นิทาน นิพพาน

"รู้ชัดว่า ชาติสิ้นแล้ว พรหมจรรย์อยู่จบแล้ว
กิจที่ควรทำ ทำเสร็จแล้ว กิจอื่นเพื่อ ความเป็นอย่างนี้มิได้มี"

การเข้าถึงสภาวะนิพพานคือการละอัตตา ละตัวตน
ความรู้พื้นฐานที่นักปฏิบัติมาทุกคนรู้จักดี
ที่ได้ยินบ่อยๆ คือ ตัวกู ของกู หรือ EGO

การฝึกฝน การทำสมาธิต่างๆ ทั้งสมถะกัมฐาน วิปัสนากัมฐาน
กำหนดหายใจ เดินจงกลม เพ่งอะไรก็ตาม (แสงสีดินน้ำลมไฟฯลฯ)
ทุกการฝึกฝนการทำสมาธิ เพื่อ "ยกระดับความเข้าใจ"
ของธรรมชาติ ของตัวตนเรา ว่า "เราคืออะไรกันแน่"

การยึดมั่นถือมั่นของตัวเรา ที่สั่งสมมาตั้งแต่เกิด
จากสิ่งแวดล้อม จากประสบการณ์
ที่เกิดเป็นตัวตนของเราขึ้นมา
การดำรงอยู่ในภพชาติสถานะแบบนี้
ดำรงต่อเนื่องมาจนถึงปัจจุบันนี้
ตั้งแต่ปฏิสนธิ
กำเนิดออกมาภายนอก
ตั้งชื่อให้
สอน/รู้จัก ว่านี่คือแม่ผู้ให้กำเนิด
สอน/รู้จัก ว่านี่คือพ่อผู้ให้กำเนิด
สอน/รู้จัก "โลก"

"นี่คือตัวเรา" ผิวหนัง อวัยวะ เลือด เนื้อ กระดูก ฯลฯ
"นี่คือของๆ เรา" เสื้อผ้า-เครื่องใช้ ฯลฯ

เราชอบ/ไม่ชอบรสชาติแบบนี้ (พอใจ/ไม่พอใจ)
การสัมผัสปรานีต/หยาบแบบนี้ (รูป รส กลิ่น เสียง สัมผัส)

สิ่งๆ นี้ คือตัวตน อัตตา EGO
เป็นเรื่องปกติของปุถุชน
เป็นพลังขับเคลื่อน
คือ เป้าหมาย แรงจูงใจ
สร้างสรรค์ชีวิตให้ดำรงต่อไปได้

ตรงข้ามกับโลกุตระ
การเข้าใจยอมรับโลกแบบตรงไปตรงมา
ไม่มีถูกผิด แบ่งแยก ตัวเราตัวเขา
อยู่กับปัจจุบัน รู้จัก เข้าใจ ยอมรับอย่างสมบูรณ์
กับตัวตน กับโลก

การเข้าถึงสภาวะระดับนี้ได้
จำเป็นต้องยอมรับโดยสมบูรณ์
เห็น รู้จัก เข้าใจ ยอมรับ
เพื่อคลายการยึดติดตัวตน
นี่คือกายหยาบ
นี่คือการสัมผัส
นี่คืออารมณ์
นี่คือความคิด

การเข้าถืงฌานได้นั้นเป็นการเปิดโลกการรับรู้อีกขั้น
สภาวะที่จดจ่อสิ่งใดสิ่งนึง จนคลายความสงสัย คลายกิเลสออกไป
มีความสุขสบายเต็มอิ่มในใจ ความสุขบริสุทธ์
ขยับไปอีกขั้นที่ไม่มีสุขทุกข์ มีแต่สภาพรู้ว่างๆ เปล่า
การได้เห็นแค่ตัวรู้ การที่ไม่ต้องมีตัวรู้ หรือ ว่างหายละความจำไป
ซึ่งใกล้เคียงมากๆ กับการละตัวตน

....แต่ ก็ยังไม่ใช่การวางจริงๆ ยังเป็นสภาวะที่
"อยากจะวาง หรือแค่ใกล้เคียงการวาง"

เมื่อเข้าใจ ยอมรับแล้ว ตัวตนจะค่อยๆ เบาบางลง ละเอียดลง
หากเข้าใจ "ยอมรับ" นั่นแหละ ถึงตัวตนได้อย่างแท้จริง

มันไม่เหลือสิ่งสำคัญใดๆ ในโลกอีกแล้ว
การได้ดูหนังชีวิตซ้ำๆ บนโลกมานานมากๆ
การเดินทางที่นานมากๆๆๆ
เหนื่อย เบื่อ พอ แต่ไม่ผลักใส ในแบบที่
รู้จัก เข้าใจ ยอมรับกับ ทุกๆ สิ่ง

สิ่งที่เคยคับใหญ่ก่อนหน้านี้ค่อยๆ เบาบางลง
ตัวตนที่สั่งสมมาจากอดีตตั้งแต่จำความได้ ค่อยๆ วางลงไป
ไม่กังวลอดีต ไม่ตัดสินอนาคต ที่ชีวิตที่เหลือดำเนินแค่
สิ่งที่ควรทำตามเหตุปัจจัย ดำรงตามสถานภาพอันพอจะมีได้

***ความเข้าใจ การดำรงอยู่ สถานะตัวตน รับรู้ได้เฉพาะตนเท่านั้น***