อยากปรึกษาขอคำแนะนำครับ
ตั้งแต่ประถมผมเป็นที่หัวช้า เรียนไม่เก่งมาก(สอบทีอยู่ท้ายห้องตลอด) จึงโดนล้อบ่อยมากแต่ก็ทำอะไรไม่ได้เพราะ มันก็จริงอย่างเขาว่า ได้แต่ยิ้มแล้วหัวเราะไป มีเหตุการณ์นึงเกิดตอนผมม.1 ผมเรียนคณิตศาสตร์ไม่เข้าใจ เพื่อนในห้องเข้าใจหมดผมจึงเดินไปถามครู ครูก็อธิบาย ผมก็ถามจุดนั้นจุดนี้เพื่อให้เข้าใจแบบแจ่มแจ้ง ครูก็พูดขึ้นมาเชิงติดตลกว่า ทำไมเธอโง่จัง เพื่อนเข้าใจหมดเลยนะ ปีหน้าให้ครูส่งชื่อไปห้องท้ายๆดีมั้ย เพื่อนก็หัวเราะกัน ผมก็แค่ยิ้ม แต่ในใจมันพังแล้วอายมาก คิดแค่ว่า ทำไมต้องว่าเราขนาดนั้นด้วย เราผิดขนาดนั้นเลยหรอ หลายเหตุการณ์มากที่เราโดนแบบนี้ จนเรากลัวการถามครูไปเลย ส่งมาถึงปัจจุบันก็ยังคงรู้สึกเป็นปมอยู่ว่าเราโง่
ทุกคนจัดการความรู้สึกพวกนี้อย่างไรหรอครับ มันรบกวนการใช้ชีวิตผมพอสมควร เพระใจจะคิดไปเองตลอดว่าทำไม่ได้หรอก
พยายามปล่อยวางแล้วครับ มันไม่ง่ายเหมือนพูดเลย
ปมในจิตใจจัดการอย่างไรดี
ตั้งแต่ประถมผมเป็นที่หัวช้า เรียนไม่เก่งมาก(สอบทีอยู่ท้ายห้องตลอด) จึงโดนล้อบ่อยมากแต่ก็ทำอะไรไม่ได้เพราะ มันก็จริงอย่างเขาว่า ได้แต่ยิ้มแล้วหัวเราะไป มีเหตุการณ์นึงเกิดตอนผมม.1 ผมเรียนคณิตศาสตร์ไม่เข้าใจ เพื่อนในห้องเข้าใจหมดผมจึงเดินไปถามครู ครูก็อธิบาย ผมก็ถามจุดนั้นจุดนี้เพื่อให้เข้าใจแบบแจ่มแจ้ง ครูก็พูดขึ้นมาเชิงติดตลกว่า ทำไมเธอโง่จัง เพื่อนเข้าใจหมดเลยนะ ปีหน้าให้ครูส่งชื่อไปห้องท้ายๆดีมั้ย เพื่อนก็หัวเราะกัน ผมก็แค่ยิ้ม แต่ในใจมันพังแล้วอายมาก คิดแค่ว่า ทำไมต้องว่าเราขนาดนั้นด้วย เราผิดขนาดนั้นเลยหรอ หลายเหตุการณ์มากที่เราโดนแบบนี้ จนเรากลัวการถามครูไปเลย ส่งมาถึงปัจจุบันก็ยังคงรู้สึกเป็นปมอยู่ว่าเราโง่
ทุกคนจัดการความรู้สึกพวกนี้อย่างไรหรอครับ มันรบกวนการใช้ชีวิตผมพอสมควร เพระใจจะคิดไปเองตลอดว่าทำไม่ได้หรอก
พยายามปล่อยวางแล้วครับ มันไม่ง่ายเหมือนพูดเลย