สวัสดีค่ะ เราอายุย่าง 28 ปี อาศัยอยู่ต่างจังหวัด ปัจจุบันทำงานเป็นพนักงานออฟฟิต ทำงานมาได้ประมาณ 6 ปีแล้ว
แต่ก็รู้สึกไม่มีความสุขเท่าที่ควร อาจเพราะตัวเองเป็นคนไม่ค่อยเข้าสังคมและ ขาดความยืดหยุ่นในการใช้ชีวิต (อันนี้ยอมรับว่ารู้ตัวค่ะพยายามแก้ไขแต่มันยาก) ตั้งแต่เราเรียนจบเมื่อหกปีที่แล้วเราเริ่มเป็นหัวหน้าครอบครัว เรียกได้ว่ารับวุฒิเสร็จอีกวันก็เริ่มงานเลยค่ะเลยไม่มีเวลาได้ตั้งคำถามกับตัวเองว่าต้องการอะไร การศึกษาก็ไม่สูงมากนัก ไม่ได้จบปริญญาค่ะ เราเรียนสายวิชาชีพ เรามีภาระต้องเลี้ยงดูคนในครอบครัวหนึ่งคน เราทำงานหกวันต่อสัปดาห์ หยุดหนึ่งวัน ตั้งแต่ทำงานปีๆนึงลาเต็มที่ก็สามสี่วัน เราขยันเก็บเงินเพื่อนซัพพอร์ตครอบครัว เพราะเรารู้ตัวเองดีค่ะว่าเราต้นทุนน้อยกว่าหลายๆคน ตอนที่เข้าทำงานใหม่ๆทั้งครอบครัวมีเงินอยู่หมื่นเจ็ด มีหนี้อยู่เจ็ดหมื่นกว่า เราเก็บเงินได้ก้อนนึงก็มีเหตุให้ต้องใช้ เพิ่งเริ่มมาเก็บใหม่เมื่อสองปีที่แล้ว ปัจจุบันหนี้เหลือไม่ถึงหกหมื่น แล้วก็มีเงินเก็บสำรองประมาณหนึ่งแสนค่ะ
ฟังดูเหมือนมันจะดีใช่ไหมคะ แต่ความรู้สึกที่อยู่ในใจเรา เราเครียดกับงานทุกวัน บางวันก็ร้องไห้ บางวันก็รู้สึกดิ่งเรารู้สึกมองไม่เห็นอนาคตในการทำงานตรงนี้ สังคมในที่ทำงานก็ดีค่ะ หัวหน้าดี ผู้จัดการดี สวัสดิการก็ถือว่าโอเคค่ะ แต่เราไม่มีเพื่อนที่ทำงานนะคะ แบบว่าคุยเรื่องอื่นที่นอกเหนือจากงาน มีคุยบ้างแต่น้อยเพราะความสนใจคนละเรื่องกัน เราชอบศึกษาเกี่ยวกับพวกการพัฒนาตัวเอง แนวความคิด การเงินการลงทุน ส่วนพี่ๆในห้องเขามีครอบครัวกันแล้ว อายุมากกว่าเราประมาณสิบปีก็จะคุยในเรื่องลูก เรื่องหนังละคร เกาหลี ซึ่งเราไม่ค่อยได้ดูค่ะเลยคุยกันไม่ค่อยรู้เรื่องเท่าไหร่ 555 แต่ที่ทุกวันนี้ทำอยู่ก็เพราะใกล้บ้านค่ะ ได้ดูแลคนในครอบครัวไม่อยากทิ้งเขาไว้ตามลำพังเพราะเขาแก่แล้ว เราเป็นคนประหยัดมาก แทบไม่ได้ใช้เรื่องของตัวเองเลยมีเงินเหลือเก็บค่ะ
