรงจนคนรอบข้างรู้สึกสงสารสมเพช
ยอมให้เงิน 5 บาทเราแทนแม่ เราเลยต้องหากินเองด้วยกันแย่งทานงานศพงานบวช เพื่อเป็นค่าขนม
และรับจ้างทำงานตั้งแต่จำความได้ประถมเลยก็ว่าได้ รับจ้างเสียบลูกชิ้นรับจ้างขายของรับจ้างเดินซื้อของได้5บาทสิบบาท
เหมือนเลี้ยงเราแบบบุฟเฟ่ให้หากินเองตามธรรมชาติโตด้วยข้าวคนข้างบ้าน ประมาณนั้น
เราเคยแอบดูเงิน และทองของแม่ตอนเด็ก เราเห็นแม่มีเงินหลักเจ็ดแปดแสน และทองอีกหลายบาทเป็น 10 บาท ในสมัยยุค 2547 เราคิดว่าก็มีเยอะนะในสมัยนั้นคนในหมู่บ้านเรียกแม่เราว่าเจ๊แต่แม่เลี้ยงเราแบบลูกทาส ไม่ให้อะไรเราเลย
เราเกิดมา ไม่เคยกอดพ่อแม่เลยสักครั้ง และแม่ทำตัวเองให้โดดเดี่ยวไม่พาเราไปหาญาติที่ไหนเลย จนทุกวันนี้เราเป็นคน ไร้ญาติขาดมิตร จริงๆเรามีญาติเยอะมากครอบครัวทางแม่ เป็นคนจีน แต่แม่ตัดตัวเองออกมาจนทำให้เราถูกตัดขาดจากวงศาคณาญาติไปด้วย เวลามีเรื่องอะไรจึงหันหน้าไปพึ่งใครไม่ได้เลย
ทุกวันนี้เราโตขึ้นเราก็เลยมีแม่คนเดียวที่เราส่งเสียอยู่
***********แต่แม่ดันเห็นเราเป็นธนาคาร***********
เรียกร้องเงินจากเราเช่นถ้ารู้ว่าเราเงินเดือน 10,000 จะขอเราทันที 5000 จะขอครึ่งหนึ่งของเงินเดือนเราเสมอจนทุกวันนี้เราต้องโกหกแม่เพื่อไม่ให้เค้ารู้เงินเดือนที่แท้จริงของเราเราเคยให้อยู่ 10,000 บาทในตอนก่อนโควิดทุกวันนี้เราลดเหลือ 8000 บาทแม่ด่าว่าเราสารพัดหาว่าเราเลี้ยงดูเขาไม่ดี หาว่าเราเห็นแก่ตัวเก็บเงินไว้ใช้สุขสบายคนเดียวแล้วให้เค้า 8000 บาทที่เราให้นั้นเป็นค่าบ้านที่ต้องเช่า 1500 และค่าน้ำค่าไฟ 500 บาท แม่จะเหลือเงินกินวันละ 200 บาทรวมเป็น 6000 บาทต่อเดือน ที่ไม่มีบ้านอยู่และยังต้องเช่า เพราะตอนแม่มีเงินแม่บอกว่าเค้าไม่ซื้อบ้านเพราะเราเป็นลูกผู้หญิงโตไปก็มี ผั* เดี๋ยวก็ทิ้งเขาเขาไม่รู้จะซื้อบ้านทำไมถ้าต้องอยู่คนเดียว (อันนี้คือความคิดที่เค้าตัดสินอนาคตเราไปแล้วจึงทำให้ภาระค่าเช่าบ้านตกอยู่กับเราในวันนี้) เราต้องจ่ายทั้งค่าเช่าบ้านแม่ และ ตัวเราเองก็ต้องเช่าคอนโดอยู่
เราไม่เอาแม่มาอยู่กับเราด้วย
เพราะเรา อยู่คนเดียวแล้วมีความสุขกว่าบอกตรงตรง
เรารอมาทั้งชีวิตเพื่อจะได้ออกมาจากตรงนั้น เพราะทุกวันนี้เค้าจ้องเบียดเบียนเราเรื่องเงินเรียกร้องให้พาเที่ยว
