สวัสดีค่ะ เราอาจไม่ได้เรียบเรียงแต่ขอระบายความรู้สึกที่เราเก็บมาตลอด ด้วยความไม่มีเพื่อน ถึงมีก็ไม่สามารถอธิบายให้ใครรับรู้ได้
เรามีลูกตอนอายุ 17 ปีค่ะ จริงๆแล้วลูกเกิดจากความผิดพลาดที่ป้องกันแล้ว แต่ก็นั่นหล่ะค่ะ
เราไม่ขอย้อนอะไรมากมายว่าเรื่องมันเป็นมายังไง เราคบกับคนที่อายุมากกว่า เป็นสิบปีเลยค่ะ
วันไปคลอด เราไปคนเดียวค่ะ ฟังไม่ผิดค่ะ เราหอบกระเป๋า 1 ใบไปคลอด น้ำคลำแตกบนรถส่วนตัวลุงที่เราจ้างไป
เราโชคดีมาก เราขอโทษลุง ลุงก็บอกไม่เป็นไรลูก ขนาดเล่าแค่นี้ยังน้ำตาไหลไปเลยค่ะ ด้วยอายุ 17ปี ณ ตอนนั้น ไม่รู้เรื่องอะไรเลยค่ะ
ต้องบอกก่อนเราเลิกเรียนตอนม.3 ด้วยสถานะครอบครัวที่พ่อล้มป่วย การเงินทางบ้านย่ำแย่ เมื่อช่วงนั้นมันแย่มากๆ เห็นแม่ต้องแอบร้องไห้
ชีวิตมันโครตจะแย่ยิ่งกว่าละครอีกค่ะ เมื่อฟ้า
เกลียดเรา อะไรที่แย่ๆ มันลงที่เรา เราไม่ได้เป็นโรคซึมเศร้านะคะ เราเกินจากจุดนั้นมาแล้ว
เราไม่เคยมีความคิดอยากฆ่าตัวตาย เราพูดกับตัวเอง ว่ายมบาลจะไม่ให้เราตายหรอก มันยังให้ทรมานอีกเยอะ คุณรู้มั้ยคะ ว่าจริงๆแล้วครอบครัวที่เค้าเลี้ยงดูมา ไม่ใช่พ่อไม่ใช่แม่ของเราแท้ๆ เราเคยไปเจอหน้าแม่ตัวเองด้วยนะคะ ในงานขึ้นบ้านใหม่ เค้าไปกับลูกใหม่ค่ะ จริงๆ ต้องบอกก่อน พ่อแม่เลี้ยงเราพยายามปิด แต่เรารู้ได้ไงใช่มั้ยว่าเค้าไม่ใช่ เพราะ อาพี่สาวพ่อเลี้ยงเรา เค้าชอบแซว เหมือนเรื่องตลก เรื่องชื่อแม่มัน ถามเราว่าคิดถึงแม่มั้ย ใช่ค่ะ เรามาคิดได้ตอนโต แต่ตอนนั้นเราก็ใจเสีย มันบอกความรู้สึกตอนนั้นเป็นคำพูดไม่ได้จริงๆ แต่ชีวิตเรามันเหมือนโกหก เจอเรื่องแย่ๆ จากญาติพี่น้อง บอกอีกนิดนะคะ พ่อเลี้ยงเราคือญาติพี่น้องกับแม่แท้ๆนี่ล่ะค่ะ เหมือนเป็นหลานไรงี้ แม่เราทิ้งเราตั้งแต่สามเดือน อันนั้นตอนเราไม่รู้ความนะคะ หมายถึงแบบเราไม่รู้ลึกขนาดนี้ โตมาเราก็ไปดูชื่อในใบเกิดเรา นั่นหล่ะค่ะ ตอนเด็กๆพ่ออ่านออกเขียนได้เราเคยสงสัยนะ ว่าทำไมชื่อไม่เหมือนพ่อแม่ แม่เลี้ยงเราก็โกหกว่า เราดื้อเลยต้องยกให้คนอื่น