แต่ความรู้สึกเบื่องานมันก็มากขึ้นทุกทีเหมือนทำงานเดิมๆซ้ำๆ แล้วมันรู้สึกไม่มีความท้าทาย เหมือนไม่รู้ว่าจริงๆตัวเองต้องการอะไร ชีวิตมันดูว่างเปล่าค่ะ เราเคยลองเป็นแม่ค้าออนไลน์อยู่พักนึงพอโควิดมาก็เลิกเพราะสั่งของไม่ได้ แล้วก็รู้สึกเหนื่อยมากๆที่ทำทุกอย่างคนเดียวและทำควบคู่กับงานประจำ ตอนนี้ชีวิตไม่รู้จะเอายังไงดีค่ะ ไปทำงานก็เหมือนลืมเอาวิญญาณไป ไม่อยากเจอใคร ไม่อยากพูดคุยกับใคร ครุ่นคิดแต่ว่าจะทำยังไงให้ชีวิตดีกว่านี้ ทำให้เสร็จไปวันๆ ตอนนี้งานที่ทำอยู่เงินเดือนหมื่นต้นๆค่ะ ถ้าไม่ทำโอก็อยู่ไม่ไหว เพื่อนๆหลายๆคนเขาดูมีเป้าหมายกันแล้ว แต่ตัวเรายังสับสนกับตัวเอง ไม่รู้จะเอายังไงจะเรียนวันอาทิตย์ดีไหม แต่ก็ไม่รู้จะเรียนคณะอะไร จะกลับมาขายของออนไลน์เคยลองหลายครั้งก็ไม่ปังเหมือนเมื่อก่อน แต่ตอนนี้ตั้งใจจะเรียนภาษาเอาไว้เป็นทุนก่อนค่ะคิดว่ามีไว้ก็ดีกว่าไม่มี เลยมีหลายๆครั้งที่รู้สึกว่าตัวเองไม่เก่ง มองตัวเองแย่ หรือว่าเราไม่มีความสามารถกันแน่ กลัวจะเครียดจนเป็นซึมเศร้าค่ะ
เพื่อนๆพี่ๆเจอสิ่งที่ชอบหรือมีเป้าหมายในชีวิตตัวเองกันหรือยังคะ ? มีคนเป็นแบบเราบ้างไหม? แล้วทำยังไงถึงจะรู้จักตัวเองถึงจะตั้งเป้าหมายของตัวเองได้สักทีคะ ไม่อยากปล่อยเวลาให้ผ่านไปนานกว่านี้เลย ขอบคุณสำหรับคำแนะนำล่วงหน้านะคะ
อายุ 28 ปี เครียดกับงาน ไม่มีเป้าหมายชีวิต ยังหาตัวเองไม่เจอ ทำยังไงดีคะ ??
แต่ก็รู้สึกไม่มีความสุขเท่าที่ควร อาจเพราะตัวเองเป็นคนไม่ค่อยเข้าสังคมและ ขาดความยืดหยุ่นในการใช้ชีวิต (อันนี้ยอมรับว่ารู้ตัวค่ะพยายามแก้ไขแต่มันยาก) ตั้งแต่เราเรียนจบเมื่อหกปีที่แล้วเราเริ่มเป็นหัวหน้าครอบครัว เรียกได้ว่ารับวุฒิเสร็จอีกวันก็เริ่มงานเลยค่ะเลยไม่มีเวลาได้ตั้งคำถามกับตัวเองว่าต้องการอะไร การศึกษาก็ไม่สูงมากนัก ไม่ได้จบปริญญาค่ะ เราเรียนสายวิชาชีพ เรามีภาระต้องเลี้ยงดูคนในครอบครัวหนึ่งคน เราทำงานหกวันต่อสัปดาห์ หยุดหนึ่งวัน ตั้งแต่ทำงานปีๆนึงลาเต็มที่ก็สามสี่วัน เราขยันเก็บเงินเพื่อนซัพพอร์ตครอบครัว เพราะเรารู้ตัวเองดีค่ะว่าเราต้นทุนน้อยกว่าหลายๆคน ตอนที่เข้าทำงานใหม่ๆทั้งครอบครัวมีเงินอยู่หมื่นเจ็ด มีหนี้อยู่เจ็ดหมื่นกว่า เราเก็บเงินได้ก้อนนึงก็มีเหตุให้ต้องใช้ เพิ่งเริ่มมาเก็บใหม่เมื่อสองปีที่แล้ว ปัจจุบันหนี้เหลือไม่ถึงหกหมื่น แล้วก็มีเงินเก็บสำรองประมาณหนึ่งแสนค่ะ
