🌷🤍🌷 นิทานชาดก ๐๒๔ (ผันทนชาดก) : หมีกับไม้ตะคร้อ 🌷🤍🌷

          ในสมัยหนึ่ง พระพุทธเจ้าประทับอยู่ ณ ฝั่งแม่น้ำโรหิณีเมืองราชคฤห์ ทรงปรารภการทะเลาะกันของพระประยูรญาติ ได้ตรัสอดีตนิทานมาสาธกว่า...
          กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว ในเมืองพาราณสี มีบ้านช่างไม้ตระกูลหนึ่งประกอบรถเลี้ยงชีพ สมัยนั้น ณ ป่าหิมพานต์ มีหมีตัวหนึ่งเที่ยวหากินอิ่มแล้ว มักจะมานอนพักผ่อนที่ใต้ต้นตะคร้อใหญ่ต้นหนึ่งเป็นประจำ
          อยู่มาวันหนึ่ง ขณะที่มันกำลังนอนหลับเพลิน ๆ อยู่ใต้ต้นไม่ตะคร้อนั้น ได้มีลมพัดกิ่งไม้แห้งกิ่งหนึ่งหักตกลงไปถูกคอหมี มันสะดุ้งตื่นขึ้นมาแล้วรีบวิ่งไปวิ่งมา เหลียวซ้ายแลขวาด้วยคิดว่าราชสีห์หรือเสือทำร้ายตน เมื่อไม่เห็นอะไรแต่เหลือบไปเห็นกิ่งไม้แห้งวางอยู่ใกล้ ๆ มันก็โกรธขึ้นมาทันทีที่ต้นตะคร้อทำให้มันตื่นขึ้นมา มันจึงใช้เล็บตะกุยต้นตะคร้อใหญ่นั้นพร้อมตะคอกรุกขเทวดาประจำต้นไม้ว่า "ข้าไม่ได้กินใบต้นไม้ของเจ้าและก็ไม่ได้หักกิ่งเจ้าซักกะหน่อย ทีสัตว์ตัวอื่นมานอนที่ตรงนี้เจ้าไม่ได้ว่าอะไร ทีข้ามานอนเจ้ากลับซัดกิ่งไม้ใส่ข้า คอยดูสัก ๒-๓ วันเถิด ข้าจะให้เขามาขุดเจ้าทั้งรากทั้งโคนตัดเป็นท่อนน้อยท่อนใหญ่นำไปขาย"
          หลังจากวันนั้นมันจึงเที่ยวแสวงหานายช่างไม้อยู่ ต่อมาวันหนึ่งนายช่างไม้พร้อมลูกน้อง ๒-๓ คนได้ขับเกวียนเพื่อไปตัดต้นไม้ เมื่อไปถึงที่นั้น ปลดเกวียนแล้วได้ถือมีดและขวานยืนเลือกต้นไม้อยู่ใต้ต้นตะคร้อนั่น มองดูทางโน้นทางนี้อยู่ เจ้าหมีที่แอบอยู่ข้างหลังต้นไม้ได้พูดขึ้นว่า
          "สหาย.. ท่านต้องการต้นไม้หรือ?"
          นายช่างพอได้ยินก็คิดแปลกใจว่าสัตว์สามารถพูดภาษามนุษย์ได้อย่างไรไม่เคยพบเห็นที่ไหนมาก่อน จึงร้องตอบว่า
          "เจ้าหมี ใช่ละ ไม้อะไรที่จะทำกงรถได้ดีที่สุดช่วยบอกเราด้วย"
          หมี "ไม้รัง ไม้ตะเคียน ไม้หูกวางก็ไม่มั่นคงเท่าไม้ตะคร้อหรอก"
          นายช่างไม้ "ต้นตะคร้อมีใบมีลำต้นเป็นอย่างไรเราไม่รู้จัก"
          หมี "ก็คือต้นที่ท่านยืนอยู่ใกล้ ๆ นี้เอง เป็นไม้ที่เหมาะทำรถเป็นอย่างดี" ว่าแล้วก็เดินหนีไป
          นายช่างไม้เห็นดีด้วย ตกลงใจที่จะตัดต้นตะคร้อนั้น จึงเตรียมอุปกรณ์เพื่อตัดต้นไม้ รุกขเทวดาประจำต้นตะคร้อเห็นวิมานของตนจะต้องถูกทำลายรู้สึกโกรธแค้นหมีมาก จึงจำแลงกายเป็นนายพรานป่าเดินเข้าไปหานายช่างไม้นั้นแล้วถามว่า
          "นายช่างท่านจะตัดต้นไม้นี่ไปทำอะไร"
          นายช่างไม้ "ไปทำรถขาย"
          นายพราน "ใครบอกท่าน"
          นายช่างไม้ "หมีตัวหนึ่ง"
          นายพราน "ดีแล้วละที่หมีบอก รถไม้ของท่าน ถ้าอยากจะให้งามยิ่งขึ้นให้นำหนังหมีหุ้มด้วยนะ ก็จะงามหาที่เปรียบมิได้"
          นายช่างไม้ "ข้าพเจ้าจะได้หนังหมีจากไหน?"
          นายพราน "ก็หนังหมีตัวที่บอกท่านนั้นไง ได้หนังหมีแล้วค่อยมาตัดต้นไม้ทีหลังจะดีกว่า เดี๋ยวมันจะหนีไปไกล"
          นายช่างไม้เห็นดีตามนั้น จึงได้ตามไปฆ่าหมีเอาหนังแล้วค่อยมาตัดเอาต้นตะคร้อทีหลัง ทำให้การผูกเวรซึ่งกันและกันของหมีและต้นตะคร้อมีมาตั้งแต่บัดนั้นเป็นต้นมา
นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า : การทะเลาะกันนำมาซึ่งความsิบหาย
( ที่มา : หนังสือนิทานชาดก โดย พระมหาสุนทร สุนฺทรธฺมโม http://www.dhammathai.org/chadoknt/chadoknt24.php )