คือเรื่องมีอยู่ว่า
**พี่ยา** สมมุติว่าคือชื่อเจ้าของเรื่อง มีสามีเป็นชาวเยอรมัน อายุห่างกัน 21 ปี แต่งงานกันมา 15 ปีจดทะเบียนทั้งที่เยอรมันและที่ไทย สามีเป็นอาจารย์สอนมหาวิทยาลัยชื่อดังที่ลอนดอนแกจบระดับ ดร. ดีกรี เคยมีภรรยาและมีลูกชายสองคน แต่ภรรยาชาวเยอรมันเสียชีวิตไปแล้วก่อนที่จะแต่งงานกับพี่ยาเกือบ10 ปี พบกันเพราะพี่ยาเป็นไกด์ทำงานท่องเที่ยว พี่ยาจบ ป.ตรี ม.รามฯ
หลังจากภรรยาเสียนั้นสามีพี่ยาก็กษียนแล้วย้ายไปอยู่สเปน และทำงานเป็น GM ของ บ. เรือสำราญรอบโลกแบบไททานิค ทั้งสอนลูกเรือ ดูแลความเรียบร้อยทุกอย่างบนเรือง รายได้ค่อนข้างมากต่อรอบนึงของการออกทริป ทริปนึงก็ 2 อาทิตย์จบสองสามทริป ก็บินกลับไทยครั้งนึง อยู่สองอาทิตย์ก็บินไปลงเรืออีก ทำแบบนี้มาเรื่อยๆ อ้อ พี่ยาเป็นโรคซึมเศร้า ไบโพล่า มาก่อนจะแต่งงาน แต่ไม่ได้รักษา เพราะอาชีพไกด์ต้องเดินทางตลอด
หลังแต่งงาน พี่ยาหันมาทำอาชีพเป็นนายหน้าที่ดิน อสังหาฯทั่วไป ก้ทำเงินได้ไม่น้อย และสามารถซื้อบ้านทาวน์เฮ้าส์ได้สองหลัง กะว่าจะเอาไว้ให้คนเช่า แกก้ได้เงินมาก้เก็บไว้ให้ลูกชายสองคนส่งเสียพ่อแม่ต่างจังหวัด และส่งลูกๆเรียนสามีก็ช่วยเหลือด้วยทำให้ครอบครัวดูน่าจะมีความสุขดี ติดแค่พี่ยาเป็นโรคนี่แหละ แกเลยไม่ค่อยรับรู้เรื่องความสุขอะไร แกเล่าว่าแกเครียด เบื่อ เศร้า สลับกันไปมาจนชีวิตไม่มีความสุข หลังจากแต่งงานได้สองปีพี่ยาได้เข้ารับการรักษาจากจิตแพทย์ แกก้กินยามาเรื่อยๆ
เปลี่ยนยาบ้างแต่เพิ่มยาเข้ามาน่าจะเยอะกว่าเดิม วันนึงสามีพี่ยาบอกว่าแกจะเลิกทำงานบนเรือแล้วนะ แกจะพักละ พี่ยาดูเหมือนว่าจะดีใจที่แกจะได้มีคนคุยด้วยแกไม่น่าจะเหงาโรคแกก็น่าจะดีขึ้น แล้วเวลานั้นก็มาถึง ปีแรกหลังจากที่แต่งงานได้10 ปี เพิ่งได้อยู่ด้วยกันจริงจัง พี่ยาบอกว่ามันเหมือนเราเพิ่งมาเริ่มเรียนรู้กันใหม่ อะไรที่เราไม่เคยรู้ไม่เคยเห็นก้ได้รู้ได้เห็น ความหวังที่คิดว่ามันน่าจะดีกว่าเดิม กลับไม่เป็นดั่งหวัง เพราะสามีแกเริ่มแสดงความเป็นตัวตนออกมาเรื่อยๆ ในด้านดาร์คๆ พี่ยาอาการดิ่งบ่อยขึ้น ระแวงไปหมด สามีชอบตวาดเสียงดังใส่ต่อหน้าคนอื่น แม้แต่ในที่สาธารณะ เช่น ห้างสรรพสินค้า
