สวัสดีค่ะ ฉันเป็นเด็กคนหนึ่ง ที่วันๆ เอาเเต่เก็บตัวอยุ่ในห้อง คนรอบข้างมองฉันว่าเป็นโรคซึมเศร้า ไม่เข้าสังคม ทั้งที่เเต่ก่อนก็เป็นคนร่าเริง
นะ ฉันเริ่มเครียดหนักมากขึ้นทุกวันจนไม่อยากเจอหน้าใคร เรื่องมันมีอยุ่ว่า ตั้งเเต่ที่ฉันเริ่มขึ้นมัธยม งานก็เริ่มจะเยอะขึ้น บางทีก็ต้องไปทำรายงานบ้านเพื่อนบ้าง  ร้านคอมบ้าง ย่ากับปู่ก็เอาเเต่บ่นด่าว่า หาว่าฉันเที่ยวเต่เถรไถร ตอนเเรกก็ไม่อะใรนะ  พอมาแกบ่นหนักขึ้นทุกวัน ขณะนั่งทำการบ้านห เขาพุดคำหนึ่งขึ้นมาว่า ตั้งเเต่เปิดเรียนก็ล้างชามไม่เป็นใช่ไหม ทำเอาฉันคิดว่าถ้าไม่มีฉัน  ใครทำ ตอนดึกบางทีก็คุยกับเพื่อนบ้าง แต่เขาก็ด่าไล่ส่งเลยก็บ่อย
คร่าวนี้แกไปบอกกับครูว่าให้จับตาดุฉันไว้ตลอดอย่าให้กระเเนกกระแหน กับหนุ่มๆ ฉันรู้สึกไม่เป็นตัวของตัวเอง ครั้งหนึ่งเขาเอ่ยมาว่า
สงสารพ่อแม่เนาะมีลุกแบบนี้ เลวหาใครเปรียบไม่ได้ ทำเอาฉันร้องหนักแบบสุดๆ ถ้าถามว่าทำไมไม่อยุ่กับพ่อแม่ก็  เขาเเยกทางกัน
ตังกิน รร เดี๋ยวนี้ก็ต้องเป็นเก็บฉันเอง วันหยุดก็ไม่เคยได้นอนเต็มที่ พอ6โมงเขาก็เรียกไห้เรามาทำกับข้าว ตุ๊กตาที่เพื่อนให้วันเกิดบ้างปัจฉิมบ้าง
หึ ของฉันนะเหรอ เขาเก็บทิ้งหมด  เป็นไรที่เสียดายความรุ้สึกมาก มีครั้งหนึ่งฉันเครียดสุด จนน่ามึด ตอนนั้นซื้อก๋วยจั๊บอยุ่ ฉันนี่ทรุดตัวเองกับพื้นเลยคือไม่ไหวจริงๆอะ พวกเพื่อนก็ไม่อยากนั้งกับฉัน เพราะบอกว่าเดี๋ยวติดโรคซึมเศร้า เห้ออออ บางทีฉันก็อยากจะหายๆไปเลย