จากลาออกจากงานตั้งแต่วันแรก

ไม่ต้องมีอยู่ว่าวันที่ 2 พฤษภาคม 2566 เราได้เริ่มงานวันแรก เราเดินเข้าไปในร้านเราสวัสดีเพื่อนร่วมงานทุกคนแล้วแนะนำตัวเองว่าเราเป็นพนักงานใหม่มาทำงานวันแรก แต่ก็ไม่มีใครตอบกลับเราเลยสักคน เราก็เลยเอ่ยถามว่ามีอะไรให้ช่วยไหมคะ เพื่อนร่วมงานอีกคนก็บอกให้ไปหาเพื่อนร่วมงานอีกคน เราไปวันแรกไม่มีใครสอนงานเราเลยเหมือนเขาไม่อยากสอนงานเรา มีแค่พี่คนที่จะออกจากงานสอนเราให้ทำ สลัดโรลกับชุดต้ม  พอเราทำเสร็จผู้จัดการร้านก็มาทำสลัดพรีเมี่ยม ซึ่งไม่สอนเราเลยว่าใส่ผักอันไหนก่อนและหลังให้จัดแบบนี้แบบนี้นะเขาไม่สอนงานเราเลย แล้วพอเราถามเขา ว่ามีอะไรให้ช่วยไหมคะประมาณ 10 วินาทีเขาค่อยตอบเรา เราทำหน้าที่ตามที่เขาให้ทำเสร็จแล้วเราก็ถามเขาอีกว่ามีอะไรให้ช่วยอีกไหมคะผู้จัดการร้านก็บอกว่าไม่มีอะไรให้ช่วยแล้วแต่ทุกคนก็ยังทำหน้าที่ของตัวเองแล้วเราไปใหม่เรายืนอยู่เฉยๆไม่มีอะไรทำ พอผู้จัดการใหญ่มา  ผู้จัดการใหญ่ก็ให้ถามพี่เขาว่ามีอะไรช่วยไหม ซึ่งในร้านต้องทำสไลด์ผลไม้ใส่แพคไว้จะชุบผลไม้รวมหรือถ้าลูกค้ามาลูกค้าอยากกินน้ำผลไม้ต้องการที่จะปั่นเราก็ต้องทำให้แต่ไม่มีใครสอนงานเราเลยส่วนนี้เลยพอเราถามเขาก็ไม่อยากจะตอบไม่มีใครสอนเราคิดเงินให้ลูกค้าไม่มีใครสอนเราปั่นผลไม้ไม่มีใครสอนเราขึ้นผลไม้แล้วเรายืนอยู่เฉยๆงานมีตั้งเยอะเราถามเขาก็บอกว่าไม่มีอะไรให้ช่วยแล้วเราควรทำยังไงดี เราอึดอัดใจที่จะไปทำงานพรุ่งนี้มาก เราพร้อมที่จะเรียนรู้งานมากๆแต่ไม่มีใครที่อยากจะสอนงานเราเลยซึ่งเราไม่รู้ว่าเราทำอะไรผิดเราไปเลือกได้เขาก็ไม่อยากจะคุยกับเราเลยเราพยายามพูดพยายามคุยพยายามที่จะถามแต่ไม่มีใครที่อยากจะตอบคำถามเราเลยสักคน
คำตอบที่ได้รับเลือกจากเจ้าของกระทู้
ความคิดเห็นที่ 1
อย่าคิดมาก ใหม่ไปก็เก้ๆกังๆแบบนี้แหละ
สุดยอดความคิดเห็น
ความคิดเห็นที่ 10



•เพื่อนร่วมงานของคุณทุกคนเค้าก็มีหน้าที่ของเค้าที่ต้องรับผิดชอบค่ะ เคยคิดในแง่นี้บ้างมั้ย? •




ในบางองค์กรและบางตำแหน่งงาน ถ้าไม่มีหัวหน้างานที่ระบุหน้าที่โดยตรงว่าใครจะต้องมาเป็นพี่เลี้ยงใคร ก็คงไม่มีใครเค้า อยากยุ่งหรอกค่ะ เดี๋ยวจะกลายเป็นว่าไปอวดเบ่งใส่ กลายเป็นไปเผือก หรือกลายเป็นไปเจ้ากี้เจ้าการ ไปใช้งาน ( นี่คือสิ่งที่เกิดขึ้นจริงในสังคมหลายหลากนะ เคยเจอมั้ยเวลาคนที่เค้าหวังดีอยากจะสอนอยากจะเตือน ก็กลายเป็นว่าถูกนินทาลับหลังอีกว่า “กลัวคนอื่นไม่มีงานทําหรือไงจะต้องมาเจ้ากี้เจ้าการ” บลา บลา )


นี่แหละ คืออีกหนึ่งบทเรียนของชีวิตที่คนที่โตแล้วเรียนจบแล้วและต้องเริ่มทำงานจะต้องเรียนรู้ว่าไม่มีใครเค้าจะสนใจใครหรือจะมานั่งโอ๋ใครหรอกนะคะ
ทุกคนเค้าก็ไปทำงานหาเงิน ไปทำหน้าที่ของตัวเอง เค้าต้องรับผิดชอบงานของตัวเองกันทั้งนั้น


ไปหาหัวหน้างาน ขอให้บอกให้ชัดเจน ระบุงานมาว่าต้องไปทำอะไรตรงไหนกับใคร บอกไปเลยว่าไม่รู้ว่าจะเริ่มงานจากตรงไหนและมีใครพอจะสอนงานให้ได้บ้าง
ให้หัวหน้างานหรือผู้จัดการเอาไปฝากฝังให้เป็นเรื่องเป็นราวไปค่ะ


ถ้าเรื่องเบสิคแบบนี้คิดว่าทำไม่ได้ ก็เข้าหาคนที่ดูว่าพอจะสอนได้ เข้าหาด้วยความอ่อนน้อม มองดูรอบตัวว่าใครเขาทำอะไรบ้าง
เสนอตัวขอช่วยไปเลยว่า พี่มีอะไรให้หนูช่วยมั้ยคะ พอดีตรงนี้หนูยังทําไม่เป็นหนูจะได้เรียนรู้ไปด้วย



เพราะถ้าจะมานั่งรอให้คนเข้าหา จะมานั่งรอให้เค้าเดินเข้ามาสอนคุณโดยที่มันไม่ใช่ธุระของเค้า คุณก็อาจจะต้องเปลี่ยนงานทุกวันนั่นแหละค่ะ •





แสดงความคิดเห็น
โปรดศึกษาและยอมรับนโยบายข้อมูลส่วนบุคคลก่อนเริ่มใช้งาน อ่านเพิ่มเติมได้ที่นี่