โดนคนที่นับถือตัดความมั่นใจจนไม่กล้าทำอะไรเลย

ตามหัวข้อเลยค่ะ เราโดนคนที่นับถือพูดตัดความมั่นใจจนไม่กล้าทำอะไรเลย (เรื่องเกิดมาสองจะสามปีแล้วค่ะเเต่แก้ไม่หายสักที)  เป็นอาจารย์ที่เรานับถือมากค่ะ หัวสมัยใหม่ เข้าใจลูกศิษย์ สอนดีแล้วก็ใจดีมากค่ะ เรารับถือเขามากเรารู้สึกว่าเขาต่างจากอาจารย์คนอื่นๆ จนมีวันหนึ่งเราทำงานพลาดค่ะ (เป็นงานที่เราได้รับช่วงต่อจากเพื่อนที่ทำพลาดมาอีกที) เราทำพลาดเป็นครั้งแรกและครั้งเดียว แต่เรารู้ว่าเราทำต่อได้ เขาถามหาว่ามีใครจะรับทำต่อจากเราอีกมั้ยแต่ก็ไม่มีใครเสนอตัว เราเลยขอทำต่อเอง รับผิดชอบให้จบ แต่เขาบอกเราว่า"ทำไม่ได้แล้วจะทำไปทำไม ทำไปก็ไร้ค่า"มีคำประมาณนี้อีกเยอะเลยค่ะ แต่สองคำนี้จำได้ชัดเจนสุด จังหวะนั้นร้องเลยค่ะ ทั้งที่เป็นคนที่ร้องไห้ยากมาก ไม่เข้าใจเลยว่าผิดหวังในตัวเองหรือผิดหวังในตัวเขา หรืออะไรกันแน่ ทั้งๆที่เพื่อนคนก่อนหน้าทำพลาดเยอะกว่าเรามากแต่ไม่เคยด่าเขาเเรงเท่าเราแถมยังให้โอกาสอีกตั้งหลายครั้ง รู้ค่ะว่าเขาอยากสอนเเต่ตอนนั้นเรารู้ดูออกเลยค่ะว่าเขาก็ใช้อารมณ์ร่วมด้วย เราร้องจนสุดท้ายมีเพื่อนผช.อาสารับช่วงต่อเพราะสงสารเรา จากนั้นก็มีเหตุการณ์ประมาณนี้อีกเยอะเเยะเลยค่ะ หลายครั้งก็ไม่ใช่จากคนเดิม เราเข้าใจค่ะว่าในการทำงานถ้าเราพลาดการมีคนติก็เป็นเรื่องธรรมดาเพื่อให้งานดีขึ้น แต่หลังจากที่โดนครั้งนั้นไปก็เหมือนเปราะบางมากขึ้น เมื่อก่อนถ้าโดนติคือไม่รู้สึกแย่เลย เเละจะรีบแก้ไข โดนซ้ำมาเรื่อยๆ จนไม่ค่อยเสนอตัวทำอะไรทั้งที่บางที่เรารู้ว่าเราถนัดนะ เรารู้ว่าเราทำได้แน่ แต่เหมือนความกลัวโดนด่าโดนว่ามันกันเราเอาไว้ ที่เจ็บใจที่สุดคงเพราะโดนดูถูดความพยายาม ทั้งๆที่เราพยายามมากกว่าคนอื่นเป็นคนที่ทำอะไรต้องเต็มร้อยหรือเกินร้อยเท่านั้น ไม่มีทำแค่ผ่านๆไป แต่โดนด่าแรงกว่าคนอื่นตลอด หลังๆ(สองสามปีที่ผ่านมา)เลยไม่เสนอตัวทำอะไรเเล้ว ทำแค่งานเล็กๆของตัวเอง จนไม่นานมานี้ เราอังเอิญเจอโปรเจคเก่าๆของตัวเองเมื่อประมาณ5-6ปีก่อนที่เรารับผิดชอบ เราตกใจมาก เพราะงานมันดีมากๆเล่นใหญ่สุดๆ เราจำไม่ได้เลยว่าตัวเองเมื่อก่อนกล้าทำขนาดนี้เลยเหรอ ถ้าเป็นตัวเองในตอนนี้คิดแค่ว่า"เออทำไม่ได้หรอก"แล้วปล่อยผ่านไปเลย เเล้วก็เจออีกหลายงานมากๆ ไม่รู้ตัวเลยว่าตัวเองถดถอยมาขนาดนี้
