ปกติผมชอบกินพวกกาแฟโกโก้ครับบังเอิญเจอร้านคาเฟ่ร้านนึงในพื้นที่ห่างจากบ้านไปประมาณ 50กิโลครับ
และคาเฟ่ร้านนั้นเจ้าของร้านคือคนที่ผมแอบปลื้ม คือเห็นแล้วรู้สึกดี ถูกชะตา อยากรู้จักครับ ผมก็เลยลองทักผ่านทาง inbox เพจร้านแต่ทางเจ้าของร้านก็ไม่ตอบครับ ผมก็เลยลองเอา line ที่ไม่มีprofile รูปผมลองทักว่าเจ้าของร้านอยู่ร้านในเวลาที่ผมสะดวกจะแวะ walk in เข้าไปหรือไม่ ทางเจ้าของร้านก็ตอบกลับมาว่าอยู่ในช่วงเวลานั้น
ผมก็เลยรวบรวมความกล้าแวะเข้าไปที่ร้าน ยอมขับรถไกลเพียงเพื่อไปร้านเค้าเพื่อได้พูดคุยได้ใช้บริการครับ ไปถึงร้านเจ้าของร้านก็ทักทายดีเป็นกันเอง ได้พูดคุยกันและขออนุญาตเซลฟี่คู่เป็นที่ระลึกเอาไว้ ก็ผ่านไปด้วยดีครับ
หลังจากที่กลับมาก็ยอมรับว่าผมแอบคิดถึงเค้าเวลาที่ว่างๆครับและจะอินกับเพลงแนวคิดถึง แอบชอบ เป็นพิเศษ
เหมือนคนเพ้อฝันเพ้อเจ้อไปเอง
ทีนี้พอถึงวันที่ผมว่างที่ผมอยากจะเข้าไปใช้บริการอย่างน้อยได้เห็นหน้าพูดคุยผมก็พอใจแล้วครับ ทีนี้ระยะทางค่อนข้างไกลถ้าไปแล้วก็กลัวไม่เจอจะเสียเที่ยวคราวนี้ผมเลยลองเอาไลน์ส่วนตัวที้ใช้ประจำที่โชวรูปprofileผม ทักไป แต่คราวนี้เค้าไม่อ่านและไม่ตอบกลับ
พอลองทบทวนทุกอย่างดีแล้วผมก็ได้คำตอบว่า เค้าคงไม่ชอบและคงอึดอัดหากเค้าต้องเห็นหน้าผม และผมต้องอยู่กับความจริงต้องยอมรับมันและจัดการความรู้สึกตัวเอง และเลิกมโนเลิกที่จะมีความรู้สึกดีๆกับ เจ้าของร้านคนนี้ รวมทั้งเลิกคิดที่จะกลับเข้าไปใช้บริการร้านนี้อีกครั้งเพื่อนๆว่าข้อนี้ผมคิดถูกไหมครับว่าไม่ควรไปอีกแล้ว
ตอนนี้รู้สึกว่าตัวเองเพ้อและเพ้อเจ้อไปเอง จะจัดการความรู้สึกตรงนี้ให้มีความรู้สึกเหมือนก่อนที่จะรู้จักร้านนี้และคนๆนี้ยังไงดีครับ เพราะตอนนี้รู้สึกไม่เป็นตัวของตัวเอง แบบที้เคยเป็นจริงๆครับ
Ps.ผม lgbt ครับและเจ้าของร้านเพศสภาพเป็นผู้ชายด้วยกันแต่ผมก็ยังดูไม่ออกแล้วก้ำกึ้งมากครับ
และหากเขียนวกวนและทำให้เข้าใจยากก้ขออภัยครับ
มีวิธีลืมใครสักคนที่เราแอบชอบบ้างไหมครับ
และคาเฟ่ร้านนั้นเจ้าของร้านคือคนที่ผมแอบปลื้ม คือเห็นแล้วรู้สึกดี ถูกชะตา อยากรู้จักครับ ผมก็เลยลองทักผ่านทาง inbox เพจร้านแต่ทางเจ้าของร้านก็ไม่ตอบครับ ผมก็เลยลองเอา line ที่ไม่มีprofile รูปผมลองทักว่าเจ้าของร้านอยู่ร้านในเวลาที่ผมสะดวกจะแวะ walk in เข้าไปหรือไม่ ทางเจ้าของร้านก็ตอบกลับมาว่าอยู่ในช่วงเวลานั้น
ผมก็เลยรวบรวมความกล้าแวะเข้าไปที่ร้าน ยอมขับรถไกลเพียงเพื่อไปร้านเค้าเพื่อได้พูดคุยได้ใช้บริการครับ ไปถึงร้านเจ้าของร้านก็ทักทายดีเป็นกันเอง ได้พูดคุยกันและขออนุญาตเซลฟี่คู่เป็นที่ระลึกเอาไว้ ก็ผ่านไปด้วยดีครับ
หลังจากที่กลับมาก็ยอมรับว่าผมแอบคิดถึงเค้าเวลาที่ว่างๆครับและจะอินกับเพลงแนวคิดถึง แอบชอบ เป็นพิเศษ
เหมือนคนเพ้อฝันเพ้อเจ้อไปเอง
ทีนี้พอถึงวันที่ผมว่างที่ผมอยากจะเข้าไปใช้บริการอย่างน้อยได้เห็นหน้าพูดคุยผมก็พอใจแล้วครับ ทีนี้ระยะทางค่อนข้างไกลถ้าไปแล้วก็กลัวไม่เจอจะเสียเที่ยวคราวนี้ผมเลยลองเอาไลน์ส่วนตัวที้ใช้ประจำที่โชวรูปprofileผม ทักไป แต่คราวนี้เค้าไม่อ่านและไม่ตอบกลับ
พอลองทบทวนทุกอย่างดีแล้วผมก็ได้คำตอบว่า เค้าคงไม่ชอบและคงอึดอัดหากเค้าต้องเห็นหน้าผม และผมต้องอยู่กับความจริงต้องยอมรับมันและจัดการความรู้สึกตัวเอง และเลิกมโนเลิกที่จะมีความรู้สึกดีๆกับ เจ้าของร้านคนนี้ รวมทั้งเลิกคิดที่จะกลับเข้าไปใช้บริการร้านนี้อีกครั้งเพื่อนๆว่าข้อนี้ผมคิดถูกไหมครับว่าไม่ควรไปอีกแล้ว
ตอนนี้รู้สึกว่าตัวเองเพ้อและเพ้อเจ้อไปเอง จะจัดการความรู้สึกตรงนี้ให้มีความรู้สึกเหมือนก่อนที่จะรู้จักร้านนี้และคนๆนี้ยังไงดีครับ เพราะตอนนี้รู้สึกไม่เป็นตัวของตัวเอง แบบที้เคยเป็นจริงๆครับ
Ps.ผม lgbt ครับและเจ้าของร้านเพศสภาพเป็นผู้ชายด้วยกันแต่ผมก็ยังดูไม่ออกแล้วก้ำกึ้งมากครับ
และหากเขียนวกวนและทำให้เข้าใจยากก้ขออภัยครับ