เราเติบโตมากับความเจ็บปวดแต่โชคดี ฟ้ายังให้ความแข็งแกร่งอดทนเก็บอารมณ์มา เราเลือดนักสู้มากนะคะ ชอบแข่งขัน ชนะให้แม่พ่อภูมิใจตลอด ตั้งใจเรียน การบ้านเรายังทำได้ด้วยตัวเองเลยค่ะ ไม่เคยมีใครสอน พี่กับน้องเราครอบครัวพ่อเลี้ยงแม่เลี้ยง ก็รักกันดีนะคะ ครอบครัวก็คือพอมีฐานะ มาเซตอนพ่อป่วยนี่ล่ะค่ะ ทุกอย่างที่เคยเป็นเหมือนฝันไปหมด หนั้สินที่จ่าย เงินหมุนมันก็ไม่มี ติดขัดขัดสนไปหมด ย้อนกลับไปตอนคลอดลูก เรานอนพักฟื้นดูแลลูกและดูแลตัวเอง เพราะคนอื่นมีภาระ อ่อต้องบอกอีกเรื่อง พ่อเลี้ยงเราเสึยตั้งแต่ลูกเรา 6 เดือนท้องโต ส่วนพ่อแท้ๆ ตายตั้งแต่เราอยู่ในท้องแม่ นั่นหล่ะค่ะ ชีวิตเราเอง อยากบอกความรู้สึกการเป็นคุณแม่ เราอยู๋โรงบาลไม่มีญาติมาเฝ้าเหมือนเตียงอื่นๆ เวลาอาบน้ำ เรารีบๆราดเพราะห่วงลูก แผลก็เจ็บนะคะ แต่เราก็ไม่รู้ว่าทำไมตอนนั้นเราลืมความเจ็บตรงนั้นไปได้ เรานอนไม่หลับเลยค่ะ เรามองหน้าลูกของเราตลอด เราดีใจที่มีเค้า แต่เราก็แอบเสียใจที่เค้าต้องเกิดมาเป็นลูกของเรา เรามีความสุขพร้อมกับความเจ็บปวดที่ชีวิตของเรามันแสนจะเลวร้าย แต่เค้าคือความโชคดีของเรา เค้าเลี้ยงง่ายมากเลยค่ะ อ่อเพิ่มเติมเรื่องค่ายาค่าคลอดโชคดีโรงพยาบาลรัฐเค้าฟรี จ่ายนิดหน่อยเพิ่มเติมค่ะ แต่โชคดีที่เค้าดูแลเราและลูกดี เราจำได้วันแรกเลยนะคะ ที่ลูกต้องฉีดวัคซีนครั้งแรก เราร้องไห้เพราะได้ยินเสียงลูกร้องไห้ เราไม่คิดเลยว่าเราจะมีความรู้สึกของความเป็นแม่ด้วย เราทำงานทุกอย่างค่ะ ทำไปเลี้ยงลูกไปแบบนี้จริงๆค่ะ ให้ลูกกินนมแม่ไม่เคยให้กินนมผงเลยค่ะ เพราะเราไม่มีมากพอที่จะไปซื้อให้ลูก แต่เราเจอคนดีๆที่มีฐานะเค้าสามารถแบ่งปันเสื้อผ้าดีๆนมดีๆให้ แต่ความจำเป็นเราก็ย้ายออกมาก็เลยไม่ได้เจอคนดีคนนั้นต้องบอกก่อนนะคะ เราไม่ได้รับของเค้าทุกอย่าง เรายังจำเสียงจำชื่อจำใบหน้าของพี่ผู้หญิงคนนั้นได้ แต่เราไม่สามารถติดต่อเค้าได้ เค้าเคยพยายามหาเค้าแล้ว จะไปขอบคุณเพราะวันนี้เรายืนได้แล้ว เราเลี้ยงลูกมาตลอด ด้วยการทำงานขายของ ทั้งตลาดและออนไลน์ ไม่มีแฟนใหม่ ไม่มีพ่อของลูก มาช่วยเหลือ ไม่มีเพื่อน จริงๆค่ะ มีขัดสนบ้างหน้าฝน ขายของไม่ได้แม่เลี้ยงเราก็ส่งมาช่วยตลอด ครอบครัวทางฝั่งแม่เลี้ยงดีมากค่ะ แม่แท้ๆเราติดต่อเรามาทางเฟสนะคะ แต่เราไม่คุย เราขอเป็นกำลังใจให้ผู้หญิงทุกคนที่มีชีวิตเหมือนกัน เราเคยนะคะ ไม่กล้ายืมเงินใคร กลับห้องไม่ได้เพราะกลัวเค้าทวง เพราะห้องเช่าที่เราอยู่ติดเดือนเดียวเค้าก็ว่า ช้าได้แค่ 3 วันแต่ตอนนั้นเราแย่ขนาดที่ไม่มีจ่ายเกินเวลา ต้องอุ้มลูกไปนอนในห้องน้ำปั๊มสีฟ้า จริงๆค่ะ เรานอนในห้องน้ำจริงๆ นั่งหลับแล้วอุ้มลูก หลับๆตื่นๆ แต่มันก็ยังดีที่ได้หลับ เวลาจะไปขายของเราใส่เป้แล้วอุ้มลูกไปค่ะ เค้าคิดแล้วว่าน้ำหนักขนาดไหนถึงจะพอดี เราจะตื่นก่อนเวลา และไปก่อนเวลา เค้าคิดเผื่อว่าถ้ารถที่คนเยอะเราจะไม่สามารถขึ้นได้ด้วยสัมภาระ เราก็ต้องทนเพื่อขึ้นอีกคัน เราวางแผนทุกวินาทีของชีวิต เราไม่เคยทิ้งลูกให้อยู่กับใคร ไปไหนเค้าจะอุ้มจะหอบไปด้วย มันทำได้จริงๆค่ะ เราขายของใช้มือสอง จนเริ่มขยับขยายศึกษาจับของ และได้เงินลงทุนจากแม่สะสมๆ บวกกับเราไม่กินเหล้าไม่เที่ยว ไม่เคยเที่ยว ไปที่เดียวคือห้าง เราจะคอยดูของลดราคาที่จับต้องได้และนำมาขายในราคาที่สมควร รวมถึงของกินของใช้เราก็ของลดราคา เสื้อผ้า 10 20 ตามตลาด เรายอมอดข้าวเพื่อซื้อยาสระผมเด็กให้ลูกในราคา 50 กว่าบาทตอนนั้น เราก็ทำมาแล้วค่ะ ชีวิตเรามีอีกเยอะแยะมากมาย ที่ผ่านมา มันเยอะมากจริงๆ เราไม่มีเพื่อน เราสร้างทุกอย่างด้วยความอดทน จนมีพอที่จะสร้างตัวเป็นบ้านหลังเล็กๆกับลูกสาวคนเดียวของเราได้ โดยไม่ต้องยุ่งกับพ่อลูกเลย เราไม่ยุ่งเลยค่ะ เพราะเค้ามีครอบครัวแล้ว เราเองก็รู้วันที่สายไป เรารับไม่ได้ กับการกระทำหลายๆอย่าง เราขอทนเพื่อลูกแต่ไม่ขอทนให้ความเห็นแก่ตัวของผู้ชายแย่ๆ เขาไม่มีเราเขาอยู่ได้ แต่ลูกเราอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีเรา อยากให้แม่ๆเลี้ยงเดี่ยวทุกคนหนักแน่นไว้นะคะ ไม่ว่าชีวิตเรามันจะผ่านความบัดซบ ขนาดไหน แต่เราสามารถเป็นแม่ที่ดีของลูกได้ เราจะไม่ให้ลูกเราเห็นเราร้องไห้ เพราะเราเคยเห็นแม่ร้องไห้ เรารู้สึกยังไง เราก็กลัวลูกเราจะเหมือนเรา ตอนนี้เราพยายามเปรียบการเลี้ยงลูกของเราเหมือนเลี้ยงบอล ค่อยๆประคองเค้า ให้เค้าเรียนรู้ โชคดีเราพาลูกไปตลาดนั้นตั้งแต่เด็กๆ ลูกเราเลยชอบขายของ รู้จักว่าเงินมันหายากเวลาเค้าอยากได้เราก็จะบอก ต้องขายให้ได้ก่อนนะคะ แล้วค่อยสะสมให้ไปซื้อสิ่งที่เค้าชอบ แต่นิสัยลูกเราพอเอาเข้าจริงเหมือนเค้าไม่อยากได้แล้ว เพราะเรารู้ไงคะ มันดูตื่นเต้นเมื่อเวลาผ่านไป เค้าอาจจะหมดความตื่นเต้น ลูกสาวเราชอบดินน้ำมัน ชอบปั้น ชอบวาดรูป ชอบระบายสี เวลาเราเหนื่อยเค้าจะกอด รักแม่ที่สุด เวลาเราพูดคำหยาบ เราก็จะโดนดุ เวลาเค้าตื่นก่อนเค้าจะออกไปเทอาหารแมว กลับจากโรงเรียน เค้าก็จะช่วยเราทำความสะอาด หรือช่วยเล็กๆน้อยๆ ตามความเข้าใจ เวลาเราอยู่กับลูกเราชอบทำตัวเหมือนเด็กอ่ะค่ะ 555 ลูกเราก็จะคอยว่าเรา เวลาซื้อไอติมให้เราก็จะขอกินหน่อย เราก็แกล้งกัดส่วนที่เค้าชอบนิดๆหน่อยๆ ลองใจ ลูกเราก็ถามแม่อร่อยมั้ย แต่ตาเค้าแบบ แม่อย่ากินหมดนะ 555 มันเป็นความรู้สึกที่บอกไม่ถูกจริงๆค่ะ ขอบคุณทุกท่านที่เข้ามาอ่านนะคะ เราไม่รู้จะระบายหรือพูดคุยกับใคร เรามีแต่ลูกสองคน อาจมีรายละเอียดที่เราไม่ได้อธิบายไปเยอะเลย ว่างเราก็ชวนลูกเล่นเกม เมื่อว่างจากหน้าที่ทุกอย่างเราถึงจะเล่นนะคะ บางทีแอบเลยสามทุ่ม ลูกเราก็จะบอกแม่นอนได้แล้ว ติดแต่เกม 555 // ฝันดีนะคะทุกคน
การเป็นแม่หม้ายไม่ได้แย่เท่ากับการทนผู้ชายเลวๆที่อาจไม่ได้ทำร้ายแค่จิตใจเรา
เรามีลูกตอนอายุ 17 ปีค่ะ จริงๆแล้วลูกเกิดจากความผิดพลาดที่ป้องกันแล้ว แต่ก็นั่นหล่ะค่ะ
เราไม่ขอย้อนอะไรมากมายว่าเรื่องมันเป็นมายังไง เราคบกับคนที่อายุมากกว่า เป็นสิบปีเลยค่ะ
วันไปคลอด เราไปคนเดียวค่ะ ฟังไม่ผิดค่ะ เราหอบกระเป๋า 1 ใบไปคลอด น้ำคลำแตกบนรถส่วนตัวลุงที่เราจ้างไป
เราโชคดีมาก เราขอโทษลุง ลุงก็บอกไม่เป็นไรลูก ขนาดเล่าแค่นี้ยังน้ำตาไหลไปเลยค่ะ ด้วยอายุ 17ปี ณ ตอนนั้น ไม่รู้เรื่องอะไรเลยค่ะ
ต้องบอกก่อนเราเลิกเรียนตอนม.3 ด้วยสถานะครอบครัวที่พ่อล้มป่วย การเงินทางบ้านย่ำแย่ เมื่อช่วงนั้นมันแย่มากๆ เห็นแม่ต้องแอบร้องไห้
ชีวิตมันโครตจะแย่ยิ่งกว่าละครอีกค่ะ เมื่อฟ้า