              เเล้วลองมาสังเกตตัวเองดูดีๆไม่ใช่แค่สไตล์การทำงานที่เปลี่ยนแต่นิสัยก็เปลี่ยนไปเยอะ เมื่อก่อนคือกล้าพูดกล้าทำมาก แล้วก็ไม่แคร์ใคร(ในที่นี้คือคนที่ไม่มีความหมายกับเรานะคะ ไม่ใช่ว่าไม่สนหัวใครเลย) แต่เดี๋ยวนี้คือเราพยายามทำตัวให้ดีทั้งในด้านนิสัยหรือการทำงาน แคร์คนอื่นมากขึ้น ถามเพื่อนๆเลยว่าเรามีข้อเสียอะไรเราจะแก้ให้ ง่ายๆคือซอฟลงนั้นแหละค่ะ ไม่แรงเท่าเมื่อก่อน พยายามหาวิธีเป็นคนดีขึ้นคือพยายามในจุดที่รีเสิร์ชเลยนะคะ อ่านหนังสือฟังพอร์ตแคสปรึกษาเพื่อน (วิเคราะห์ตัวเองดูคิดว่าอาจจะเพราะเรากลัวโดนด่าโดนว่าจะคนอื่นหรือเปล่าเลยพยายามทำตัวดีๆเพื่อให้คนอื่นพอใจ )แต่เหมือนจะมีความสุขน้อยลงเรื่อยๆ เราคุยไม่เก่งเท่าเมื่อก่อน เหมือนต้องคิดในหัวก่อนตลอดเวลาว่าควรพูดอะไรดี จนคุยกับใครๆไม่เป็นธรรมชาติหรืออิสระเลย เลยทำให้มีเพือนน้อยลง เเละก็หาเพื่อนใหม่ไม่ค่อยได้ 
            เลยอยากกลับไปเป็นเหมือนเดิมเหมือนตอนที่เคยมั่นใจเเล้วกล้าทำอะไรๆ แต่ไปไม่เป็นเลยค่ะ เคยลองกลับไปทำอะไรที่สมัยก่อนเคยทำได้ แต่รู้สึกว่าทำได้ไม่ดีเท่าเดิม แล้วก็รู้สึกลึกๆว่ามันไม่ใช่ จำวิธีไม่ได้เเล้วค่ะทั้งเรื่องงานเรื่องส่วนตัวเลย จำไม่ได้แล้วว่าต้องทำยังไง จำได้แค่ความรู้สึกลางๆ พอเริ่มหยิบจับอะไรมันก็ทำได้ดีแต่มันก็รู้สึกไม่เหมือนเดิมเเล้ว ตั้งคำถามกับตัวเองว่าเราสูญเสียความเป็นตัวเองไปเหรอหรือเราจะกลับไปเป็นคนเดิมไม่ได้จริงๆ หรือแค่ยังทำไม่ได้ หรือควรทำตัวเองเป็นคนใหม่ให้ดีไปเลย แต่คนใหม่ที่ว่านี้ก็ไม่รู้ว่าจะเอายังไงแบบไหน ตอนนี้สับสนกับตัวเองมากค่ะไม่รู้ว่าจะแก้ยังไง ไม่รู้ว่าตัวเองเป็นอะไรด้วยซ้ำ 
             ก็คือลองทำอะไรๆที่เมื่อก่อนเคยทำไปแล้ว อะไรๆใหม่ๆก็ลองแล้ว แต่มันไม่มีความรู้สึก โห้ใช่ เราทำได้ว่ะ เก่งว่ะ แบบมื่อก่อน เลยอยากรู้ว่าเราควรทำยังไงดีค่ะ คิดว่าถ้าเป็นแบบนี้ต่อไปในด้านไหนๆเราก็ไม่เติบโตแน่ อาจจะพิมย์เยอะไปหน่อย อยากให้คนที่อ่านเข้าใจฟิลมากที่สุดค่ะ มีใครเคยมีประสบการณ์แบบนี้มั้ยค่ะ ถ้าพอแนะนำวิธีของตัวเองมาจะดีมากเลยค่ะ หรือเอาแค่เรื่องจัดการความรู้สึกตัวเองก็ได้ค่ะ ใครอยากแนะนำอะไร มีอะไรพอช่วยได้มั้ยคะ รบกวนทีนะคะ TT