บอกเลิกแฟนที่คบกันมาอย่างดี ผมควรรู้สึกผิดไหมครับ คนแรกด้วย?

คือผมคบกับแฟนมา 3 ปีจะเข้าปีที่ 4 แล้ววันนี้ผมมาขอเลิกกับเธอโดยที่เธอไม่ได้ตั้งตัว ในสายตาคนอื่นเราเป็นคู่รักที่ดูดีในทุกอย่างครับ ช่วยกันทำงาน พาเที่ยวลงรูปสวยๆ แฟนทำอาหารเก่ง และไม่มีเรื่องมือที่ 3 เลยแม้แต่ครั้งเดียวระหว่างคบทั้งผมและแฟนต่างไม่สนใจใครเลย ผมเป็นคนที่ใจเย็นทุกครั้งที่ทะเลาะหรือไม่เข้าใจกัน ไม่พูดฮาๆกวนๆก็ขำ ตอนที่เธอโกรธไปฟืนเป็นไฟ และเธอก็ดูแลผมดีช่วยเหลือผมมาเสมอในตอนที่ลำบาก เราต่างเติมเต็มส่วนต่างๆให้กันจนมันเป็นชีวิตรักที่แทบไม่มีข้อบกพร่องเลยก็ว่าได้ เพราะแบบนั้นมันถึงเกิดคำถามนี้ที่ว่าผมควรรู้สึกผิดไหมที่ผมจะเลิก ที่ผมจะทิ้งชีวิตรักที่นิ่งสงบและไม่วุ่นวายไม่มีปัญหาอะไรไป เพราะสาเหตุที่ผมต้องเลิกคือผมทนกับการถูกบีบบังคับว่าจะต้องเป็นแบบนี้ ต้องเป็นคนที่สมบูรณ์ไร้ที่ติ จะต้องทำให้พอใจ ต้องทำตามใจเธอ เธอชี้เธอต้องการอะไรก็ต้องเป็นแบบนั้น ขีดเส้นชีวิตผมทุกอย่างทั้งควาชอบ รสนิยมผม หรือการไปเที่ยวกับเพื่อนนานๆครั้ง หรือกระทั้งประโยคสนทนาที่คุยกับเพื่อนก็เช่นกัน ถ้าไม่ทำเธอก็จะเริ่มมีปัญหาและดราม่า และเธอไม่ปล่อยเรื่องจบจนกว่าจะได้ในสิ่งที่ต้องการ แรกๆ 1-2 ปีแรกผมก็ทำเพราะรักแต่หลังๆมาผมฝืนมาตลอด ฝืนมาเป็นปีๆจนตอนนี้ผมไม่เหลือตัวเองแล้วผมเสียโอกาสและความสุขหลายๆอย่างไปมาก ผมทนอยู่ต่อไปไม่ไหวแล้ว ผมคิดทบทวนมาตลอดทุกๆครั้งที่เธอตั้งคำถามว่า รักเธอไหมแรกๆผมตอบได้แบบไม่คิดอะไรมาก แต่หลังๆผมพยายามหลีกเลี่ยงมาเป็นปีๆ ผมไม่อยากให้สถานะเรามันแย่ไปกว่านี้ ผมไม่อยากปล่อยให้ใจผมมันฝืนจนอาจเผลอทำเรื่องที่ไม่ควรหรือมีมือที่ 3 ผมไม่อยากทำลายภาพจำ ผ.ช ที่ดีของเธอ ผมเลยบอกเลิกเธอ เธองงมากเธอไปไม่ถูก พอผมเล่าทุกอย่างเธอได้แต่พูดว่าทีผ่านมากนึกว่าเรารักกันดี ใช่ เรารักกันดี แต่มันไม่มีความเต็มใจเลยในหลายๆอย่าง ทีผมต้องทำเพียงเพื่อไม่อยากให้มีปัญหา เธอเสียใจมากเพราะเธอคาดหวังกับอนาคตไว้มาก แต่ผมไม่อยากหันหลังกลับแล้ว เพราะผมไม่ได้รักแล้ว พอเหตุการณ์นี้เกิดขึ้นคนรอบตัวแฟนผมกลับเริ่มนินทา หาว่าผมมีคนอื่น ก็ไม่แปลกที่จู่ๆผมก็เลิกแต่ความจริงผมแค่คิดมาเป็นปีๆแล้ว ผมไม่เข้าใจ เธอบอกเธอรักของเธอมาอย่างดีผมควรจะต้องให้ความรักเธอกลับสิ เธอควรจะต้องได้ ผมก็ไม่รู้จะตอบแบบไหนเหมือนกัน 
                 ผมไม่ได้รู้สึกเสียใจหรอกน้ะ ผมร้องไห้ไม่เป็นตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้ว ผมแค่สงสารที่เธอก็ดูแลผมมาอย่างดี เราต่างรักกันดีๆมาจนตอนนี้มันจบลงไป (เราเคบคุยกันแล้วเรื่องการบังคับแต่เธอไม่ยอมเข้าใจและยังคิดว่าเธอไม่ผิดเพราะเธอเป็นผู้หญิงที่ทำดีกับเรามาตลอดเธอมีสิทธิได้รับ) ขอบคุณที่ฟังผมระบายน้ะครับเรื่องนี้ผมไม่ได้ปรึกษาเพื่อนคนไหนเลย ผมคิดว่ามันไม่ได้ต้องเศร้าขนาดจัดการตัวเองไม่ได้ แต่แค่สงสัยในมุมมองคนอื่นว่าผมต้องรู้สึกผิดรึป่าวครับ ขอบคุณทุกความคิดเห็นครับ...พี่ๆ