เราไม่เคยมีความคิดอยากฆ่าตัวตาย เราพูดกับตัวเอง ว่ายมบาลจะไม่ให้เราตายหรอก มันยังให้ทรมานอีกเยอะ คุณรู้มั้ยคะ ว่าจริงๆแล้วครอบครัวที่เค้าเลี้ยงดูมา ไม่ใช่พ่อไม่ใช่แม่ของเราแท้ๆ เราเคยไปเจอหน้าแม่ตัวเองด้วยนะคะ ในงานขึ้นบ้านใหม่ เค้าไปกับลูกใหม่ค่ะ จริงๆ ต้องบอกก่อน พ่อแม่เลี้ยงเราพยายามปิด แต่เรารู้ได้ไงใช่มั้ยว่าเค้าไม่ใช่ เพราะ อาพี่สาวพ่อเลี้ยงเรา เค้าชอบแซว เหมือนเรื่องตลก เรื่องชื่อแม่มัน ถามเราว่าคิดถึงแม่มั้ย ใช่ค่ะ เรามาคิดได้ตอนโต แต่ตอนนั้นเราก็ใจเสีย มันบอกความรู้สึกตอนนั้นเป็นคำพูดไม่ได้จริงๆ แต่ชีวิตเรามันเหมือนโกหก เจอเรื่องแย่ๆ จากญาติพี่น้อง บอกอีกนิดนะคะ พ่อเลี้ยงเราคือญาติพี่น้องกับแม่แท้ๆนี่ล่ะค่ะ เหมือนเป็นหลานไรงี้ แม่เราทิ้งเราตั้งแต่สามเดือน อันนั้นตอนเราไม่รู้ความนะคะ หมายถึงแบบเราไม่รู้ลึกขนาดนี้ โตมาเราก็ไปดูชื่อในใบเกิดเรา นั่นหล่ะค่ะ ตอนเด็กๆพ่ออ่านออกเขียนได้เราเคยสงสัยนะ ว่าทำไมชื่อไม่เหมือนพ่อแม่ แม่เลี้ยงเราก็โกหกว่า เราดื้อเลยต้องยกให้คนอื่น
เราเติบโตมากับความเจ็บปวดแต่โชคดี ฟ้ายังให้ความแข็งแกร่งอดทนเก็บอารมณ์มา เราเลือดนักสู้มากนะคะ ชอบแข่งขัน ชนะให้แม่พ่อภูมิใจตลอด ตั้งใจเรียน การบ้านเรายังทำได้ด้วยตัวเองเลยค่ะ ไม่เคยมีใครสอน พี่กับน้องเราครอบครัวพ่อเลี้ยงแม่เลี้ยง ก็รักกันดีนะคะ ครอบครัวก็คือพอมีฐานะ มาเซตอนพ่อป่วยนี่ล่ะค่ะ ทุกอย่างที่เคยเป็นเหมือนฝันไปหมด หนั้สินที่จ่าย เงินหมุนมันก็ไม่มี ติดขัดขัดสนไปหมด ย้อนกลับไปตอนคลอดลูก เรานอนพักฟื้นดูแลลูกและดูแลตัวเอง เพราะคนอื่นมีภาระ อ่อต้องบอกอีกเรื่อง พ่อเลี้ยงเราเสึยตั้งแต่ลูกเรา 6 เดือนท้องโต ส่วนพ่อแท้ๆ ตายตั้งแต่เราอยู่ในท้องแม่ นั่นหล่ะค่ะ ชีวิตเราเอง อยากบอกความรู้สึกการเป็นคุณแม่ เราอยู๋โรงบาลไม่มีญาติมาเฝ้าเหมือนเตียงอื่นๆ เวลาอาบน้ำ เรารีบๆราดเพราะห่วงลูก แผลก็เจ็บนะคะ แต่เราก็ไม่รู้ว่าทำไมตอนนั้นเราลืมความเจ็บตรงนั้นไปได้ เรานอนไม่หลับเลยค่ะ เรามองหน้าลูกของเราตลอด เราดีใจที่มีเค้า แต่เราก็แอบเสียใจที่เค้าต้องเกิดมาเป็นลูกของเรา เรามีความสุขพร้อมกับความเจ็บปวดที่ชีวิตของเรามันแสนจะเลวร้าย แต่เค้าคือความโชคดีของเรา เค้าเลี้ยงง่ายมากเลยค่ะ อ่อเพิ่มเติมเรื่องค่ายาค่าคลอดโชคดีโรงพยาบาลรัฐเค้าฟรี จ่ายนิดหน่อยเพิ่มเติมค่ะ แต่โชคดีที่เค้าดูแลเราและลูกดี เราจำได้วันแรกเลยนะคะ ที่ลูกต้องฉีดวัคซีนครั้งแรก เราร้องไห้เพราะได้ยินเสียงลูกร้องไห้ เราไม่คิดเลยว่าเราจะมีความรู้สึกของความเป็นแม่ด้วย เราทำงานทุกอย่างค่ะ ทำไปเลี้ยงลูกไปแบบนี้จริงๆค่ะ ให้ลูกกินนมแม่ไม่เคยให้กินนมผงเลยค่ะ เพราะเราไม่มีมากพอที่จะไปซื้อให้ลูก แต่เราเจอคนดีๆที่มีฐานะเค้าสามารถแบ่งปันเสื้อผ้าดีๆนมดีๆให้ แต่ความจำเป็นเราก็ย้ายออกมาก็เลยไม่ได้เจอคนดีคนนั้นต้องบอกก่อนนะคะ เราไม่ได้รับของเค้าทุกอย่าง เรายังจำเสียงจำชื่อจำใบหน้าของพี่ผู้หญิงคนนั้นได้ แต่เราไม่สามารถติดต่อเค้าได้ เค้าเคยพยายามหาเค้าแล้ว จะไปขอบคุณเพราะวันนี้เรายืนได้แล้ว เราเลี้ยงลูกมาตลอด ด้วยการทำงานขายของ ทั้งตลาดและออนไลน์ ไม่มีแฟนใหม่ ไม่มีพ่อของลูก มาช่วยเหลือ ไม่มีเพื่อน จริงๆค่ะ มีขัดสนบ้างหน้าฝน ขายของไม่ได้แม่เลี้ยงเราก็ส่งมาช่วยตลอด ครอบครัวทางฝั่งแม่เลี้ยงดีมากค่ะ แม่แท้ๆเราติดต่อเรามาทางเฟสนะคะ แต่เราไม่คุย เราขอเป็นกำลังใจให้ผู้หญิงทุกคนที่มีชีวิตเหมือนกัน เราเคยนะคะ ไม่กล้ายืมเงินใคร กลับห้องไม่ได้เพราะกลัวเค้าทวง เพราะห้องเช่าที่เราอยู่ติดเดือนเดียวเค้าก็ว่า ช้าได้แค่ 3 วันแต่ตอนนั้นเราแย่ขนาดที่ไม่มีจ่ายเกินเวลา ต้องอุ้มลูกไปนอนในห้องน้ำปั๊มสีฟ้า จริงๆค่ะ เรานอนในห้องน้ำจริงๆ นั่งหลับแล้วอุ้มลูก หลับๆตื่นๆ แต่มันก็ยังดีที่ได้หลับ เวลาจะไปขายของเราใส่เป้แล้วอุ้มลูกไปค่ะ เค้าคิดแล้วว่าน้ำหนักขนาดไหนถึงจะพอดี เราจะตื่นก่อนเวลา และไปก่อนเวลา เค้าคิดเผื่อว่าถ้ารถที่คนเยอะเราจะไม่สามารถขึ้นได้ด้วยสัมภาระ เราก็ต้องทนเพื่อขึ้นอีกคัน เราวางแผนทุกวินาทีของชีวิต เราไม่เคยทิ้งลูกให้อยู่กับใคร ไปไหนเค้าจะอุ้มจะหอบไปด้วย มันทำได้จริงๆค่ะ เราขายของใช้มือสอง จนเริ่มขยับขยายศึกษาจับของ และได้เงินลงทุนจากแม่สะสมๆ บวกกับเราไม่กินเหล้าไม่เที่ยว ไม่เคยเที่ยว ไปที่เดียวคือห้าง เราจะคอยดูของลดราคาที่จับต้องได้และนำมาขายในราคาที่สมควร รวมถึงของกินของใช้เราก็ของลดราคา เสื้อผ้า 10 20 ตามตลาด เรายอมอดข้าวเพื่อซื้อยาสระผมเด็กให้ลูกในราคา 50 กว่าบาทตอนนั้น