เรามีน้องสาว 1 คน อายุ 10 ขวบ , น้องชาย 1 คน อายุ 12 ปี
เราเป็นพี่คนโตค่ะ เราถูกเลี้ยงดูมากับการถูกกดดัน โดนตั้งความหวัง โดนตี โดนดูถูก ฯลฯ ตั้งแต่เราอยู่ ป.6 เราถูกสอนให้ทำทุกอย่างได้ด้วยตัวเอง พอขึ้น ม.ต้น มันเป็นช่วงหัวเลี้ยวหัวตอกของเรามากๆค่ะ เราโดนตีด้วยไม้แขวนเสื้อ/ด้ามไม้กวาด/เข็มขัด พอนึกย้อนไปแล้วก็สมควรแล้วแหละค่ะ (ช่วงนั้นยอมรับว่าแสบมากค่ะ) พอขึ้น ม.ปลาย เหตุการณ์ต่างๆก็เริ่มลดลงค่ะ
พอขึ้นมหาลัยแล้วมีเวลาได้กลับมาพักที่บ้านบ้าง (ปกติอยู่หอค่ะ) พอเรากลับมาเราเห็นการที่แม่เลี้ยงดูน้องมันคนละขั้วกับที่เราเจอเลยหล่ะค่ะ (เราก็ไม่อยากเอาตัวเองไปเปรียบเทียบกับน้องด้วยเพราะมันคนละยุคคนละสมัยกัน) แม่สปอยด์น้องเราเก่งมาก ตามใจน้องทุกอย่าง น้องอยากกินอะไรได้กิน ในขณะที่เราก็อยากกินของดีๆแบบที่น้องได้กินบ้าง ส่วนใหญ่เราจะได้กินของเหลือจากน้อง หรือ ไม่ก็ไปหาทำกินเอาเอง เราก็คิดมาตลอดว่า
" พ่อแม่เค้าอาจจะมองว่าเราโตแล้ว ช่วยเหลือตัวเองได้แล้ว คงไม่ต้องปฏิบัติกับเราเหมือนน้อง " พอมันนานๆเข้า เราก็เริ่มเอาเราไปเปรียบเทียบกับน้องแล้วว่า
" เอ้า! ทำไมตอนที่กูอายุเท่าพวกมึj กูไม่ถูกปฏิบัติแบบนั้นบ้างวะ (เริ่มมีความน้อยใจ) " ได้แต่เก็บความคิดนี้ไว้ในใจ เพราะถ้าพูดออกไปมันคงจะเป็นปัญหาแน่ๆ
แล้วก็มีครั้งนึงค่ะ เรากินข้าวกับครอบครัว น้องชายเราติดเกมส์มากๆ แล้วคราวนี้น้องกินข้าวไปด้วยเล่นเกมส์ไปด้วยทำให้แม่ไม่พอใจค่ะ คราวนี้
แม่ก็มาโทษเราว่า : "
เป็นเพราะมึjเลยที่ทำให้น้องเป็นแบบนี้ สรรหาแต่สิ่งดีๆมาให้กัน"
เราเลยตอบกลับไปว่า : "
มันก็อาจจะชอบของมัน เพียงแต่แม่ไม่ได้เห็นด้วย แม่ก็เลยมองว่าเรื่องพวกนี้มันไร้สาระ"
แม่ : "
แล้วมันช่วยให้มึjหาเงิน หาทองได้มั้ย "
เราคิดในใจ : "
มันทำได้ ถ้ามีคนที่คอยสนับสนุนในสิ่งที่เราชอบ" (คือเราใฝ่ฝันว่าเราอยากเป็นสตรีมเมอร์แต่ว่าที่บ้านไม่เคย Support เรื่องพวกนี้เลย เราก็เลยไม่กล้าที่จะทำอะไรทั้งนั้น เพราะทำแล้วก็จะโดนดุโดนว่าตลอด)
เราเลยอยากจะมาขอคำปรึกษาว่า " เราควรจัดการกับความคิด หรือ ความรู้สึกนี้ยังไงดีคะ " เราไม่อยากเก็บเอามาคิดเล็กคิดน้อยค่ะ
