เก็บอารมณ์จนเกินตัวในสังคมโรงเรียน

ผมขออนุญาตนะครับผม ผมเป็นคนหนึ่งที่พยายามเก็บอารมณ์เศร้า โกรธ หงุดหงิดไว้ให้ห่างตัวที่สุดแล้วแปะรอยยิ้มไว้บนใบหน้าเพื่อเข้าสังคมทั้งกับครูและเพื่อนแม้ว่าจะโดนเหยียดหรือต่อว่าผมก็แค่ยิ้มหรือหัวเราะแห้งแล้วก็ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ซึ่งมันคงเป็นเรื่องปรกติสินะครับ ผมคิดว่างั้นนะ แต่ผมเริ่มรับรู้ถึงผลกระทบมันได้ไม่นานมานี้ตลอด 2 ปีที่ผ่านมาคือผมเริ่มจะคิดมาก มากขึ้นเรื่อยๆ มันมีผลดีกับตัวผมระยะหนึ่งเพราะที่ผ่านมานั้นได้รับความเคารพกับความเกรงใจมากขึ้น พวกเขาบอกว่าผมดูเป็นผู้ใหญ่และผมก็รักษามาดนั้นเรื่อยมาจนตอนนี้ซึ่งผมกำลังคิดมาก จากเรื่องง่ายๆอย่างการรับฟังเหมือนทุกครั้งมันกลับทำให้ผมยิ่งฟุ้งซ่านแล้วเก็บมาคิดทั้งที่ไม่ใช่เรื่องของผมด้วยซ้ำ
ผมพยายามเป็นฝ่ายระบายบ้างแต่มันก็เหมือนเดิมคือไม่ต่างอะไรกับการเป็นผู้ฟังเลย
เฮ้ บางทีผมก็อยากเป็นหุ่นยนต์นะ
ผมควรจะกลับไปเริ่มฝึกใหม่หรือยอมรับว่าผมต้องโกรธต้องเศร้ากับเรื่องของตัวเองดีครับ?