ผมเป็นคนเเคร์คนอื่นมากเกินเเล้วยังติดนิสัยที่ว่าเเก้ปัญหาโดยตรงเลยเพื่อตัดปัญหาอย่างเช่นญาติขอยืมเงินใจจริงไม่อยากให้หรอกเเต่ก็ให้ไปเพราะมันน่ารำคาญตรงที่ตื้อนี่เเหละ
เเละคนอื่นให้ทำห่าไรก็ไม่ค่อยปฏิเสธเลยมันตอบรับอัตโนมัติไปเองเลยไม่รู้ทำไงเเล้วจิงๆมันเหนื่อยจิงๆยังไม่รวมทำงานเรื่องทำงานขอไม่ใส่รายละเลียดเยอะน้ะจะยาวบอกเเค่ว่าช่วยงานที่บ้านเเล้วก็งานของญาติคือมันโครตเหนื่อยพอบ่นว่าเหนื่อยเขาก็ว่าเเค่นี้เหนื่อยหรออดทนหน่อยลูกผู้ชายพี่ๆเคยเจอคำเเบบนี้รึป่าวตอนร้องไห้เเล้วพวกผู้ใหญ่พูดเสมอว่าลูกผู้ชายจะร้องไห้ทำไมไอคำนี้มันติดในหัวผมมาตลอดไม่ว่าผมเหนื่อยเเค่ไหนไม่ว่าผมจะอยากร้องไห้เเต่มันก็ร้องไม่ออกทุกอย่างมันมาจุกที่หน้าอก ผมพยามยามทำไม่เเคร์ไม่สนใจหรือช่วยได้เท่าที่ช่วยเเล้วเเต่เหมือนมันติดเป็นนิสัยไปเเล้วมันตอบรับไปเองหมดทุกอย่างที่ตอบรับผมเเทบไม่ได้ไรเลยผมโครตเหนื่อยผมอยากพักอยากอยู่เงียบๆบ้างเเค่นั้น(ปกติผมเป็นคนประเภทติดบ้านเอาง่ายๆก็โลกส่วนตัวสูงเเหละมีเพื่อนสนิท1คนเเค่นั้นที่เหลืออยู่คนเดียวมาตลอด)
ทำไงให้เลิกเเคร์คนอื่น
เเละคนอื่นให้ทำห่าไรก็ไม่ค่อยปฏิเสธเลยมันตอบรับอัตโนมัติไปเองเลยไม่รู้ทำไงเเล้วจิงๆมันเหนื่อยจิงๆยังไม่รวมทำงานเรื่องทำงานขอไม่ใส่รายละเลียดเยอะน้ะจะยาวบอกเเค่ว่าช่วยงานที่บ้านเเล้วก็งานของญาติคือมันโครตเหนื่อยพอบ่นว่าเหนื่อยเขาก็ว่าเเค่นี้เหนื่อยหรออดทนหน่อยลูกผู้ชายพี่ๆเคยเจอคำเเบบนี้รึป่าวตอนร้องไห้เเล้วพวกผู้ใหญ่พูดเสมอว่าลูกผู้ชายจะร้องไห้ทำไมไอคำนี้มันติดในหัวผมมาตลอดไม่ว่าผมเหนื่อยเเค่ไหนไม่ว่าผมจะอยากร้องไห้เเต่มันก็ร้องไม่ออกทุกอย่างมันมาจุกที่หน้าอก ผมพยามยามทำไม่เเคร์ไม่สนใจหรือช่วยได้เท่าที่ช่วยเเล้วเเต่เหมือนมันติดเป็นนิสัยไปเเล้วมันตอบรับไปเองหมดทุกอย่างที่ตอบรับผมเเทบไม่ได้ไรเลยผมโครตเหนื่อยผมอยากพักอยากอยู่เงียบๆบ้างเเค่นั้น(ปกติผมเป็นคนประเภทติดบ้านเอาง่ายๆก็โลกส่วนตัวสูงเเหละมีเพื่อนสนิท1คนเเค่นั้นที่เหลืออยู่คนเดียวมาตลอด)