ขออนุญาตเพิ่มเติมและแก้ไขน้ะครับ เนื่องจากเพื่อนๆได้พูดถึงเรื่องการที่เราไม่คุยกันเลยหรือเราไม่ได้สื่อสารกัน ค่อนข้างเยอะ
                 ผมเคยพูดกับเธอแล้วครับเกือบนับร้อยย้ำว่าเกือบนับร้อย 3 ปีก็ลองเฉลี่ยดูว่าปีละกี่ครั้ง พูดว่าอยากทำแบบนี้ เหตุผลเพราะแบบนี้ พอเธฮไม่ยอมผมก็เคยพูดหลายรอบแล้วว่ามันอึดอัด บางครั้งผมถึงกับแสดงท่าทีทุรนทุรายด้วยซ้ำว่ามันไม่เป็นตัวเอง แต่... ทุก! ทุก! ครั้ง! เธอก็จะเอาแต่ทำหน้าหงอย พอสู้ด้วยเหตุผลไม่ได้ ก็หันหลังไม่คุย แล้วก็เงียบแล้วก็มีเรื่องดราม่าเกิดขึ้นทันที เป็นแบบนี้วนไปวนมา แล้วจะให้ผมทำยังไง ผมก็ต้องพูดตรงกันข้ามมาตลอดเพื่อให้ปัญหานี้จบลง และบรรยกาศจะได้กลับมาปกติ พอพูดเหมือนจะเลิกก็เอาแต่ร้องไห้และสาธยายพูดถึงเรื่องในอดีต พูดถึงคุณงามความดีตัวเอง ผมก็ไปต่อไม่ได้ แล้วเรื่องราวนี้มันกผ้มีเบื้องหลังที่เธอเคยทำในสมัยแรกๆ เรื่องการโกหกนอกใจถึงหลายครั้ง ย้ำว่าหลายครั้ง แต่... ผมไม่เอาเรื่องในอดีตที่ผ่านมาแล้วและเธอก็ได้พิสูจตวเองแล้ว มาคิด มาเป็นเหตุผลให้เลิกน้ะ เหตุผลผมมีเพียงข้อเดียวคือมันทนต่อไปไม่ไหวที่จะต้องถูกบังคับ เหตุการณ์ที่ทุกคนอยากให้ผมคุย ผมทำวนไปวนมาอยู่อย่างนั้น ทนรับปัญหาในชีวิตอยู่แบบนั้นมาเป็นร้อยแล้วครับ แต่ผมยังยืนยันว่า ผ.ญ คนนี้เป็นคนที่ดีมากๆครับ แค่เราไปต่อกันไม่ได้เพราะผมไม่ไหว และไม่อยากยื้อไว้อีก ผมเป็นนคนที่ซื่อสัตย์น้ะมากๆด้วยแต่ถ้าใครสักคนเข้ามาในเวลาที่ใจผมไม่เหลือผมไม่อยากจะทำร้ายใคร เลยต้องรีบตัดไฟแต่ต้นลมเพื่อไม่ให้ตอนจบมันแย่กว่านี้ ขอบคุณครับ

ประโยคนึงที่ผมจะพูดให้เธอฟังเบาๆแต่ก็ได้ยินหลังทะเลาะเสร็จทุกครั้งก็จะประมาณว่า " คำตอบผมชัดเจนอยู่แล้ว แต่เมื่อไรจะยอมรับมันได้ " และบรรยกาศผมก็เครียกลับมาปกติด้วยเทคนิคการพูดของผม