ทำไมคนเป็นพ่อถึงต้องโกหก

อันนี้โพสต์ระบายเฉยๆนะครับ สมัยผมอยู่ป.5 พ่อผมได้เข้ารักษาตัวจากโรคประจำตัวของแกเอง อาการก็ทรุดแล้วดีขึ้นสลับกันไป ตอนแรกผมก็ไม่ได้คิดอะไรมาก คิดว่าเดี๋ยวแกก็หายจากอาการที่เป็นอยู่ พ่อบอกว่าเดี่ยวก็หาย เดี๋ยวก็ได้กลับบ้าน จนไม่กี่วันก่อนพ่อจะเสียอาการพ่อทรุดนักมากแต่ผมดุไม่ออกหรอก ทรุดขนาดที่อาจารย์ของพี่นักศึกษาต้องมาดูอาการกันหลายคน ผมก็ยังคิดอยู่ว่าเดี๋ยวก้อาการกลับไปดีขึ้น สุดท้ายพ่อเรียกไปบอกครั้งสุดท้ายว่าตั้งใจเรียนนะ เดี๋ยวพ่อหายแล้วจะกลับบ้านไปหา ผมพยักหน้ารับไปก่อนที่จะเดินออกมา ไม่นานหลังจากผมเดินออกมาแม่ก็โทรมาบอกว่าพ่อเสียแล้ว ผมก็ไปดุพ่อแล้วร้องไห้ และร้องไห้แค่ตอนนั้นครั้งเดียว และตอนนี้ช่วงคาบเกี่ยวระหว่างม.5ขึ้นม.6 ผมก้มาคิดถึงพ่อ คิดถึงในช่วงเวลาที่ผมทำเกรดทำคะแนนได้ดีๆ ผมไม่เคยได้คุยกับพ่อเรื่องที่ผุ้ชายเขาคุยกัน เอาไปคุยกับเพื่อนก้ลำบากใจ ผมนึกถึงคำพุดของพ่อว่าเดี๋ยวหายแล้วกลับมาหา เดี่ยวพ่อกลับบ้าน ผมไม่เข้าใจว่าพ่อจะพุดแบบนั้นทั้งๆที่พ่อจะทำไม่ได้ทำไม ทำไมถึงไม่พุดความจริงตรงๆ แล้วทำไมตอนนั้นป.5ผมถึงไม่คิดมาก แต่กลับมาคิดมากตอนนี้ พ่อผมเป้นคนที่แสดงออกเวอร์มากผมทำอะไรได้นิดหน่อยก้ฉลองแล้ว แต่ตอนนี้ไม่มีโมเมนต์แบบนั้น ผมต้องทำอะไรที่ดุเป้นผลงานชิ้นใหญ่ได้ก่อนถึงจะมีคนชมตอนนี้ผมได้รับคำชมจากทุกคนยกเว้นจากพ่อตัวเอง ผมอยากบอกทุกคนที่อ่านมาถึงตรงนี้ครับ ว่าถ้าคุณยังมีพ่ออยู่อ่ะเวลาพ่อคุณทำอะไรเวอร์ๆ ดีใจเถอะครับ ดีกว่าคุณไม่มีคนเป็นพ่อ ขอบคุณที่อ่านมาจนถึงตรงนี้ครับ ผมไม่รู้จะไประบายที่ไหนจริงๆ