ทุกข์ใจ เพียงเพราะอยากให้สังคมรอบข้างยอมรับ

ภายนอกของฉันเป็นเด็กสดใส ร่าเริงคนนึง ฉันมักทำให้ผู้คนรอบข้างของฉันมีรอยยิ้ม มีเสียงหัวเราะ ฉันอยากให้ทุกคนรักฉันอย่างที่ตัวฉันเป็น ฉันพยายามทำให้ผู้คนรอบข้างภูมิใจในตัวฉัน ในสิ่งที่ฉันพยายามทำให้พวกเขาพอใจ แต่สิ่งที่ฉันพยายามนั้นกลับทำร้ายตัวเอง ความรู้สึกมันทำมีอารมณ์ดิ่งลึกลงไป เพียงเพราะฉันทำให้ผู้คนรอบข้างไม่มากพอ ฉันกลับมานั่งวิตก คิดมากอยู่ผู้เดียว ว่าสิ่งที่ฉันทำ มันผิด หรืออาจไม่มากพอ หรือจริงๆแล้วมันผิดที่ฉันเอง ที่ฉันไม่เข้าใจพวกเขา เพียงเพราะฉันมีความคิดที่ไม่เหมือนพวกเขา  ในความคิดของฉัน มักคิดต่าง แต่ฉันไม่กล้าพูดออกไปตรงๆ เพียงเพราะกลัวคนที่ฉันให้ใจ ไม่พอใจกับความคิดต่าง ฉันได้แต่ยินดีในความคิดของพวกเขา แต่ต้องมาคิดน้อยใจตนเอง ที่คนอื่นคิดไม่เหมือนเรา ฉันคิดโทษตัวเอง ว่าอย่าเอาตนเองเป็นศูนย์จักรวาลของโลก แล้วมาลงโทษตนเอง ให้ตนเองปรับตัวให้เหมือนผู้คนรอบข้าง ให้คนรอบข้างมาภูมิใจในตัวฉันเสมอๆ
วันนึงคนรอบข้างแปลกไป เพราะฉันกล้าที่จะลองทำตามใจตัวเองสักครั้ง อยากให้ผู้อื่นคิดเหมือนฉัน เหมือนที่ฉันพยายามจะคิดให้ได้แบบพวกเขา แต่แล้วความกล้านั้นก็ทำลายความรู้สึกของฉัน เพราะพวกเขาไม่เข้าใจ ฉันก็กลับมาคิด ให้ทำลายความรู้สึกตัวเอง แต่ภายนอกของฉันแสดงออกมา ให้พวกเขาเห็น ว่าฉันร่าเริงเหมือนเดิม บางเรื่องผู้คนเข้าใจฉันผิด ฉันอธิบายให้พวกเขารับฟัง แต่ฉันไม่รู้ว่า พวกเขาจะเข้าใจที่ฉันอธิบายหรือเปล่า หรือแค่รับฟังแต่เลือกที่จะไม่เชื่อ ฉันมานั่งจมกับความคิดตัวเอง ฉันมีปัญหาด้านการเข้าสังคมหรือเปล่า ฉันทำตัวแสนดี ทำตัวน่ารัก แต่ทำไมฉันเห็นความว่างเปล่า ปัญหาชีวิตก็รุ้มเร้า หรือฉันไม่เหมาะกับ’โลกใบนี้’
คนที่เข้ามาอ่าน อาจมองว่า เรื่องแค่นี้ ไร้สาระ แค่นี้ก็เอามาคิด ฉันโดนคำพวกนี้มาเยอะแล้ว ถ้าเป็นแต่ก่อน ฉันอยากอธิบายให้ช่วยเข้าใจฉันหน่อย ทั้งชีวิตฉันเจอสถานการณ์แบบนี้มาตลอด ไม่ว่าจะสังคมไหน วัยเด็ก วัยรุ่น วัยผู้ใหญ่ เพียงเพราะต้องการให้ทุกคนอยู่รอบตัวฉัน เข้าใจฉัน รักฉัน ฉันยอมทุกอย่าง เพื่อให้ได้สิ่งเล่านั้นมา แม้ขัดใจตนเอง ฉันเหมาะแก่การอยู่คนเดียวจริงๆ ฉันอยู่สังคมไหน ฉันก็ไม่มีวันเข้าใจพวกเขา ถ้าฉันซื่อสัตย์กับความคิดตัวเอง กล้าที่จะพูดเอง ฉันจะไม่มีวันมาเจอความรู้สึกนี้