ทำไมแม่ไม่เข้าใจเราเลย ฮือ

ขอเล่าเรื่องระบายหน่อยเถอะ 😭😭😭😭คือเราอยู่ปี 3 ละกำลังหาที่ฝึกงาน ตอนแรกเอาที่แถวมหิดล เป็นวิทยาลัยสงฆ์แต่ ก็ไม่ได้เพราะอาจารย์ไม่เลือกเรา เราเครียดมากๆๆ เพราะไม่รู้จะเอาที่ไหนต่อ ตอนนั้นเดือนมีนาใกล้ยื่นที่ฝึกงานแล้ว เราเลยลังเล ละคิดเอา พช.แถวบ้าน แต่ก็ไม่อยากทำใกล้บ้าน เเละไม่ตัดสินใจให้เด็ดขาด เราเลยเลือกที่แถวมหิดลอีกที่ ซึ่งเราก็หวัง แต่เราก็รอนานมาก จนไม่อยากได้ เรารอสองอาทิตย์เพื่อรอเค้าตอบกลับเราเครียดมาก เราเลยคิดที่สำรองคือบ้านเรา แต่พอเราตัดสินใจจะเอาที่บ้าน อาจารย์บอกว่า อย่าพึ่งยื่นเองต้องรอที่เก่าตอบมาก่อน  เพราะเดี้ยวจะซ้ำซ้อน  เรากลัว เครียดมาก กดดันมากๆๆ เดือนเมษา แม่โทรมาหาเราบอกว่าให้เอาที่นี่ๆๆ ที่ใกล้บ้าน แม่พูดบลาๆ ว่าขอเบอร์อาจารจะคุย ละบอกว่า ทำไมเราไม่เลือกใกล้บ้าน จะเอาที่ไกลทำไม ค่าใช้จ่ายอีก บอกให้ส่งยื่นที่ฝึกงานใหม่เลย เราเลยบอกแม่ว่า ทำไม่ได้ เพราะต้องรออีกที่ก่อน ต้องให้คณบดีลงนามด้วยย แต่แม่ก็ไม่ฟังอะไรเราเลย พูดๆๆๆๆ ละก็บอกแต่ว่า ให้กลับมาฝึกงานที่บ้าน ถ้าได้ ก็ดีอย่างนู่น ดีอย่างนี้ 😭😭😭 เราเครียดจัง ฮือ ทำไมแม่ไม่เข้าใจอะไรเราเลย เราก็อธิบายว่า ต้องให้ไอที่เก่ามันปฏิเสธเราเอง ละมันก็ส่งตอบกลับมาว่า จะขอสัมภาษณ์ก่อน พอแม่รู้ แม่ก็ไม่โอเค แม่ไม่อยากให้ฝึกที่นี่ เพราะไกลบ้าน ต้องเสียค่าหอ ค่ากินเยอะ 😭😭😭😭 ฮือ เครียดจนร้องไห้ตาแสบ อยากตาย อยากหายไปจากทุกอย่าง ทำไมไม่มีใครเข้าใจเราเลย 😭😭😭