รับฟังหนูหน่อยได้ไหมคะ

หนูไม่รู้จะไประบายลงที่ไหนเเล้วค่ะ หนูเคยคิดว่าถ้าเเม่กับพ่อเป็นเเบบครอบครัวคนอื่นที่หนูเห็นตามโซเชียลมันก็คงดีมาก ๆ เลย พี่ ๆ อยากรู้ไหมคะว่าทำไมหนูคิดเเบบนี้ หนูรู้สึกว่าเขาไม่เคยเข้าใจอะไรหนูเเบบลึก ๆ จริง ๆ สักครั้งเลยเเต่เขาบอกว่า "เขาเข้าใจหนูดีกว่าคนอื่นอยู่เเล้ว คนอื่นจะมารู้ดีกว่าเเม่กับพ่อได้ยังไง ทีหลังมีอะไรให้มาปรึกษาเเม่" คือหนูได้ยินตอนนั้นเเล้วรู้สึกว่านี่เเหละ ไม่เข้าใจหนูจริง ๆ เขาไม่รู้ว่านิสัยจริง ๆ หนูเป็นยังไงด้วยซ้ำ ไม่รู้ว่าหนูไม่ชอบให้เขาทำเเบบนี้ใส่หนูด้วยซ้ำ จนเวลาหนูอยู่กับครอบครัวหนูเหมือนคนสองบุคคลิกเลยค่ะ อยู่กับเพื่อนหนูมีความสุขมาก ๆ จริง ๆ เเต่พออยู่กับเขาเเล้วหนู เห้อม ต้องเล่าก่อนว่าตั้งเเต่หนูเกิดมา ก็เจอพ่อเดินกอดขวดเหล้าเดินเเล้ว มีเเต่ตากับยายที่คอยดูเเลหนูในตอนนั้น เเม่ก็ทำงานจนดึกมืดค่ำ ต้องเอาหนูไปฝากกับตายาย(ที่ไม่ใช่ตายายเเท้ ๆ ) ตอนเด็ก ๆ หนูไม่ได้สนใจอะไรเลยค่ะ ไม่ได้คิดมากหรือเครียดด้วยซ้ำ เเต่พอโตมาพอรู้เรื่องอยู่มัธยมเเล้ว หนูก็เห็นภาพเดิม ๆ เเบบนี้ซ้ำ ๆ ทุกวัน ที่เวลาเขากินเหล้า พอมันทำให้เขาปวดท้องเพราะกินเหล้าเพียว ๆ เยอะ เเล้วมันไปกัดทั้งตับทั้งกระเพราะ เขาก็หยุด ถ้าอาการหนักมาห ๆ เขาจะเข้าโรงบาลเลยค่ะ เรื่องของเขามันวนอยู่เเบบนี้ในชีวิตหนูนับครั้งไม่ถ้วน นับนิ้วยังไม่พอเลยค่ะ หนูเริ่มเครียดเพราะตอนปฐมขึ้นมามัธยมหนูต้องเปลี่ยนโรงเรียนใช่ไหมคะ เเล้วหนูสอบได้โรงเรียนที่เขาค่อนข้างมีเเต่เด็กหัวดี ๆ มีเเต่คนเก่ง ๆ เเล้วเรื่องการสอบการอะไรพวกนี้มันก็ต้องยากตามมาตรฐานความรู้เด็กถูกไหมคะ ซึ่งหนูพูดได้ว่าหนูค่อนข้างด้อยกว่าคนอื่นอยู่พอสมควร เลยต้องพยายามมากกว่าที่คนอื่นเขาพยายามกัน เเล้วพอจะสอบเขาก็จะมีติวข้อสอบ จะมีบอกเเนวข้อสอบซึ่งหนูก็ต้องเอาเรื่องที่เขาจะออกสอบมาจด ๆ สรุป ถูกไหมคะ เเล้วมันก็ไม่ได้ง่าย เรื่องสอบเรื่องการเรียนพวกนี้หนูเครียดมาก เพราะหนูรู้ดีว่าครอบครัวหนูไม่ได้มีเงินมากมาย พ่อก็มาเป็นเเบบนี้อีก เเม่ก็ต้องหาเงินคนเดียว หนูเลยต้องเลือกที่จะใช้ความสามารถเเข่งกับคนอื่นเขา ตัดมาในช่วงนี้ คือหนูใกล้สอบเเล้วค่ะ พ่อก็เพิ่งออกจากโรงพยาบาลเพราะปวดท้องเรื่องเหล้าอีกเเล้ว เเล้วเขาก็กลับมากินเหล้าอีกเเล้วเหมือนกัน หนูเเค่เดินผ่านก็ได้กลิ่นเเลเวค่ะ หนูเจอเเบบนี้มาซ้ำ ๆ ซาก ๆ ถึงขั้นที่เวลาเขากินมาเเล้วหนูเเค่สังเกตุการพูดการเเสดงออกของเขาหนูก็รู้เเล้ว เเค่ตอนเขานั่งกินข้าวหนูยังรู้เลย เขาคงคิดว่าหนูไม่รู้ เเล้วก่อนจะเดินเข้าบ้าน หนูได้ยินเเม่นั่งด่าหนูอยู่ พอหนูเข้ามา หนูก็ได้กลิ่นเหล้าจากตัวพ่อเเบบที่หนูเล่าไป เหมือนเผลอไปเดินคิ้วขมวดใส่เขามัเงคะ เเล้วเเม่คิดว่าหนูทำใส่เขา เลยพูดว่า "ไม่ต้องมาทำประชด กูด่านิดด่าหน่อยก็ไม่ได้ ไอ้ที่ด่าก็เรื่องที่ทำทั้งนั้นอะ ไม่ใช่เรื่องจริงหรือไง ข้าวกูผัดไว้ให้ก็ไม่เอาไปกิน กินให้หมดเลยนะ เเล้วไม่เคยจะนึกถึงกูเลยว่ากูเหนื่อยไหม ไปเเก้งานก็หนื่อยพอทนละ อะเเค่เรียนไปวัน ๆ งานอะไรก็ไม่เคยจะช่วยกูเลย เห็นใจกูบ้างกูเหนื่อยเเค่ไหน" หนูเลยเดินเข้าห้องมาเพราะไม่อยากทะเลาะ เเต่พอเข้ามาเเล้วหนูปล่อยโฮเลยค่ะ หนูร้องไห้เเบบหนูเจ็บมาก ๆ จริง ๆ ครั้งนี้ไม่ใช่ครั้งเเรกนะคะ เขาเคยด่าหนูมากกว่านี้อีก สิ่งที่หนูไม่เข้าใจคือเขาจะเอาความเหนื่อยของหนูไปเปรียบเทียบกับความเหนื่อยของเขาทำไม หนูต้องเหนื่อยเท่าเขาหรอคะ หนูต้องไปทำงานเเทนเขาด้วยไหม หรือหนูต้องไปรับความเหนื่อยเขามาเก็บไว้ให้หรอ เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตอนอยู่โรงเรียนหนูกดดันตัวเองให้เรียนได้ดีมากเเค่ไหน หนูเหนื่อยไหม เขาเคยถามหนูในฐานะคนเป็นลูกบ้างไหมว่าวันนี้เรียนเหนื่อยไหม เคยชมหนูเวลาเกรดหนูออกมาดีไหม หรือเขาโฟกัสเเค่ความเหนื่อยของตัวเองจนลืมว่าหนูก็เหนื่อยเหมือนกัน ด่าหนูได้นึกถึงความรู้สึกหนูบางไหม ตะหวาดใส่หนูรู้หรือเปล่าว่าหนูจะรู้สึกยังไง พอหนูอยากเล่าเรื่องวะนนี้ให้ฟังว่าหนูเจออะไรมาบ้าง เขาก็พูดปัด ๆ ไปอยู่เเค่นั้น นี่หรอคะที่บอกว่าเข้าใจดีที่สุด หนูเข้าใจเขา ว่าเขาเหนื่อย เขาเเบกรับคนเดียว เขาเครียด บางทีหนูไม่พูดให้เขาเข้าใจไม่ใช่ว่าหนูไม่อยากอธิบายนะคะ เเต่หนูอธิบายไปก็เหมือนพูดให้ลมฟัง ถ้าให้พูดตรง ๆ หนูก็อยากเป็นลูกเเม่ตุ๊กกับพี่เหว่งค่ะ อยากมีเเม่ที่คิดก่อนจะทำอะไรกับลูกบ้าง