สวัสดีครับ
ในกระทู้นี้ ผมจะมาเล่าถึง "ความในใจ" ของเด็กหนุ่มคนหนึ่ง ที่อยู่ในวัย 18-19 ปี
ผมเป็นวัยรุ่นคนนึงที่ สนใจค่อนข้างหลายด้าน จิตวิทยา การเงิน การออกกำลังกาย ภาษา ดนตรี และ ฯลฯ แต่ผม ไม่เก่งซักด้านเลย เรียกได้ว่า เป็น "เป็ด"
แต่ก็มีหนังสือเล่มนึง "งานประจำสอนมำธุรกิจ"
มีเนื้อหาส่วนนึงกล่าวไว้ประมาณว่า "มนุษย์เรา จะมีอยู่สามแบบ" 1.ทักษะแนวดิ่ง (เก่งเฉพาะด้าน 1-2 ด้าน) 2.ทักษะแนวนอน (ซึ่งก็คือผมเอง คือ มีความสามารถค่อนข้างหลายด้าน แต่ ไม่เก่งซักด้าน) 3.ทักษะแบบรูปตัว T(เก่งเฉพาะทาง และมีความรอบรู้หลายด้าน) ในหนังสือยังบอกไว้อีกว่า (ผมจำไม่ได้นะว่า เล่มเดียวกันรึป่าว) ยุคนี้ เป็นยุคของ "เป็ด" ซึ่ง พอผมได้อ่านประโยคนี้ ก็รู้สึกมีกำลังใจขึ้นมาทันที
เพียงแต่ ตอนนี้ผมกลับ รู้สึกว่า ตัวเองทำอะไรไม่ค่อยได้ ทักษะต่างๆวามารถนำมาปรับใช้ได้ก็จริง แต่ก็รู้สึกว่า ตัวผมเอง ทำอะไรไม่ค่อยได้
เมื่อไม่นานมานี้(ประมาณ 4 วันก่อน) ผมตัดสินใจย้ายออกจากมหาวิทยาลัยแห่งหนึ่ง มาอีกแห่งนึง เนื่องจาก ความรู้สึกหรือสัญชาตญาณบอกผมว่า "อยู่ที่นี่ ไม่น่าจะไปได้ไกล" อีกทั้งยังสัมผัสได้ว่า ตัวผมเอง อาจจะกำลังพบกับภาวะซึมเศร้า ซึ่งเป็นผลกระทบจากความเครียดสะสม และการกดดันตัวเองมากเกินไป ทำให้ผมตัดสินใจ บอกพ่อแม่ว่า จะเข้าพบจิตแพทย์ (ในวันจันทร์ที่ 26 มิ.ย. พ.ศ.2566 ที่จะถึงนี้) ซึ่ง พ่อแม่ผมก็ยินดีที่จะพาผมไป
ใน paragraph นี้ ผมขอบอกเล่าเกี่ยวกับพ่อแม่ผมซักครู่นะครับ คือในวันที่ผมบอกพ่อแม่ว่า "ต้องการย้ายมหาวิทยาลัย" พ่อแม่ผม ไม่ดุ ไม่บ่นผม แต่เค้ากลับยินดีที่จะรับฟังผม และ ให้ผมมีสิทธิที่จะเลือกว่าจะเรียนที่ไหน จากเหตึการณ์ดังกล่าว ทำให้ผมรู้สึกรักพ่อแม่มากขึ้น ขึ้นมามันที และก็มีความรู้สึกผิดเพราะว่า ที่ผ่านมา ผมมองข้ามการกระทำเค้าไปหลายอย่าง
ถามว่าตอนนี้ ผมได้วางแผนชีวิตไว้รึยัง?
ผมวางไว้แล้วครับ แต่ไปๆมาๆ ก็รู้สึกว่า ไม่มี ดีกว่า เพราะว่า พอผมวางแผน กำหนดเดดไลน์ กำหนดมูลค่าทรัพย์สินและสิ่งต่างๆ ผมรู้สึกว่ามันทำให้ผมเครียด เครียดเพราะว่า วันๆเอาแต่คิดเรื่อง "ประสบความสำเร็จ","รวย" และ ฯลฯ ซึ่ง มันทำให้ผม มองข้ามความสุขของปัจจุบันไป ผมเลยตัดสินใจเลือกว่า ต่อไปนี้ จะใช้ชีวิตไปตามที่อยากใช้ จะทำสิ่งที่อยากทำ จะคบหาเฉพาะผู้คนที่ทำให้ผมรู้สึกสบายใจ และบอกเล่าเรื่องราวที่อยากบอกได้
คำถามสุดท้าย : "มีความสุขไหม?"