พอกลับบ้านก็มาขอโทษ แล้วพอตกเย็นนั่งคุยกันตอนดูทีวี พูดคุยกันทุกครั้งต้องมีการลงท้ายด้วยการทะเลาะ และพี่ยาจะถูกสามีตวาดและใช้วาจาเชือด เฉือนย้ำเตือนในเรื่องที่ทำให้พี่ยาเจ็บปวด เช่นบ่นเรื่องเงินบ่อยๆ เริ่มเขี้ยวขึ้น เริ่มมีการเช็คค่าใช้จ่าย เริ่มลุกลามหาเรือง หงุดหงิด บ่อยๆ เวลาขับรถไปไหนๆด้วยกันหากมีเรื่องทะเลาะกัน สามีพี่ยาจะขับรถเร็วมากแนวประชดและพาลใส่รถคันอื่นจนบางทีโดนคนขับจอดรถลงมาด่า และบางทีขับไม่ดูไฟเขียวไฟแดงก็ผ่าไปเลย เกือบมีรถมาชนทางด้านข้างที่พี่ยานั่งหลายครั้ง แกกลัวตกใจก็กรี๊ดดังๆสามีก้ด่าอีก พี่ยากลัวจนลนลาน จากนั้นจู่ๆก็เกิดอาการ กลัวสามี แกเริ่มเครียดมากขึ้น หายใจไม่ออก แน่นอก ปวดหัว ปวดท้องมวล กระสับกระส่าย อารมณ์ดิ่งบ่อยขึ้น ไม่อยากเจอหน้าสามี แค่ได้ยินเสียงแกก็ใจหวิวๆแล้ว หวาดกลัว ไม่อยากคุยด้วย ไม่อยากฟังเสียง แกบอกว่าแกเหมือนจะอาเจียน
เรื่องเหล่านี้แกไม่เคยเล่าให้ลูกๆฟังเพราะกลัวว่าลุกๆจะไม่ชอบหน้าสามีแก และไม่อยากให้ครอบครัวมีปัญหา มีแค่จิตแพทย์ที่แกคุยด้วย และที่เอาเรื่องนี้มาถามในนี้ก็เพราะพี่ยาเป็นเพื่อนบ้านที่ดีของเรา อยู่กันมานานและแกก็รู้จักครอบครัวเราดีแกเลยมาเล่าให้แม่เราฟัง เราก็นั่งอยู่ด้วยกัน เลยอยากจะมาถามนักจิตฯในห้องนี้ว่า อาการที่พี่ยาเป็นคืออาการของอะไร เกี่ยวกับไบโพล่าหรือไม่ หรือว่ามันเกิดจากอาการของโรค Panic ใช่หรือไม่คะ? แกไม่อยากบอกจิตแพทย์ แกกลัวโดนเพิ่มยาทุกวันนี้แกกินยาเยอะมากแล้ว
เรื่องก้ประมาณนี้ค่ะ
มีนักจิตวิทยาในนี้มั้ย? ขอปรึกษาหน่อยค่ะ
**พี่ยา** สมมุติว่าคือชื่อเจ้าของเรื่อง มีสามีเป็นชาวเยอรมัน อายุห่างกัน 21 ปี แต่งงานกันมา 15 ปีจดทะเบียนทั้งที่เยอรมันและที่ไทย สามีเป็นอาจารย์สอนมหาวิทยาลัยชื่อดังที่ลอนดอนแกจบระดับ ดร. ดีกรี เคยมีภรรยาและมีลูกชายสองคน แต่ภรรยาชาวเยอรมันเสียชีวิตไปแล้วก่อนที่จะแต่งงานกับพี่ยาเกือบ10 ปี พบกันเพราะพี่ยาเป็นไกด์ทำงานท่องเที่ยว พี่ยาจบ ป.ตรี ม.รามฯ
หลังจากภรรยาเสียนั้นสามีพี่ยาก็กษียนแล้วย้ายไปอยู่สเปน และทำงานเป็น GM ของ บ. เรือสำราญรอบโลกแบบไททานิค ทั้งสอนลูกเรือ ดูแลความเรียบร้อยทุกอย่างบนเรือง รายได้ค่อนข้างมากต่อรอบนึงของการออกทริป ทริปนึงก็ 2 อาทิตย์จบสองสามทริป ก็บินกลับไทยครั้งนึง อยู่สองอาทิตย์ก็บินไปลงเรืออีก ทำแบบนี้มาเรื่อยๆ อ้อ พี่ยาเป็นโรคซึมเศร้า ไบโพล่า มาก่อนจะแต่งงาน แต่ไม่ได้รักษา เพราะอาชีพไกด์ต้องเดินทางตลอด
หลังแต่งงาน พี่ยาหันมาทำอาชีพเป็นนายหน้าที่ดิน อสังหาฯทั่วไป ก้ทำเงินได้ไม่น้อย และสามารถซื้อบ้านทาวน์เฮ้าส์ได้สองหลัง กะว่าจะเอาไว้ให้คนเช่า แกก้ได้เงินมาก้เก็บไว้ให้ลูกชายสองคนส่งเสียพ่อแม่ต่างจังหวัด และส่งลูกๆเรียนสามีก็ช่วยเหลือด้วยทำให้ครอบครัวดูน่าจะมีความสุขดี ติดแค่พี่ยาเป็นโรคนี่แหละ แกเลยไม่ค่อยรับรู้เรื่องความสุขอะไร แกเล่าว่าแกเครียด เบื่อ เศร้า สลับกันไปมาจนชีวิตไม่มีความสุข หลังจากแต่งงานได้สองปีพี่ยาได้เข้ารับการรักษาจากจิตแพทย์ แกก้กินยามาเรื่อยๆ
