คุณเคยรู้สึกเหมือนชีวิตมันเหนื่อยเกินไปบ้างไหม??

คือต้องบอกก่อนว่าเราเป็นเด็กผู้หญิงที่ครอบครัวไม่อบอุ่นนัก อยู่กับพ่อมาแต่เด็กทำให้การเเสดงออกดูหยาบๆห่ามๆกว่าเด็กผู้หญิงทั่วไป แต่ตอนนี้เราไม่เด็กแล้วเรียนจบ ป.ตรี พ่อไม่ค่อยจะสบายนักเนื่องจากครอบครัวลำบากมาตั้งเเต่เด็กตั้งแต่เเม่ทิ้งไปบวกกับพ่ออายุมาก(เราเป็นลูกหลง) เราร่าเริงมีเพื่อนและมีความคิดเป็นของตัวเองมาตั้งเเต่เด็กเราไม่ชอบการบังคับ เราชอบทำในสิ่งที่อยากทำแม้บางครั้งมันจะดูแปลกๆในสายตาคนอื่นก็ตาม เราติดนิสัยนี้จนโตมาเรื่อยๆ ถึงเวลาที่ต้องทำงาน เราทำเต็มที่แต่ก็เท่านั้นตามยุกต์สมัยเส้นใหญ่ได้เปรียบ เราไม่ประสบความสำเร็จเรียกว่าพัง(แต่ยังทำอยู่เพราะยังหางานทำไม่ได้) เราคิดมาตลอดว่าเรามีความสามารถมากกว่านี้แต่เราไม่เคยได้โอกาสแสดงมันออกมา เราสอบหลายๆที่ก็ไม่ติดแถมบางที่ยังแสดงว่ามีเส้นแบบน่าเกลียด เราไม่ได้มีเงินมากมาย พอสมควร เมื่อเทียบกับเพื่อนในวัยเดียวกันเราลำบากมาก คงเป็นเพราะต้นทุนชีวิตที่ต่างกันนั่นเอง เราพยายามเข้าใจสัจธรรมตามยุกต์สมัยที่เปลี่ยนแปลงไปว่าเดี๋ยวนี้คนส่วนใหญ่นิยมคนรวย มีหน้ามีตาในสังคม มากกว่าคนเก่งและดี เราเข้าใจแต่ทำไม่ได้ !!! เราไม่ประจบ ไม่พูดจาสอพลอ ไม่ชอบการติดสินบน ไม่ชอบระบบเส้นสาย เราเชื่อว่าคนดีต้องได้ดี คนตั้งใจต้องมีรางวัลตอบเเทน เราคิดว่าความดีความตั้งใจของเราจะทำให้ชีวิตดีขึ้น แต่หลายเหตุการณ์บอกเราเสมอว่า มันยากเกินไป ตอนนี้เราเหนื่อยเหลือเกินกับการใช้ชีวิต มองไปทางไหนก็เหมือนเราแปลกแยกอยู่คนเดียวที่คิดเเละทำไม่เหมือนคนอื่น เราควรทำไง ออกไปนอกโลก หรือ อธิฐานขอมีดปลายแหลมดี เพราะให้เราทำตามสังคมทุกวันนี้มันก็คงขัดใจตัวเองเกินไปเหมือนกัน..