การที่เราอยู่คนละที่ ไม่ต้องเห็นกันดูจะมีความสุขสำหรับเราที่สุด
ทุกวันนี้รอบๆบ้านที่แม่เราเช่า มีงานอะไรเช่นงานบวชงานศพ เราต้องเป็นคนใส่ซองช่วยงานตลอด เราบอกให้แม่เลิกไปงานเค้าก็ไม่เลิกไปบอกว่าเค้าอยู่ตรงนี้มันเสียไม่ได้ ถ้าเราไม่ใส่ซองให้เขาก็จะชักแม่น้ำทั้งห้ามาด่าว่าเรา ว่าเราออกมาอยู่คอนโดเอาตัวรอดแล้วไม่ใช่คนที่ต้องรับหน้าอยู่ตรงนั้น เพราะเค้าเช่าบ้านตรงนั้นอยู่มา 40 กว่าปีเลยต้องเอาสังคมตรงนั้น
ทุกวันนี้เราก้มหน้าให้เค้าแบบไม่เคยด่าเค้าเลยหรือพูดจาไม่ดีกับเค้าเลยแถมยังพาเค้าเที่ยวด้วยซ้ำ แต่เราพาเที่ยวพอไปละชอบพุดว่า เอาเงินค่าเที่ยวมาให้ดีกว่า เหมือนชีวิตเค้ามีแต่คำว่าเงิน!!! เรียกว่า น่าเงิน เลยก็ได้
เราก็แค่อยากสร้างโมเมนต์ดีดีแต่เค้าไม่รู้สึกอะไรเลยรู้สึกแค่ว่าอยากได้เงิน
ทุกวันนี้
พ่อเราโดนลูกทั้งหมดทิ้ง ไม่มีใครเลี้ยงดู อดีตพ่อเรารับราชการ แต่เงินที่เกษียณออกมาใช้ไปกับลูกจนหมดแล้ว ลูก3 แต่รักลำเอียง ทุ่มเทที่คนกลางคนเดียว
จนหมดตัวแล้วสุดท้ายลูกก็เสพยาจนเส้นเลือดสมองแตกตาย ลูกที่เหลือก็ไม่เอาพ่อเลย
ทีนี้ภาระมาตกหนักที่เรา
ทั้งแม่และพ่อ เวลาพ่อไม่มีเงินก็มาขอเรา
เรารู้สึกเป็นภาระมากเพราะพวกเขาไม่เคยเต็มใจเลี้ยงเราไม่ส่งเรียนอะไรทั้งสิ้นเราต้องดิ้นรนช่วยตัวเองตั้งแต่ปวช.เป็นหนี้ กยศ เพื่อส่งตัวเองเรียน (ทั้งที่พ่อแม่มีเงินแต่เค้าไม่เอาเรา)
ตอนเด็กเราเรียนโรงเรียนวัดแถวบ้านที่ข้าวกลางวันฟรี แม่ก็ให้ตังค์ไปโรงเรียนนะ แต่พูดทวงบุญคุณทุกวัน ว่าเราเป็นภาระเราเป็นมารหัวขน เกิดมาเป็นภาระชีวิตต้องส่งเราเรียน เพราะไม่อยากเป็นขี้ปากชาวบ้าน เหมือนเค้าไม่อยากลงทุนอะไรกับเราเลย ถ้าไม่จำเป็น (และเค้าคิดส่งเราแค่ม.3และให้ออกมาทำงานโรงงาน เพื่อหาเลี้ยงตัวเอง) แต่เราไม่อยากจบแค่มอสามเราเลยดิ้นรนเรียนต่อด้วยการกู้เรียนจนจบ ป.ตรี เป็นการจบที่แบบว่า
เวลาเงินกู้เราใช้กินไม่พอ ขอแม่=แม่ด่า ด่าทุกครั้ง ทุกวัน หาว่าเราสูบเลือดเนื้อ จะเรียนทำไม! ล้างผลาญ คือแบบ เห้ย!!! นี่ไแเล่าเรียนไปศึกษานะ คนในหมู่บ้านไม่มีใครเรียนสูงด้วยซ้ำอย่างดีก็ม.3-ปวช แต่เค้าไม่เคยภูมิใจรึเต็มใจส่งเราเลย รุ้สึกท้อแท้มากมีแม่ตรรกะแบบนี้ แต่ก็ทนเพราะอยากมีอนาคตที่ดี