เราควรจัดการกับความรู้สึกของการเป็นพี่คนโตยังไงดีคะ
เราเป็นพี่คนโตค่ะ เราถูกเลี้ยงดูมากับการถูกกดดัน โดนตั้งความหวัง โดนตี โดนดูถูก ฯลฯ ตั้งแต่เราอยู่ ป.6 เราถูกสอนให้ทำทุกอย่างได้ด้วยตัวเอง พอขึ้น ม.ต้น มันเป็นช่วงหัวเลี้ยวหัวตอกของเรามากๆค่ะ เราโดนตีด้วยไม้แขวนเสื้อ/ด้ามไม้กวาด/เข็มขัด พอนึกย้อนไปแล้วก็สมควรแล้วแหละค่ะ (ช่วงนั้นยอมรับว่าแสบมากค่ะ) พอขึ้น ม.ปลาย เหตุการณ์ต่างๆก็เริ่มลดลงค่ะ
พอขึ้นมหาลัยแล้วมีเวลาได้กลับมาพักที่บ้านบ้าง (ปกติอยู่หอค่ะ) พอเรากลับมาเราเห็นการที่แม่เลี้ยงดูน้องมันคนละขั้วกับที่เราเจอเลยหล่ะค่ะ (เราก็ไม่อยากเอาตัวเองไปเปรียบเทียบกับน้องด้วยเพราะมันคนละยุคคนละสมัยกัน) แม่สปอยด์น้องเราเก่งมาก ตามใจน้องทุกอย่าง น้องอยากกินอะไรได้กิน ในขณะที่เราก็อยากกินของดีๆแบบที่น้องได้กินบ้าง ส่วนใหญ่เราจะได้กินของเหลือจากน้อง หรือ ไม่ก็ไปหาทำกินเอาเอง เราก็คิดมาตลอดว่า " พ่อแม่เค้าอาจจะมองว่าเราโตแล้ว ช่วยเหลือตัวเองได้แล้ว คงไม่ต้องปฏิบัติกับเราเหมือนน้อง " พอมันนานๆเข้า เราก็เริ่มเอาเราไปเปรียบเทียบกับน้องแล้วว่า " เอ้า! ทำไมตอนที่กูอายุเท่าพวกมึj กูไม่ถูกปฏิบัติแบบนั้นบ้างวะ (เริ่มมีความน้อยใจ) " ได้แต่เก็บความคิดนี้ไว้ในใจ เพราะถ้าพูดออกไปมันคงจะเป็นปัญหาแน่ๆ
แล้วก็มีครั้งนึงค่ะ เรากินข้าวกับครอบครัว น้องชายเราติดเกมส์มากๆ แล้วคราวนี้น้องกินข้าวไปด้วยเล่นเกมส์ไปด้วยทำให้แม่ไม่พอใจค่ะ คราวนี้
แม่ก็มาโทษเราว่า : "เป็นเพราะมึjเลยที่ทำให้น้องเป็นแบบนี้ สรรหาแต่สิ่งดีๆมาให้กัน"
เราเลยตอบกลับไปว่า : "มันก็อาจจะชอบของมัน เพียงแต่แม่ไม่ได้เห็นด้วย แม่ก็เลยมองว่าเรื่องพวกนี้มันไร้สาระ"
แม่ : "แล้วมันช่วยให้มึjหาเงิน หาทองได้มั้ย "
เราคิดในใจ : "มันทำได้ ถ้ามีคนที่คอยสนับสนุนในสิ่งที่เราชอบ" (คือเราใฝ่ฝันว่าเราอยากเป็นสตรีมเมอร์แต่ว่าที่บ้านไม่เคย Support เรื่องพวกนี้เลย เราก็เลยไม่กล้าที่จะทำอะไรทั้งนั้น เพราะทำแล้วก็จะโดนดุโดนว่าตลอด)
เราเลยอยากจะมาขอคำปรึกษาว่า " เราควรจัดการกับความคิด หรือ ความรู้สึกนี้ยังไงดีคะ " เราไม่อยากเก็บเอามาคิดเล็กคิดน้อยค่ะ