ตามหัวข้อเลยค่ะ ตอนนี้อายุ 24 ปี เรียนจบ ปวส. ทำงานมาหลายที่มากๆ จนมาเจอโควิด ตกงานแล้วก็ได้งานใหม่เป็นการขายของ ได้เดือน 15,000 บาท เข้างาน 10:00-22:00 น. ทำทุกวันค่ะ ไม่มีวันหยุด ทำมาได้ 6เดือนแล้ว ถ้าลา ลาได้แต่โดนหักเบี้ยขยันท2000บาท เลยอดทนทำทุกวัน มีค่าใช้จ่าย ค่าห้องยาย 2000 ห้องแม่ 2000 ห้องเรา 2000 กยศ อีก 4500 บางเดือนแม่กับยายไม่พอใช้เราก็ให้อีก ตอนแรกแม่เรามีแฟน แต่แฟนเค้าทำงานมาก็ไม่ได้ช่วยอะไรค่ะ เรายังคงต้องจ่ายค่าห้องให้เค้าสองคนอยู่ดี พอมาปัจจุบันแม่เลิกกับแฟนเค้าไป แม่เราไม่ได้ทำงานอะไร เปิดร้านอาหารขายในแอฟเดลิเวอรี่เอา บางวันก็ไม่ได้สักกล่อง แม่เรามีหนี้ที่เค้าไปหยิบยืมมาตอนที่เค้าคบกับแฟน เราต้องมาใช้ให้ รวมถึงค่าห้องด้วย เดือนนึงเหลือแค่ 500 กว่าบาทค่ะ เหนื่อยมากๆ ท้อทุกครั้ง ไม่มีแรงจะทำงานเลยค่ะ ไม่ได้ออกไปไหน เช้ามาทำงาน ดึกกับห้องนอน วนแบบนี้ 6เดือนขะ7เดือนแล้ว ไม่มีงานใหม่ ไม่มีทางออกไหนเลยค่ะ เป็นหนี้บัตรด้วย 🥺 พูดกับแม่ว่าเครียด แม่บอกว่าจะเครียดทำไม ฉันเครียดกว่าเธอ แต่แบบ เราเหนื่อยแล้ว ให้มาอยู่รวมกันหาบ้านเช่าถูกๆอยู่ก็ไม่มา เพราะแม่กับยายทะเลาะกัน เราไม่มีบ้านเป็นของตัวเองเลยค่ะ เช่าห้องอยู่กันทั้งนั้น เราจ่ายค่าห้องให้ยายมาตั้งแต่เราอายุ 18 จนตอนนี้ เรามีภาระเพิ่มขึ้น เสื้อผ้าไม่เคยได้ซื้อใหม่ ร้องเท้าขาดเราเอากาวหยอด ข้าวกินวันละ 1 มื้อ กินน้ำวันละ 3ลิตร น้ำก็กรอกเอาจากตู้ 🥺 มีใครอยู่ในสถานะแบบนั้มั้ยคะ ขอแค่กำลังใจ และแนวคิดที่จะผ่านจุดนี้ไปให้ได้หน่อยค่ะ หนูเหนื่อยเหลือเกิน 🥺
เงินเดือนไม่พอใช้กันบ้างไหมคะ