รักษาศีล = เกิดมาสวยหล่อ ทำทาน = เกิดมารวย ทำภาวนา = เกิดมาฉลาด ผมเข้าใจถูกไหมครับ

เราจะแยกออกได้ยังไง ว่าอันไหนคือฉันทะ หรือ ตัณหาหรอครับ ภาวนาถึงสังขาร◌ุเบกขาญาณ อันเป็นญาณสูงสุดแล้ว แต่อาการลูบคลำยังมีอยู่ ยังอยากเข้าป่า อยากเข้าถ้ำ อยากตัดขาดโลกอยู่ แต่ความเป็นจริง เมื่อกำหนดรู่

ขออนุญาตเข้าเรื่องเลยนะครับ ปัญหาของผมเกี่ยวข้องกับเพื่อนที่เรียนด้วยกัน ทุกคนจะมีความโดดเด่น คือ ทำอย่างไรก็ได้ให้ดูดี และจะไม่ค่อยชอบถ้าใครเด่นกว่า ผมเองเป็นหนึ่งที่เป็นเป้าหมาย ที่เพื่อนในห้องไม่ช

ไม่ว่าจะให้ทาน ,รักษาศีล , เจริญภาวนา และ อบรมปัญญา เห็นหลายๆคนทำบุญ เพราะหวังว่า จะได้รวย ถูกหวย หรือเป็นเศรษฐี หรือ บางคนอยากไปเกิดบนสวรรค์ เสวยสุขในกามคุณ บางคนทำบุญเพราะไม่อยากตกนรก หรือ ไปเกิดใน

ส่วนบางกลุ่ม มาเร่งอีกทีตอนอยู่ในวัยเปรียบเสมือนไม้ไกล้ฝั่ง หรือเหมือนบางคนที่เกิดมา ใช้ชีวิตตามอารมณ์ ตามกิเลสไปวันๆ ทานไม่ค่อยรู้จักให้ ศีลไม่ค่อยคิดรักษา ภาวนาแทบไม่เคยฝึกอบรม

แล้วถ้าไม่ได้ศาสนาไหนนรกไม่ค่อยรุนแรงคะ?