จนวันนี้เราทำงานประสบความสำเร็จประมาณนึง แม่ก็ขอจากเรา ทวงบุญคุณ
เวลาเราไม่ตามใจหรือไม่ให้ตามที่เค้าต้องการ จะพูดด่าเชิงสาปแช่ง
เช่น จะทำอะไรไม่เจริญ ตกต่ำ ประมาณนี้
แม่เราไม่เหลือเงินเลย เพราะตอนแม่มีเงิน ดูลิเกจ้า ติดพระเอกลิเก ออกแทบทุกคืน เปทุกคืน เอาเราไปด้วยนะตอนเราเรียนปวช. เปคืนละ3-5พันหรือเปนหมื่น ทำชุดให้ลิเก5-60000 ทำฉากให้ลิเก 2-30000 เราพูดไม่ได้ และเงินทั้งหมดที่แม่มี ไม่ยอมฝากธนาคาร ถือไว้กับกระเป๋าสะพายติดตัว โดนป้ายยาเบลอไปรูดทรัพย์ตอนไปตลาด4-5โมงเย็น แม่ไปคนเดียว กลับมาเที่ยงคืนอะหมดตัวเลย 3-4แสนทั้งทองทั้งพระทั้งเงิน ทั้งมือถือ(แม่เล่าว่า กำลังเข้าเซเว่น มีคนมาจับที่แขน บอกว่า ฝากถือแก้วน้ำที จะกดatm แม่เราก็ถือให้ และยืนรอ พอมันกดเสร็จมันพูดว่า ไปขึ้นรถ แม่เราเดินตามมันไปเลยเหมือนคล้อยตาม ตอนมันทำแม่บอกเบลอๆแต่ยังพอมีสติแต่เหมือนควบคุมตัวเองไม่ได้มันพาไปเล่นไพ่ที่ห้องอพาตเม้นนึง แล้วมันเสียๆๆๆ ก็เชิงขอยืมเงินแม่ แม่ก็ให้ ขอยืมทอง ยืมโทรศัพท์ วางไปก่อน เดี๋ยวเล่นเสร็จออกไปกดเงินมาคืนไถ่ของออกให้ จากนั้นมันทำเสร็จพาแม่เรามาทิ้งแถวพัฒนาการแม่เรานั่งรถต่อกลับมาเองพอถึงบ้าน เราพาแม่นั่งรถจากบ้าน(ลาดกระบัง) พาแม่ไปแจ้งความ แม่บอกจำได้แถวดอนเมือง ไป สน. ดอนเมือง และ ตร. พาแม่เราไปชี้จุดเกิดเหตุ
รปภ ที่ตึกจำแม่เราได้ บอกว่า เห็นตอนเข้ามา มากับ ผู้ชาย2-3คน และ ผู้ชายแก๊งนี้ พา ผญ เปลี่ยนหน้า มาบ่อยๆเราเลยคิดว่า เรื่องจริง ถ้าไม่มียามพูดแบบนั้นเราคงคิดว่า ให้ลิเกหมด แต่มันคงไม่หมดจนหมดเกลี้ยงตัวแบบนี้ อะสรุป หมดตัวจิงๆจากดารเปลิเก และ รูดทรัพย์ (จับไม่ได้เพราะแม่เราไม่ตามเรื่อง)
เรารู้สึกแย่มาก และเราก็เป็นลูกคนเดียว อะ บอกตรงตรงเราก็ไม่อยากเลี้ยง และมองอนาคตไม่ออกเลยว่าถ้าเค้าแก่ยิ่งกว่านี้ เป็นคนที่วีนๆๆๆๆด่าๆๆๆๆ
เรา จะเลี้ยงเขาได้ยังไงเราจะทนไหวไหม และเราต้องทำงานด้วย
>>>เราอยากถามว่า มันมีทางออกไหนบ้างสำหรับลูกคนเดียว<<<
ในการที่ต้องทำงานด้วยเลี้ยงแม่ด้วยยามเค้าแก่?
.พ่อแม่เป็นแบบนี้มันควรค่ากับการตัดอนาคตตัวเราเองเพื่อมาดูแลพวกเขาตอนแก่รึไม่?
