สวัสดีครับผมอายุ2* ผมตอนเด็กต้องไปอยู่กับป้าพ่อเสียตอนได้สามเดือน แม่ก็พยายามมากไปจนผมเองก็ไม่รู้ว่าควรจะช่วยแกยังไงดี
แล้วตอนนี้มันมีปัญหาอย่างหนึ่งที่ผมคิดว่าการเอามันมาถามคนอื่นคงดีกว่า ก่อนอื่นเลยชีวิตผมแม้มันจะไม่ได้แย่อะไรแต่ผมก็ไม่คิดว่ามันดีเลยทุกวันนี้ผมใช้ชีวิตแบบไม่คาดหวังอะไร ชอบทำร้ายตัวเองรู้สึกไม่ชอบความสุขเหมือนว่ามันไม่คู่ควรสำหรับผม สิ่งๆดีๆที่เข้ามาเสมือนจะเป็นตัวที่ทำให้ชีวิตมันดูไร้ค่ามากขึ้น
แต่ก่อนผมมีเป้าหมายเพื่อครอบครัวผมสามารถทุ่มเทเสียสละได้ แต่ตอนนี้เสมือนว่าผมมีชีวิตอยู่คนเดียวทุกๆคนไม่สามารถตอบกลับความคาดหวังของผมได้ เหมือนว่าพวกเขาจะดีใจที่เห็นผมไม่มีหนทางในชีวิตแบบนี้
ผมรู้สึกแปลกๆเมื่อมองไปยังชีวิตคนอื่น เช่นทุกคนเกิดมาเพื่อทำอะไรแบบนี้หรอ ชีวิตของพวกเรามันดูไม่มีค่าอะไรจัง การอดทนทำงานโดยไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงมีแต่จะแย่ลงทั้งทางร่างกายและจิตใจ เสมือนว่าโลกนี้มันชั่งโหดร้ายกับเรามากแต่สุดท้ายโลกมันก็ไม่ได้โหดร้ายอะไร เพียงแค่ผมอยากจะระบายความรู้สึกที่มันแน่นอยู่ในอกออกไปอยากร้องไห้ อยากหัวเราะ แต่ตอนนี้ทุกอย่างมันไม่ปราณีผมเลย รอยยิ้มและคราบน้ำตาตลอดชีวิตที่ผ่านมามันดูไม่มีค่าอะไรเลย
ทำไมผมหาความสุขตัวเองไม่เจอ
แล้วตอนนี้มันมีปัญหาอย่างหนึ่งที่ผมคิดว่าการเอามันมาถามคนอื่นคงดีกว่า ก่อนอื่นเลยชีวิตผมแม้มันจะไม่ได้แย่อะไรแต่ผมก็ไม่คิดว่ามันดีเลยทุกวันนี้ผมใช้ชีวิตแบบไม่คาดหวังอะไร ชอบทำร้ายตัวเองรู้สึกไม่ชอบความสุขเหมือนว่ามันไม่คู่ควรสำหรับผม สิ่งๆดีๆที่เข้ามาเสมือนจะเป็นตัวที่ทำให้ชีวิตมันดูไร้ค่ามากขึ้น
แต่ก่อนผมมีเป้าหมายเพื่อครอบครัวผมสามารถทุ่มเทเสียสละได้ แต่ตอนนี้เสมือนว่าผมมีชีวิตอยู่คนเดียวทุกๆคนไม่สามารถตอบกลับความคาดหวังของผมได้ เหมือนว่าพวกเขาจะดีใจที่เห็นผมไม่มีหนทางในชีวิตแบบนี้
ผมรู้สึกแปลกๆเมื่อมองไปยังชีวิตคนอื่น เช่นทุกคนเกิดมาเพื่อทำอะไรแบบนี้หรอ ชีวิตของพวกเรามันดูไม่มีค่าอะไรจัง การอดทนทำงานโดยไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงมีแต่จะแย่ลงทั้งทางร่างกายและจิตใจ เสมือนว่าโลกนี้มันชั่งโหดร้ายกับเรามากแต่สุดท้ายโลกมันก็ไม่ได้โหดร้ายอะไร เพียงแค่ผมอยากจะระบายความรู้สึกที่มันแน่นอยู่ในอกออกไปอยากร้องไห้ อยากหัวเราะ แต่ตอนนี้ทุกอย่างมันไม่ปราณีผมเลย รอยยิ้มและคราบน้ำตาตลอดชีวิตที่ผ่านมามันดูไม่มีค่าอะไรเลย