โดนบูลลี่มาเยอะ เหนื่อยกับชีวิต

ขอเกริ่นก่อนว่าที่บ้านมีกิจการเป็นของตัวเอง พ่อแม่ยุ่งมากทำแต่งาน ตั้งแต่เกิดมาก็โดนพ่อแม่เรียกว่าขำๆตลอดว่าลูกหลง ตอนเด็กก็ไม่รู้หมายถึงอะไรพอโตมาถึงรู้ว่าหมายถึงลูกที่ไม่ตั้งใจมี อายุห่างกับพี่ๆมาก พ่อหวงสุดๆเพราะเป็นลูกสาวตอนเด็กเลยโดนปล่อยให้อยู่แต่ในห้องดูทีวีทั้งวัน อาจจะเพราะอยู่แต่กับทีวีทำให้พูดไม่เก่งสุดๆพูดเก่งแต่กับคนสนิท เข้าสังคมไม่เก่ง พอวันนึงพ่อแม่ปล่อยออกไปเล่นกับเด็กคนอื่นเลยโดนบอยคอต ทำตัวแปลกเพราะไม่คุ้นชิน+เงียบมากพูดไม่เก่ง พวกเขายิ่งมองเราแปลก มีเหตูการณ์นึงทำให้โดนแบนไปเลย ได้แต่อยู่ในห้อง การ์ตูนในทีวีเป็นเพื่อนอย่างเดียวที่มี พอเข้าโรงเรียนประถมก็โดนบูลลี่อีก ครั้งแรกกระตือรือร้นกับครูกับการเรียนเกินไปเลยโดนหาว่าอยากเป็นหัวหน้าห้องแทนเพื่อนเลยโดนแบนไม่มีเพื่อน อีกครั้งโดนครูย้ายโต๊ะไปนั่งกับเด็กผู้ชายที่มีแฟนโดนหาว่าอยากแย่งแฟนเพื่อน โดนแบนอีกแล้ว555 กว่าจะมีเพื่อนจริงๆก็ตอนป.3 ตอนนี้โตมาเหนื่อยมาก ทุกวันใช้พลังงานเยอะมากคิดว่าควรพูดอะไรควรตอบอะไร ปั้นหน้ายิ้มอยู่ตลอด ไม่อยากเจอคนเหนื่อยเวลาต้องคิดว่าเขาจะคิดยังไงกับเราไม่รู้ตัวเองเป็นโรคกลัวสังคมไปแล้วหรือยัง ปิดเทอมโดนบังคับให้ช่วยที่บ้านทำงานแต่เป็นงานที่เจอคนตลอด เหนื่อยมากจริงๆ ยื้อเวลาด้วยการตื่นช้าๆอยากเก็บตัวอยู่แต่ในห้องแต่ก็จะโดนว่าตลอด พ่อแม่จะมองด้วยสายตาแปลกๆแล้วพยายามมองเข้าไปในห้องว่ามีอะไรถึงอยากอยู่นัก คนอื่นไม่เข้าใจไม่เท่าไหร่แต่พอเจอสายตาแม่ที่มองแบบหวาดระแวงมองเหมือนเราเป็นตัวประหลาดมันเจ็บปวดมาก ทุกวันนี้เหนื่อยมาก เกลียดการอยู่บ้าน อยากเปิดเทอมเร็วๆ เอายังไงกับชีวิตต่อดีคะ อยากอยู่แบบมีความสุขต้องเปลี่ยนความคิดยังไงดีคะ

ขอบคุณที่สละเวลามาอ่านกระทู้นี้ ขอบคุณล่วงหน้าทุกความคิดเห็นค่ะ🙏