(ในกรณี ถ้าเราต้องเลือกงานที่ต้องอยู่บ้าน หรือรายได้น้อยลง ไปไหนไม่ได้ เพื่อดูพ่อแม่)
2.เราต้องจ่ายค่าเช่าบ้านและค่ากินแม่ ค่ากินเดือนละ6000 อนาคตถ้าเราลดเหลือ 3000/เดือน แต่ค่าเช่าบ้าน2000มันหลีกเลี่ยงไม่ได้เลย ไม่อย่างนั้นเราต้องเอาแม่มาอยู่ด้วยสรุปต่ำๆก็ต้องมี5000/เดือน หรือเราสามารถทิ้งเขาได้ หรือมีทางออกแบบอื่นไหม?
จริงๆเรื่องที่เราเล่าไปนี้แค่รวบรัดตัดตอน ให้กระชับ จริงๆมันมีดีเทลความเจ็บปวดลึกซึ้งกว่านี้
แต่เราแค่พอสังเขปเพื่อให้ทุกคนช่วยวิเคราะห์ คร่าวๆ ในสิ่งที่เรายังลังเลใจ ในสิ่งที่เราแบกไว้
#มันเหนื่อยใจ #พ่อแม่รังแกฉัน #ครอบครัวที่ไม่เคยมี #ภาระ #ความสุขความอบอุ่นที่หายไป 😔😔
พ่อแม่ ไม่ดี กับเรา ถ้าเรา ทิ้ง จะบาปไหม? #ลูกคนเดียว
เราเกิดมาในคำว่าไม่มีครอบครัว พ่อ ทิ้งเราตั้งแต่เรา2ขวบ ซึ่งเราอยู่กับแม่ พ่อมีเมียอีกเมียนึงและมีลูก3คน (ซึ่งเกิดก่อนเราทั้งหมด) อยู่ห่างจากบ้านเราและแม่ประมาณ 3 กิโลเมตร แต่พ่อไม่เคยมาหาเราเลย ทุกครั้งที่เราโดนแม่ใช้ให้ไปขอเงิน เราจะโดนเมียพ่อจิกกัดด่าว่าเราสารพัด และทุกสายตามองเหยียดหยามเราว่าเราเป็นลูกต่างบ้าน นอกคอก ที่มาเกาะเป็นปลิง ทุกครั้งเรากลับมาเล่าให้แม่ฟังว่าเราโดนด่าว่าอะไรมาบ้างแต่แม่ก็ด่าเรากลับหาว่าเราไม่สู้ไม่เถียงสรุปเรา โดนทั้งขึ้นทั้งล่อง
และเราอาศัยอยู่กับแม่
แม่เราเลี้ยงแบบเหมือนเราไม่ใช่ลูก ทุบตีด่าทอด้วยคำหยาบคายสุดสุด ก็ถ้าคิดว่าคำไหนหยาบที่สุดก็ทุกคำนั่นแหละรวมเป็นคำด่าของแม่เรา อีสั* อีดอ* อีเหี้* ช้างเย๋* กะห* มารหัวข* เกิดมาล้างผลาญ บลาๆ*** เราโดนทุกวันต้องแต่เด็กจนโตโดนบ่อยยิ่งกว่าเรียกชื่อเล่น ชื่อเล่นของเราก็ต้องมีคำว่าอี.....นำหน้า ไม่ว่าเราจะทำอะไรก็ผิดไปหมด เกลียดเรามาก เพราะเหมือนเราเป็นภาระในชีวิตเขาเขาพูดกรอกหูคำนี้ประจำ
เราขอเงิน 5 บาทกินขนมตอนเด็กๆ นั่งด่าเราครึ่งชั่วโมงด้วยถ้อยคำรุนแรงจนคนรอบข้างรู้สึกสงสารสมเพช
ยอมให้เงิน 5 บาทเราแทนแม่ เราเลยต้องหากินเองด้วยกันแย่งทานงานศพงานบวช เพื่อเป็นค่าขนม
และรับจ้างทำงานตั้งแต่จำความได้ประถมเลยก็ว่าได้ รับจ้างเสียบลูกชิ้นรับจ้างขายของรับจ้างเดินซื้อของได้5บาทสิบบาท
เหมือนเลี้ยงเราแบบบุฟเฟ่ให้หากินเองตามธรรมชาติโตด้วยข้าวคนข้างบ้าน ประมาณนั้น