ผมมีความสุขครับ ที่ได้เห็นตัวเองเติบโตขึ้นเรื่อยๆ แม้ในบางครั้ง เสียงในหัวผมจะบอกผมว่า "ทำได้แค่นี้เองหรอ", "ไร้ค่า", "ทำไมไม่ทำให้ดีกว่านี้" แม้เสียงในหัวผม จะบอกผมอย่างนั้น แต่ผมก็เลือกที่จะใช้ชีวิตต่อไป เพราะไม่ว่ายังไง "ทุกๆสิ่ง ล้วนมีจุดจบ" (ประโยคดังกล่าว ถ้าจำไม่ผิด รู้สึกว่า ผมได้ยินมาจาก Podcast ของ Mission to the moon)
สำหรับกระทู้นี้ ผมขอจบไว้แต่เพียงเท่านี้ คุณผู้อ่านมีความคิดเห็นอย่างไร สามารถพิมพ์ไว้ใต้กระทู้นี้ได้เลย
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะครับ
ขอให้ทุกคน มีชีวิตที่มีความสุข และทรงพลัง
ขอบคุณมากๆครับ🤍
ความในใจ
ในกระทู้นี้ ผมจะมาเล่าถึง "ความในใจ" ของเด็กหนุ่มคนหนึ่ง ที่อยู่ในวัย 18-19 ปี
ผมเป็นวัยรุ่นคนนึงที่ สนใจค่อนข้างหลายด้าน จิตวิทยา การเงิน การออกกำลังกาย ภาษา ดนตรี และ ฯลฯ แต่ผม ไม่เก่งซักด้านเลย เรียกได้ว่า เป็น "เป็ด"
แต่ก็มีหนังสือเล่มนึง "งานประจำสอนมำธุรกิจ"
มีเนื้อหาส่วนนึงกล่าวไว้ประมาณว่า "มนุษย์เรา จะมีอยู่สามแบบ" 1.ทักษะแนวดิ่ง (เก่งเฉพาะด้าน 1-2 ด้าน) 2.ทักษะแนวนอน (ซึ่งก็คือผมเอง คือ มีความสามารถค่อนข้างหลายด้าน แต่ ไม่เก่งซักด้าน) 3.ทักษะแบบรูปตัว T(เก่งเฉพาะทาง และมีความรอบรู้หลายด้าน) ในหนังสือยังบอกไว้อีกว่า (ผมจำไม่ได้นะว่า เล่มเดียวกันรึป่าว) ยุคนี้ เป็นยุคของ "เป็ด" ซึ่ง พอผมได้อ่านประโยคนี้ ก็รู้สึกมีกำลังใจขึ้นมาทันที
เพียงแต่ ตอนนี้ผมกลับ รู้สึกว่า ตัวเองทำอะไรไม่ค่อยได้ ทักษะต่างๆวามารถนำมาปรับใช้ได้ก็จริง แต่ก็รู้สึกว่า ตัวผมเอง ทำอะไรไม่ค่อยได้
เมื่อไม่นานมานี้(ประมาณ 4 วันก่อน) ผมตัดสินใจย้ายออกจากมหาวิทยาลัยแห่งหนึ่ง มาอีกแห่งนึง เนื่องจาก ความรู้สึกหรือสัญชาตญาณบอกผมว่า "อยู่ที่นี่ ไม่น่าจะไปได้ไกล" อีกทั้งยังสัมผัสได้ว่า ตัวผมเอง อาจจะกำลังพบกับภาวะซึมเศร้า ซึ่งเป็นผลกระทบจากความเครียดสะสม และการกดดันตัวเองมากเกินไป ทำให้ผมตัดสินใจ บอกพ่อแม่ว่า จะเข้าพบจิตแพทย์ (ในวันจันทร์ที่ 26 มิ.ย. พ.ศ.2566 ที่จะถึงนี้) ซึ่ง พ่อแม่ผมก็ยินดีที่จะพาผมไป
ใน paragraph นี้ ผมขอบอกเล่าเกี่ยวกับพ่อแม่ผมซักครู่นะครับ คือในวันที่ผมบอกพ่อแม่ว่า "ต้องการย้ายมหาวิทยาลัย" พ่อแม่ผม ไม่ดุ ไม่บ่นผม แต่เค้ากลับยินดีที่จะรับฟังผม และ ให้ผมมีสิทธิที่จะเลือกว่าจะเรียนที่ไหน จากเหตึการณ์ดังกล่าว ทำให้ผมรู้สึกรักพ่อแม่มากขึ้น ขึ้นมามันที และก็มีความรู้สึกผิดเพราะว่า ที่ผ่านมา ผมมองข้ามการกระทำเค้าไปหลายอย่าง
ถามว่าตอนนี้ ผมได้วางแผนชีวิตไว้รึยัง?
ผมวางไว้แล้วครับ แต่ไปๆมาๆ ก็รู้สึกว่า ไม่มี ดีกว่า เพราะว่า พอผมวางแผน กำหนดเดดไลน์ กำหนดมูลค่าทรัพย์สินและสิ่งต่างๆ ผมรู้สึกว่ามันทำให้ผมเครียด เครียดเพราะว่า วันๆเอาแต่คิดเรื่อง "ประสบความสำเร็จ","รวย" และ ฯลฯ ซึ่ง มันทำให้ผม มองข้ามความสุขของปัจจุบันไป ผมเลยตัดสินใจเลือกว่า ต่อไปนี้ จะใช้ชีวิตไปตามที่อยากใช้ จะทำสิ่งที่อยากทำ จะคบหาเฉพาะผู้คนที่ทำให้ผมรู้สึกสบายใจ และบอกเล่าเรื่องราวที่อยากบอกได้
คำถามสุดท้าย : "มีความสุขไหม?"
ผมมีความสุขครับ ที่ได้เห็นตัวเองเติบโตขึ้นเรื่อยๆ แม้ในบางครั้ง เสียงในหัวผมจะบอกผมว่า "ทำได้แค่นี้เองหรอ", "ไร้ค่า", "ทำไมไม่ทำให้ดีกว่านี้" แม้เสียงในหัวผม จะบอกผมอย่างนั้น แต่ผมก็เลือกที่จะใช้ชีวิตต่อไป เพราะไม่ว่ายังไง "ทุกๆสิ่ง ล้วนมีจุดจบ" (ประโยคดังกล่าว ถ้าจำไม่ผิด รู้สึกว่า ผมได้ยินมาจาก Podcast ของ Mission to the moon)
สำหรับกระทู้นี้ ผมขอจบไว้แต่เพียงเท่านี้ คุณผู้อ่านมีความคิดเห็นอย่างไร สามารถพิมพ์ไว้ใต้กระทู้นี้ได้เลย
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะครับ
ขอให้ทุกคน มีชีวิตที่มีความสุข และทรงพลัง
ขอบคุณมากๆครับ🤍