คือเรื่องมีอยู่ว่าตั้งแต่เด็กเลย โดนด่าโดนว่าด้วยถ้อยคำรุนแรงตลอด โดนดูถูกทั้งคนนอก และคนในครอบครัว จนบางที เราได้ยินคำหยาบพวกนั้นยิ่งมากระทบกลับเรา เราจะรู้สึกต่อต้านและจำฝังใจในทันที ตอนเด็กเราร้องไห้ตลอดเลย จนกระทั่งเราโตขึ้น เวลาใครพูดtoxicใส่เราก็รู้สึกเย็นชาไปแล้วแต่ก็ไม่ใช่ว่าจะไม่มีความรู้สึก แต่การตอบโต้ของเรา บางครั้งเราก็มองตาขวางใส่บ้างเพราะไม่พอใจหรือบางทีเราก็มีรีแอคถอนหายใจ หรือบางทีก็ฟิวขาด ตอบกลับไปด้วยคำหยาบเหมือนกัน ขึ้นอยู่กับว่าตอนนั้นคุยกับใครอยู่ ตอนแรกพยายามจะระงับแล้วนะ แต่มันเจอบ่อยจนเรารู้สึกว่าเราต้องปกป้องตัวเองไม่งั้นก๋จะโดนด่าโดนดูถูกแบบนี้เรื่อยไป อย่างเรื่องไม่เป็นเรื่องอ่ะเช่น เราจะทำกับข้าว เราก็ตั้งใจจะทำเองแต่โดนขัดไปเสียทุกอย่างพอจะทำเองก็โดนบ่นว่าเราทำช้า แต่ถ้าเราไม่หัดทำเราจะทำเป็นไหม บางทีเรามีความตั้งใจวางแพลนมาแล้วก็จะชอบขัดไปเสียทุกเรื่องพอตอนไม่ถูกใจ ก็จะมาบ่นจุกจิกทั้งที่พูดดีๆ ก็ได้ หนิว่าทำไง คือแบบมันสะสมจนกลายเป็นว่าฉันต้องปลดปล่อยคำสบถหรืออยากจะกรี๊ดเดี๋ยวนั้นเลย เพราะเก็บไว้ก็รกหัว เดี๋ยวเป็นซึมเศร้าอีกเลยเลือกที่จะแสดงออกแบบนั้นออกมา ทั้งหมดนี่เลยคือพึ่งโดนบ่นมา แล้วเราปรี๊ดแตกเลยเอ่ยคำออกไปว่ารำคาญบ่นจุกจิกอยู่นั่นแหละ เลยได้ทะเลาะกันไปรอบนึง แต่ไม่ถึงขั้นด่ารุนแรง แต่ฉันแค่รีบแยกตัว เพราะเดี๋ยวจะมีปากเสียงอีก
เป็นคนขี้รำคาญเวลาโดนด่าบ่นเรื่องจุกจิก จนบางทีเราตอบกับด้วยคำพูดบ้าง แบบนี้เราดูtoxic ไหมคะ