เปลี่ยนยาบ้างแต่เพิ่มยาเข้ามาน่าจะเยอะกว่าเดิม วันนึงสามีพี่ยาบอกว่าแกจะเลิกทำงานบนเรือแล้วนะ แกจะพักละ พี่ยาดูเหมือนว่าจะดีใจที่แกจะได้มีคนคุยด้วยแกไม่น่าจะเหงาโรคแกก็น่าจะดีขึ้น แล้วเวลานั้นก็มาถึง ปีแรกหลังจากที่แต่งงานได้10 ปี เพิ่งได้อยู่ด้วยกันจริงจัง พี่ยาบอกว่ามันเหมือนเราเพิ่งมาเริ่มเรียนรู้กันใหม่ อะไรที่เราไม่เคยรู้ไม่เคยเห็นก้ได้รู้ได้เห็น ความหวังที่คิดว่ามันน่าจะดีกว่าเดิม กลับไม่เป็นดั่งหวัง เพราะสามีแกเริ่มแสดงความเป็นตัวตนออกมาเรื่อยๆ ในด้านดาร์คๆ พี่ยาอาการดิ่งบ่อยขึ้น ระแวงไปหมด สามีชอบตวาดเสียงดังใส่ต่อหน้าคนอื่น แม้แต่ในที่สาธารณะ เช่น ห้างสรรพสินค้า
พอกลับบ้านก็มาขอโทษ แล้วพอตกเย็นนั่งคุยกันตอนดูทีวี พูดคุยกันทุกครั้งต้องมีการลงท้ายด้วยการทะเลาะ และพี่ยาจะถูกสามีตวาดและใช้วาจาเชือด เฉือนย้ำเตือนในเรื่องที่ทำให้พี่ยาเจ็บปวด เช่นบ่นเรื่องเงินบ่อยๆ เริ่มเขี้ยวขึ้น เริ่มมีการเช็คค่าใช้จ่าย เริ่มลุกลามหาเรือง หงุดหงิด บ่อยๆ เวลาขับรถไปไหนๆด้วยกันหากมีเรื่องทะเลาะกัน สามีพี่ยาจะขับรถเร็วมากแนวประชดและพาลใส่รถคันอื่นจนบางทีโดนคนขับจอดรถลงมาด่า และบางทีขับไม่ดูไฟเขียวไฟแดงก็ผ่าไปเลย เกือบมีรถมาชนทางด้านข้างที่พี่ยานั่งหลายครั้ง แกกลัวตกใจก็กรี๊ดดังๆสามีก้ด่าอีก พี่ยากลัวจนลนลาน จากนั้นจู่ๆก็เกิดอาการ กลัวสามี แกเริ่มเครียดมากขึ้น หายใจไม่ออก แน่นอก ปวดหัว ปวดท้องมวล กระสับกระส่าย อารมณ์ดิ่งบ่อยขึ้น ไม่อยากเจอหน้าสามี แค่ได้ยินเสียงแกก็ใจหวิวๆแล้ว หวาดกลัว ไม่อยากคุยด้วย ไม่อยากฟังเสียง แกบอกว่าแกเหมือนจะอาเจียน
เรื่องเหล่านี้แกไม่เคยเล่าให้ลูกๆฟังเพราะกลัวว่าลุกๆจะไม่ชอบหน้าสามีแก และไม่อยากให้ครอบครัวมีปัญหา มีแค่จิตแพทย์ที่แกคุยด้วย และที่เอาเรื่องนี้มาถามในนี้ก็เพราะพี่ยาเป็นเพื่อนบ้านที่ดีของเรา อยู่กันมานานและแกก็รู้จักครอบครัวเราดีแกเลยมาเล่าให้แม่เราฟัง เราก็นั่งอยู่ด้วยกัน เลยอยากจะมาถามนักจิตฯในห้องนี้ว่า อาการที่พี่ยาเป็นคืออาการของอะไร เกี่ยวกับไบโพล่าหรือไม่ หรือว่ามันเกิดจากอาการของโรค Panic ใช่หรือไม่คะ? แกไม่อยากบอกจิตแพทย์ แกกลัวโดนเพิ่มยาทุกวันนี้แกกินยาเยอะมากแล้ว
เรื่องก้ประมาณนี้ค่ะ