เราเคยแอบดูเงิน และทองของแม่ตอนเด็ก เราเห็นแม่มีเงินหลักเจ็ดแปดแสน และทองอีกหลายบาทเป็น 10 บาท ในสมัยยุค 2547 เราคิดว่าก็มีเยอะนะในสมัยนั้นคนในหมู่บ้านเรียกแม่เราว่าเจ๊แต่แม่เลี้ยงเราแบบลูกทาส ไม่ให้อะไรเราเลย
เราเกิดมา ไม่เคยกอดพ่อแม่เลยสักครั้ง และแม่ทำตัวเองให้โดดเดี่ยวไม่พาเราไปหาญาติที่ไหนเลย จนทุกวันนี้เราเป็นคน ไร้ญาติขาดมิตร จริงๆเรามีญาติเยอะมากครอบครัวทางแม่ เป็นคนจีน แต่แม่ตัดตัวเองออกมาจนทำให้เราถูกตัดขาดจากวงศาคณาญาติไปด้วย เวลามีเรื่องอะไรจึงหันหน้าไปพึ่งใครไม่ได้เลย
ทุกวันนี้เราโตขึ้นเราก็เลยมีแม่คนเดียวที่เราส่งเสียอยู่
***********แต่แม่ดันเห็นเราเป็นธนาคาร***********
เรียกร้องเงินจากเราเช่นถ้ารู้ว่าเราเงินเดือน 10,000 จะขอเราทันที 5000 จะขอครึ่งหนึ่งของเงินเดือนเราเสมอจนทุกวันนี้เราต้องโกหกแม่เพื่อไม่ให้เค้ารู้เงินเดือนที่แท้จริงของเราเราเคยให้อยู่ 10,000 บาทในตอนก่อนโควิดทุกวันนี้เราลดเหลือ 8000 บาทแม่ด่าว่าเราสารพัดหาว่าเราเลี้ยงดูเขาไม่ดี หาว่าเราเห็นแก่ตัวเก็บเงินไว้ใช้สุขสบายคนเดียวแล้วให้เค้า 8000 บาทที่เราให้นั้นเป็นค่าบ้านที่ต้องเช่า 1500 และค่าน้ำค่าไฟ 500 บาท แม่จะเหลือเงินกินวันละ 200 บาทรวมเป็น 6000 บาทต่อเดือน ที่ไม่มีบ้านอยู่และยังต้องเช่า เพราะตอนแม่มีเงินแม่บอกว่าเค้าไม่ซื้อบ้านเพราะเราเป็นลูกผู้หญิงโตไปก็มี ผั* เดี๋ยวก็ทิ้งเขาเขาไม่รู้จะซื้อบ้านทำไมถ้าต้องอยู่คนเดียว (อันนี้คือความคิดที่เค้าตัดสินอนาคตเราไปแล้วจึงทำให้ภาระค่าเช่าบ้านตกอยู่กับเราในวันนี้) เราต้องจ่ายทั้งค่าเช่าบ้านแม่ และ ตัวเราเองก็ต้องเช่าคอนโดอยู่
เราไม่เอาแม่มาอยู่กับเราด้วย
เพราะเรา อยู่คนเดียวแล้วมีความสุขกว่าบอกตรงตรง
เรารอมาทั้งชีวิตเพื่อจะได้ออกมาจากตรงนั้น เพราะทุกวันนี้เค้าจ้องเบียดเบียนเราเรื่องเงินเรียกร้องให้พาเที่ยว
การที่เราอยู่คนละที่ ไม่ต้องเห็นกันดูจะมีความสุขสำหรับเราที่สุด
ทุกวันนี้รอบๆบ้านที่แม่เราเช่า มีงานอะไรเช่นงานบวชงานศพ เราต้องเป็นคนใส่ซองช่วยงานตลอด เราบอกให้แม่เลิกไปงานเค้าก็ไม่เลิกไปบอกว่าเค้าอยู่ตรงนี้มันเสียไม่ได้ ถ้าเราไม่ใส่ซองให้เขาก็จะชักแม่น้ำทั้งห้ามาด่าว่าเรา ว่าเราออกมาอยู่คอนโดเอาตัวรอดแล้วไม่ใช่คนที่ต้องรับหน้าอยู่ตรงนั้น เพราะเค้าเช่าบ้านตรงนั้นอยู่มา 40 กว่าปีเลยต้องเอาสังคมตรงนั้น