เราก็ทำมาแล้วค่ะ ชีวิตเรามีอีกเยอะแยะมากมาย ที่ผ่านมา มันเยอะมากจริงๆ เราไม่มีเพื่อน เราสร้างทุกอย่างด้วยความอดทน จนมีพอที่จะสร้างตัวเป็นบ้านหลังเล็กๆกับลูกสาวคนเดียวของเราได้ โดยไม่ต้องยุ่งกับพ่อลูกเลย เราไม่ยุ่งเลยค่ะ เพราะเค้ามีครอบครัวแล้ว เราเองก็รู้วันที่สายไป เรารับไม่ได้ กับการกระทำหลายๆอย่าง เราขอทนเพื่อลูกแต่ไม่ขอทนให้ความเห็นแก่ตัวของผู้ชายแย่ๆ เขาไม่มีเราเขาอยู่ได้ แต่ลูกเราอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีเรา อยากให้แม่ๆเลี้ยงเดี่ยวทุกคนหนักแน่นไว้นะคะ ไม่ว่าชีวิตเรามันจะผ่านความบัดซบ ขนาดไหน แต่เราสามารถเป็นแม่ที่ดีของลูกได้ เราจะไม่ให้ลูกเราเห็นเราร้องไห้ เพราะเราเคยเห็นแม่ร้องไห้ เรารู้สึกยังไง เราก็กลัวลูกเราจะเหมือนเรา ตอนนี้เราพยายามเปรียบการเลี้ยงลูกของเราเหมือนเลี้ยงบอล ค่อยๆประคองเค้า ให้เค้าเรียนรู้ โชคดีเราพาลูกไปตลาดนั้นตั้งแต่เด็กๆ ลูกเราเลยชอบขายของ รู้จักว่าเงินมันหายากเวลาเค้าอยากได้เราก็จะบอก ต้องขายให้ได้ก่อนนะคะ แล้วค่อยสะสมให้ไปซื้อสิ่งที่เค้าชอบ แต่นิสัยลูกเราพอเอาเข้าจริงเหมือนเค้าไม่อยากได้แล้ว เพราะเรารู้ไงคะ มันดูตื่นเต้นเมื่อเวลาผ่านไป เค้าอาจจะหมดความตื่นเต้น ลูกสาวเราชอบดินน้ำมัน ชอบปั้น ชอบวาดรูป ชอบระบายสี เวลาเราเหนื่อยเค้าจะกอด รักแม่ที่สุด เวลาเราพูดคำหยาบ เราก็จะโดนดุ เวลาเค้าตื่นก่อนเค้าจะออกไปเทอาหารแมว กลับจากโรงเรียน เค้าก็จะช่วยเราทำความสะอาด หรือช่วยเล็กๆน้อยๆ ตามความเข้าใจ เวลาเราอยู่กับลูกเราชอบทำตัวเหมือนเด็กอ่ะค่ะ 555 ลูกเราก็จะคอยว่าเรา เวลาซื้อไอติมให้เราก็จะขอกินหน่อย เราก็แกล้งกัดส่วนที่เค้าชอบนิดๆหน่อยๆ ลองใจ ลูกเราก็ถามแม่อร่อยมั้ย แต่ตาเค้าแบบ แม่อย่ากินหมดนะ 555 มันเป็นความรู้สึกที่บอกไม่ถูกจริงๆค่ะ ขอบคุณทุกท่านที่เข้ามาอ่านนะคะ เราไม่รู้จะระบายหรือพูดคุยกับใคร เรามีแต่ลูกสองคน อาจมีรายละเอียดที่เราไม่ได้อธิบายไปเยอะเลย ว่างเราก็ชวนลูกเล่นเกม เมื่อว่างจากหน้าที่ทุกอย่างเราถึงจะเล่นนะคะ บางทีแอบเลยสามทุ่ม ลูกเราก็จะบอกแม่นอนได้แล้ว ติดแต่เกม 555 // ฝันดีนะคะทุกคน