ไม่ชอบเล่าเรื่องส่วนตัวให้ใครฟัง อยากเล่าเพื่อระบายบ้าง เเต่ไม่มีคนที่รู้สึกสบายใจ

เราเจอเรื่องดีๆ ก็อยากเล่า อยากคุย ถ้ากับคนไม่สนิทเขาก็คงคิดว่าโอ้อวด เราเเค่อยากมีคนฟังเราบ้าง ยินดีกับเราบ้าง ทำไมมันยากจังคะ พ่อเเม่ไม่ใช่เซฟโซนที่เราคุยได้ทุกเรื่อง พี่น้องก็เหมือนกัน เราสามารถคุยเเค่บ้างเรื่องเท่านั้น เพื่อนๆ ต่างก็เเยกย้ายกันไป ตั้งเเต่เราจบมหา'ลัยมาเหมือนอยู่ตัวเดียว ชีวิตความเป็นผู้ใหญ่ เเค่มีความสุขกับงาน อย่างนี้รึป่าว

เราทำได้เเค่พิมพ์ในไดอารี่ส่วนตัว เเล้วล็อคมันไว้ เรื่องราวดีๆ วันนี้ไปทำอะไร วันนี้เจอใคร วันนี้ดีใจ วันนี้ภูมิใจกับตัวเอง วันนี้เราเก่งมากๆที่ทำนั้นได้ ทั้งหมดนั้น เราพิมพ์เพื่อบันทึกไว้ เพื่อย้อนกลับไปอ่านอีกรอบ ในวันที่เรารู้สึกเเย่ อ่านเรื่องราวดีๆของตัวเองเพื่อเป็นกำลังใจ

สุดท้ายเเล้ว คนเราต้องการเเค่คนส่วนน้อยๆจำนวนหนึ่ง เพื่ออยู่กับเรา ในวันที่เราสุข เพื่อพูดยินดีกับเราบ้าง คนที่มีคนคอยรับฟัง คนที่เขาสามารถเล่าเรื่องต่างๆได้อย่างสบายใจนั้นโชคดีมากๆ รักษาเขาคนนั้นไว้ดีๆ เหมือนอย่างที่เขาถนอมความรู้สึกของคุณ