ทุกวันนี้เราก้มหน้าให้เค้าแบบไม่เคยด่าเค้าเลยหรือพูดจาไม่ดีกับเค้าเลยแถมยังพาเค้าเที่ยวด้วยซ้ำ แต่เราพาเที่ยวพอไปละชอบพุดว่า เอาเงินค่าเที่ยวมาให้ดีกว่า เหมือนชีวิตเค้ามีแต่คำว่าเงิน!!! เรียกว่า น่าเงิน เลยก็ได้
เราก็แค่อยากสร้างโมเมนต์ดีดีแต่เค้าไม่รู้สึกอะไรเลยรู้สึกแค่ว่าอยากได้เงิน
ทุกวันนี้
พ่อเราโดนลูกทั้งหมดทิ้ง ไม่มีใครเลี้ยงดู อดีตพ่อเรารับราชการ แต่เงินที่เกษียณออกมาใช้ไปกับลูกจนหมดแล้ว ลูก3 แต่รักลำเอียง ทุ่มเทที่คนกลางคนเดียว
จนหมดตัวแล้วสุดท้ายลูกก็เสพยาจนเส้นเลือดสมองแตกตาย ลูกที่เหลือก็ไม่เอาพ่อเลย
ทีนี้ภาระมาตกหนักที่เรา
ทั้งแม่และพ่อ เวลาพ่อไม่มีเงินก็มาขอเรา
เรารู้สึกเป็นภาระมากเพราะพวกเขาไม่เคยเต็มใจเลี้ยงเราไม่ส่งเรียนอะไรทั้งสิ้นเราต้องดิ้นรนช่วยตัวเองตั้งแต่ปวช.เป็นหนี้ กยศ เพื่อส่งตัวเองเรียน (ทั้งที่พ่อแม่มีเงินแต่เค้าไม่เอาเรา)
ตอนเด็กเราเรียนโรงเรียนวัดแถวบ้านที่ข้าวกลางวันฟรี แม่ก็ให้ตังค์ไปโรงเรียนนะ แต่พูดทวงบุญคุณทุกวัน ว่าเราเป็นภาระเราเป็นมารหัวขน เกิดมาเป็นภาระชีวิตต้องส่งเราเรียน เพราะไม่อยากเป็นขี้ปากชาวบ้าน เหมือนเค้าไม่อยากลงทุนอะไรกับเราเลย ถ้าไม่จำเป็น (และเค้าคิดส่งเราแค่ม.3และให้ออกมาทำงานโรงงาน เพื่อหาเลี้ยงตัวเอง) แต่เราไม่อยากจบแค่มอสามเราเลยดิ้นรนเรียนต่อด้วยการกู้เรียนจนจบ ป.ตรี เป็นการจบที่แบบว่า
เวลาเงินกู้เราใช้กินไม่พอ ขอแม่=แม่ด่า ด่าทุกครั้ง ทุกวัน หาว่าเราสูบเลือดเนื้อ จะเรียนทำไม! ล้างผลาญ คือแบบ เห้ย!!! นี่ไแเล่าเรียนไปศึกษานะ คนในหมู่บ้านไม่มีใครเรียนสูงด้วยซ้ำอย่างดีก็ม.3-ปวช แต่เค้าไม่เคยภูมิใจรึเต็มใจส่งเราเลย รุ้สึกท้อแท้มากมีแม่ตรรกะแบบนี้ แต่ก็ทนเพราะอยากมีอนาคตที่ดี
จนวันนี้เราทำงานประสบความสำเร็จประมาณนึง แม่ก็ขอจากเรา ทวงบุญคุณ
เวลาเราไม่ตามใจหรือไม่ให้ตามที่เค้าต้องการ จะพูดด่าเชิงสาปแช่ง
เช่น จะทำอะไรไม่เจริญ ตกต่ำ ประมาณนี้
แม่เราไม่เหลือเงินเลย เพราะตอนแม่มีเงิน ดูลิเกจ้า ติดพระเอกลิเก ออกแทบทุกคืน เปทุกคืน เอาเราไปด้วยนะตอนเราเรียนปวช. เปคืนละ3-5พันหรือเปนหมื่น ทำชุดให้ลิเก5-60000 ทำฉากให้ลิเก 2-30000 เราพูดไม่ได้ และเงินทั้งหมดที่แม่มี ไม่ยอมฝากธนาคาร ถือไว้กับกระเป๋าสะพายติดตัว โดนป้ายยาเบลอไปรูดทรัพย์ตอนไปตลาด4-5โมงเย็น