ในหน่วยงานเรา ซึ่งเป็นหน่วยงานรัฐ มีลูกน้องเขียนจดหมายสนเท่ห์คอมเพลนพฤติกรรมของหัวหน้า ส่งไปที่ฝ่าย HR ถึง 2 ครั้ง

ครั้งแรก มีจดหมายสนเท่ห์คอมเพลนหัวหน้าไม่ต่ำกว่า 2 ฉบับ มีฉบับหนึ่งที่อ่านแล้วสามารถรู้ได้ว่าคนที่เขียนเป็นพนักงานที่เพิ่งลาออกไป ฝ่าย HR ก็บอกเรื่องจดหมายให้หัวหน้าเรารู้ ก่อนจะเรียกทั้งหัวหน้าเราและลูกน้องทุกคนไปคุยเป็นการส่วนตัว ถามถึงเรื่องความรู้สึกต่างๆในการทำงาน จากนั้นก็ไม่มีอะไรดีขึ้น

ครั้งที่สอง ห่างจากครั้งแรกไม่ถึงปี ก็มีจดหมายสนเท่ห์อีก ครั้งนี้ฝ่าย HR ไม่ได้เรียกคุย แต่เขาส่งจดหมายสนเท่ห์ต่อให้หัวหน้าที่ระดับสูงกว่าหัวหน้าเรา (หัวหน้าของคนที่ถูกคอมเพลน) แล้วหัวหน้าคนนี้ก็เรียกทั้งหัวหน้าเราจะลูกน้องทุกคนไปคุยด้วยกัน และเล่าให้ฟัง แต่เขาบอกว่าไม่รู้จะแก้ปัญหาให้ได้ยังไง เพราะไม่รู้ว่าใครเป็นคนเขียนจดหมาย และก็ขาดหลักฐานที่เป็นที่ประจักษ์ สุดท้ายก็ไม่มีอะไรดีขึ้น และก็ไม่มีใครกล้ายอมรับด้วยว่าตัวเองเป็นคนเขียน สุดท้ายก็โบ้ยไปว่าคนที่ลาออกไปแล้วเป็นคนเขียน (หน่วยเรามีพนักงานใหม่เข้ามาแล้วลาออกไว)

เรื่องนี้ทำให้เราคิด ว่าในหน่วยงานเรา การที่จะคอมเพลนใครนั้น มันยากมาก ส่งจดหมายสนเท่ห์ไม่ระบุชื่อ ปัญหาก็ไม่ได้รับการแก้ไข แต่ถ้าส่งจดหมายระบุชื่อ คนโดนคอมเพลนก็จะรู้ว่าใครเขียนคอมเพลน และคนที่เขียนก็มีแนวโน้มจะถูกโกรธ เกลียด หรือโดนรังแกทีหลัง

นอกจากนี้การจะส่งหลักฐานที่เป็นที่ประจักษ์ ก็ทำได้ยากเหมือนกัน อย่างการถ่ายภาพ อัดคลิป บันทึกเสียง มันก็มีเรื่องกฎหมาย PDPA เข้ามาเกี่ยวข้อง หรือบางครั้งก็ไม่ทันได้เก็บหลักฐานหรอก (สมมติลูกน้องถูกหัวหน้าด่าเรื่องที่ไม่สมควร จะให้หยิบโทรศัพท์มาอัดเสียง ถ่ายคลิป ตอนนั้นเลยก็อาจไม่สะดวก บางคนไม่คิดว่าจะโดนก็ไม่ทันได้บันทึกไว้) สรุปว่าลูกน้องต้องยอมรับในสิ่งที่หัวหน้าทำให้ได้ทุกอย่างสินะ