มีชีวิตอยู่หรือไม่มีอันไหนดีกว่ากัน

คือเข้าเรื่องเลยนะคะกระทู้นี้อาจจะยาวหน่อยเพราะจากใจจริงคือหนูเริ่มโตเริ่มอยากใช้ชีวิตด้วยตัวเองได้บ้างแล้วแต่ก็ทีแม่ที่คอยมีกฏให้หนูได้ตลอดหนูเข้าใจนะคะว่าแม่ทุกคนรักและเป้นห่วงลูกอยากเห็นลูกมีอนาคตที่ดีชีวิตที่ดีไม่ลำบากเจอคนดีๆเข้ามาอันนี้หนูเข้าใจนะคะแต่การเป็นห่วงของแม่ควรมีขอบเขตให้ลูกได้ใช้ใช้ชีวิตวัยรุ่นเหมือนวัยรุ่นคนอื่นส่วนใหญ่บ้างได้ไปเที่ยวกับเพื่อนบ้างด้วยความที่หนูมีพี่เป็นเด็กกิจกรรมเรียนดีคนรอบข้างก็ชื่นชมและหวังให้หนูเป็นแบบพี่ตัวเองแต่ทุกคนคงเข้าใจนะคะว่าแต่ละคนไม่เหมือนกันแต่หนูก็ไม่ได้เป็นคนเรียนแย่นะคะความรักที่แม่มีให้หนูและพี่มันไม่เท่าเทียมกันเลยเวลาพี่หนูอยากได้อะไรแม่หนูซื้อให้ตลอดส่วนหนูนานทีแบบมากๆขอแม่แต่แม่ก็ปฏิเสธที่จะซื้อให้ตลอดเลยอ่ะค่ะส่วนมากหนูจะได้ใช้ของเก่าๆที่พี่เคยใช้แล้วเอามาให้หนูแทบจะไม่ได้ของใหม่จากแม่เลยเวลาทะเลาะกับแม่แม่ก็ชอบทำร้ายร่างกายหนูค่ะแต่เห็นแบบนี้หนูไม่ใช่เด็กก้าวร้าวที่จะทำร้ายโต้ตอบนะคะเพราะหนูรู้ค่ะว่าความรู้สึกคนที่โดนคนที่สำคัญกับเรากระทำกับเรามันรู้สึกแย่มากแค่ไหนหนูจะแค่พูดเป็นคำอธิบายให้เขาเข้าใจเราบ้างไม่มีคำหยาบหรือคำไม่ดีนะคะแต่แม่หนูค่อนข้างออกหัวโบราณนิดหน่อยค่ะแต่อายุยังไม่เยอะหนูโดนทั้งโดนเปรียบเทียบ โดนบังคับทำในสิ่งที่ตัวเองไม่ถนัด โดนมองข้ามความรู้สึก ไม่ได้ความรักที่เท่าเทียม หนูเหนือยและอึดอัดแล้วแม่ก็เคยไล่ให้หนูไปตายด้วยความที่หนูเองก็ไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้วหนูเคยพยายามฆ่าตัวเองมา2-3ครั้งแล้วค่ะแต่ก็ไม่ได้ผลก่อนที่แม่จะไล่ให้หนูไปตายเลยทำให้หนูรู้สึกว่าหนูเหมือนเกิดมาเพราะความผิดพลาดของพ่อกับแม่ใจนึงก็ไม่อยากมีชีวิตอยู่อยากจบชีวิตตัวเองให้ทุกไอย่างมันจบแต่อีกใจก็เป็นห่วงแม่ว่าถ้าเราไม่อยู่แล้วใครจะดูแลแม่ถึงแม้จะมีพี่ก็ตามหนูแค่รู้สึกเหนื่อยอึดอัดกดดันรู้สึกว่าทำอะไรก็เบื่อไปหมดทำอะไรก็ผิดไม่ถูกใจสักอย่างมันเหนื่อยขั้นสุดจนอยากจบชีวิตตัวเองไปเลยแต่เหตุผลอย่างที่บอกไปนั่นแหละค่ะว่าหนูห่วงคนที่หนูรักมากที่สุดในชีวิต🙂