แม่ไปคนเดียว กลับมาเที่ยงคืนอะหมดตัวเลย 3-4แสนทั้งทองทั้งพระทั้งเงิน ทั้งมือถือ(แม่เล่าว่า กำลังเข้าเซเว่น มีคนมาจับที่แขน บอกว่า ฝากถือแก้วน้ำที จะกดatm แม่เราก็ถือให้ และยืนรอ พอมันกดเสร็จมันพูดว่า ไปขึ้นรถ แม่เราเดินตามมันไปเลยเหมือนคล้อยตาม ตอนมันทำแม่บอกเบลอๆแต่ยังพอมีสติแต่เหมือนควบคุมตัวเองไม่ได้มันพาไปเล่นไพ่ที่ห้องอพาตเม้นนึง แล้วมันเสียๆๆๆ ก็เชิงขอยืมเงินแม่ แม่ก็ให้ ขอยืมทอง ยืมโทรศัพท์ วางไปก่อน เดี๋ยวเล่นเสร็จออกไปกดเงินมาคืนไถ่ของออกให้ จากนั้นมันทำเสร็จพาแม่เรามาทิ้งแถวพัฒนาการแม่เรานั่งรถต่อกลับมาเองพอถึงบ้าน เราพาแม่นั่งรถจากบ้าน(ลาดกระบัง) พาแม่ไปแจ้งความ แม่บอกจำได้แถวดอนเมือง ไป สน. ดอนเมือง และ ตร. พาแม่เราไปชี้จุดเกิดเหตุ
รปภ ที่ตึกจำแม่เราได้ บอกว่า เห็นตอนเข้ามา มากับ ผู้ชาย2-3คน และ ผู้ชายแก๊งนี้ พา ผญ เปลี่ยนหน้า มาบ่อยๆเราเลยคิดว่า เรื่องจริง ถ้าไม่มียามพูดแบบนั้นเราคงคิดว่า ให้ลิเกหมด แต่มันคงไม่หมดจนหมดเกลี้ยงตัวแบบนี้ อะสรุป หมดตัวจิงๆจากดารเปลิเก และ รูดทรัพย์ (จับไม่ได้เพราะแม่เราไม่ตามเรื่อง)
เรารู้สึกแย่มาก และเราก็เป็นลูกคนเดียว อะ บอกตรงตรงเราก็ไม่อยากเลี้ยง และมองอนาคตไม่ออกเลยว่าถ้าเค้าแก่ยิ่งกว่านี้ เป็นคนที่วีนๆๆๆๆด่าๆๆๆๆ
เรา จะเลี้ยงเขาได้ยังไงเราจะทนไหวไหม และเราต้องทำงานด้วย
>>>เราอยากถามว่า มันมีทางออกไหนบ้างสำหรับลูกคนเดียว<<<
ในการที่ต้องทำงานด้วยเลี้ยงแม่ด้วยยามเค้าแก่?
.พ่อแม่เป็นแบบนี้มันควรค่ากับการตัดอนาคตตัวเราเองเพื่อมาดูแลพวกเขาตอนแก่รึไม่?
(ในกรณี ถ้าเราต้องเลือกงานที่ต้องอยู่บ้าน หรือรายได้น้อยลง ไปไหนไม่ได้ เพื่อดูพ่อแม่)
2.เราต้องจ่ายค่าเช่าบ้านและค่ากินแม่ ค่ากินเดือนละ6000 อนาคตถ้าเราลดเหลือ 3000/เดือน แต่ค่าเช่าบ้าน2000มันหลีกเลี่ยงไม่ได้เลย ไม่อย่างนั้นเราต้องเอาแม่มาอยู่ด้วยสรุปต่ำๆก็ต้องมี5000/เดือน หรือเราสามารถทิ้งเขาได้ หรือมีทางออกแบบอื่นไหม?
จริงๆเรื่องที่เราเล่าไปนี้แค่รวบรัดตัดตอน ให้กระชับ จริงๆมันมีดีเทลความเจ็บปวดลึกซึ้งกว่านี้
แต่เราแค่พอสังเขปเพื่อให้ทุกคนช่วยวิเคราะห์ คร่าวๆ ในสิ่งที่เรายังลังเลใจ ในสิ่งที่เราแบกไว้
#มันเหนื่อยใจ #พ่อแม่รังแกฉัน #ครอบครัวที่ไม่เคยมี #ภาระ #ความสุขความอบอุ่นที่หายไป 😔😔