ผมเกลียดแม่ตัวเองมากๆจนถึงขนาดที่บางทีเกิดความคิดอยากทรมานแม่

ผมอยากให้แม่รู้สึกทรมานเหมือนที่ทำกับผมไว้ ไม่ก็ผมนี้แหละตายเอง แต่ไม่กล้าทำเพราะกลัวเจ็บ   
ผมเครียดมาก ผมหนีออกจากบ้านบ่อยตั้งแต่เด็ก 
ทุกวันนี้ใช้ชีวิตด้วยความคิด ความฝันคือความตาย
แม่ผมชอบพูดโกหก ชอบใช้คำหยาบคาย ชอบเอาตัวเองถูกทุกอย่าง ห้ามเถียง ไม่รับฟังเหตุผมอะไรจากผมสักอย่าง ชอบทวงบุญคุณ พูดถึงบุญคุณที่ต้องตอบแทนตัวเองประจำ ไม่เคยถามหรือพูดอะไรดีๆกับผมสักอย่าง  ไล่ผมไปตายไกลด้วยๆ เลือกเห็นแก่หน้าตัวเองมากกว่าชีวิตความรู้สึกผม  ผมไม่มีเพื่อนไม่มีใคร ชีวิตนี้เหลือแค่แม่ ผมเลยจำใจอดทนตลอดและเสมอมา ชีวิตที่ผ่านมาผมก็เจ็บปวดมามากแล้ว ยังต้องเจอกับแม่อีก พ่อแม่ผมแยกทางกันตั้งแต่เด็ก สลับอยู่ไปมา ตอนนี้ทุกคนตายหมดเเล้ว ผมโครตรู้สึกแย่มากๆเลยครับ ผมร้องไห้อยู่คนเดียวประจำทุกวัน ไม่มีใครเข้าใจ เพราะงั้นเวลาผมโดนใครสะกิดอะไรหน่อย ผมก็รู้สึกเศร้ามาก บางทีก็แอบหาที่ร้องไห้คนเดียว ด้วยความรู้สึกไม่เหลือใครไม่มีใครเข้าใจ