ฟังดูเหมือนมันจะดีใช่ไหมคะ แต่ความรู้สึกที่อยู่ในใจเรา เราเครียดกับงานทุกวัน บางวันก็ร้องไห้ บางวันก็รู้สึกดิ่งเรารู้สึกมองไม่เห็นอนาคตในการทำงานตรงนี้ สังคมในที่ทำงานก็ดีค่ะ หัวหน้าดี ผู้จัดการดี สวัสดิการก็ถือว่าโอเคค่ะ แต่เราไม่มีเพื่อนที่ทำงานนะคะ แบบว่าคุยเรื่องอื่นที่นอกเหนือจากงาน มีคุยบ้างแต่น้อยเพราะความสนใจคนละเรื่องกัน เราชอบศึกษาเกี่ยวกับพวกการพัฒนาตัวเอง แนวความคิด การเงินการลงทุน ส่วนพี่ๆในห้องเขามีครอบครัวกันแล้ว อายุมากกว่าเราประมาณสิบปีก็จะคุยในเรื่องลูก เรื่องหนังละคร เกาหลี ซึ่งเราไม่ค่อยได้ดูค่ะเลยคุยกันไม่ค่อยรู้เรื่องเท่าไหร่ 555 แต่ที่ทุกวันนี้ทำอยู่ก็เพราะใกล้บ้านค่ะ ได้ดูแลคนในครอบครัวไม่อยากทิ้งเขาไว้ตามลำพังเพราะเขาแก่แล้ว เราเป็นคนประหยัดมาก แทบไม่ได้ใช้เรื่องของตัวเองเลยมีเงินเหลือเก็บค่ะ
แต่ความรู้สึกเบื่องานมันก็มากขึ้นทุกทีเหมือนทำงานเดิมๆซ้ำๆ แล้วมันรู้สึกไม่มีความท้าทาย เหมือนไม่รู้ว่าจริงๆตัวเองต้องการอะไร ชีวิตมันดูว่างเปล่าค่ะ เราเคยลองเป็นแม่ค้าออนไลน์อยู่พักนึงพอโควิดมาก็เลิกเพราะสั่งของไม่ได้ แล้วก็รู้สึกเหนื่อยมากๆที่ทำทุกอย่างคนเดียวและทำควบคู่กับงานประจำ ตอนนี้ชีวิตไม่รู้จะเอายังไงดีค่ะ ไปทำงานก็เหมือนลืมเอาวิญญาณไป ไม่อยากเจอใคร ไม่อยากพูดคุยกับใคร ครุ่นคิดแต่ว่าจะทำยังไงให้ชีวิตดีกว่านี้ ทำให้เสร็จไปวันๆ ตอนนี้งานที่ทำอยู่เงินเดือนหมื่นต้นๆค่ะ ถ้าไม่ทำโอก็อยู่ไม่ไหว เพื่อนๆหลายๆคนเขาดูมีเป้าหมายกันแล้ว แต่ตัวเรายังสับสนกับตัวเอง ไม่รู้จะเอายังไงจะเรียนวันอาทิตย์ดีไหม แต่ก็ไม่รู้จะเรียนคณะอะไร จะกลับมาขายของออนไลน์เคยลองหลายครั้งก็ไม่ปังเหมือนเมื่อก่อน แต่ตอนนี้ตั้งใจจะเรียนภาษาเอาไว้เป็นทุนก่อนค่ะคิดว่ามีไว้ก็ดีกว่าไม่มี เลยมีหลายๆครั้งที่รู้สึกว่าตัวเองไม่เก่ง มองตัวเองแย่ หรือว่าเราไม่มีความสามารถกันแน่ กลัวจะเครียดจนเป็นซึมเศร้าค่ะ
เพื่อนๆพี่ๆเจอสิ่งที่ชอบหรือมีเป้าหมายในชีวิตตัวเองกันหรือยังคะ ? มีคนเป็นแบบเราบ้างไหม? แล้วทำยังไงถึงจะรู้จักตัวเองถึงจะตั้งเป้าหมายของตัวเองได้สักทีคะ ไม่อยากปล่อยเวลาให้ผ่านไปนานกว่านี้เลย ขอบคุณสำหรับคำแนะนำล่วงหน้านะคะ