เราขอพื้นที่นี้ระบายหน่อยนะคะ เราไม่รู้จะแบกความรู้สึกนี้ไว้ตรงไหนดีแบกไว้จนเหนื่อยแล้ว
เรามีปัญหาเรื่องครอบครัว พ่อกับแม่บอกว่ารักเรากับพี่เท่ากัน เราก็เชื่อว่าพ่อกับเเม่รักเรากับพี่เท่ากัน แต่พ่อกับแม่ซับพอร์ตเรากับพี่ไม่เท่ากัน เราหยุดเรียนมา2ปีแล้ว เพราะไม่มีเงิน แต่กับพี่เราพ่อกับเเม่ส่งเรียนจนตอนนี้จบหางานทำได้แล้ว ซึ่งเราก็คิดว่าพ่อพี่จบพ่อกับแม่คงส่งให้เราเรียนเหมือนพี่บ้าง ถึงไม่ส่งเราขอแค่ให้เรามีเงินตั้งตัวที่จะไปหางานทำ เดี๋ยวเราส่งตัวเองเรียนเอง แต่กลับไม่เป็นแบบนั้น จนตอนนี้เราก็ยังไม่ได้เรียน
เพราะพ่อแม่ไม่สนับสนุนเรา พี่มีงานทำแล้ว ขอรถขอโทรศัทพ์ราคาเท่าไหร่แม่ก็หาให้ได้ เค้ามองไม่เห็นเราเลยว่าเราก็อยู่ตรงนี้นะ เราก็มีความฝันอยากเรียนเหมือนคนอื่นๆ เราเองก็อยากมีอนาคต
ทำไมพ่อกับแม่ถึงมองข้ามเราไป เราเองก็ไม่ได้เป็นคนเหลวไหล ตั้งแต่เด็กๆมาเราต้องเสียสละให้พี่ตลอด เรื่องเสื้อผ้าเรื่องของกิน พี่ต้องได้เลือกก่อน ของเราอันไหนก็ได้ พอตอนโตเงินที่ญาติๆให้เราไว้กินขนม(ตอนนั้นพี่เรายังต้องเรียน)
พ่อกับแม่ก็บอกว่าขอให้พี่ก่อนนะพี่จำเป็นต้องใช้ เราก็ให้ด้วยความเต็มใจแต่น้อยใจ ขนาดของเราพ่อกับแม่ยังขอให้พี่เลย ถึงแม่มันจะไม่มากมันสะสมมาเรื่อยๆจนถึงตอนนี้ บางครั้งพี่อยากได้โน่นอยากได้นี่ก็เอามาบ่นกับเราว่าไม่มีเงินจนเราเครียดไปด้วย น้อยใจด้วย สุดท้ายเค้าก็หาให้พี่ได้แต่ก็มาบ่นกับเราคนที่เค้าไม่ค่อยให้อะไรเราเลย ทำไมเค้ามองไม่เห็นความรู้สึกเราบ้าง เค้าชมพี่ตลอดว่าเรียนจบแล้วมีงานทำเป็นความภูมิใจของเค้า เราเองก็ดีใจเหมือนกัน แต่เค้าน่าจะมองเราเป็นความล้มเหลว ว่าทำอะไรไม่ได้ ทำอะไรก็ไม่สำเร็จแต่เค้าไม่เคยให้โอกาสเราเหมือนพี่บ้าง ช่วงนี้เราร้องไห้คนเดียวบ่อยๆมาเป็นปีแล้ว เราคิดถึงอนาคตของตัวเองเราจะไปทางไหนดี เราจะเริ่มต้นยังไง เราไม่รู้ว่าเราเป็นซึมเศร้ามั้ยแต่เรายังรักตัวเอง เราอยากมีอนาคตที่ดี เราก็ต้องสู้ สู้ไปทั้งน้ำตา เราคงต้องหาเงินไปเรียนเองไปตั้งตัวไปหางานทำส่งตัวเองเรียน แต่ถ้าเป็นพี่เราเค้าจะหาให้ได้ งงมั้ย5555 เค้าไม่ได้ไม่สู้นะถ้าจะหาเงินเรียนเองเราก็สู้ แต่เราน้อยใจและก็เสียใจ ทำไมถึงให้ไม่เท่ากัน เอาเงินไปโปะพี่หมดจนมองไม่เห็นเราเลย แล้วก็มามองเราว่าล้มเหลวจะไปทำอะไรได้ ทั้งๆที่เค้าไม่ให้โอกาสเรา เราต้องอยู่กับความรู้สึกแบบนี้มาโดยตลอดหลายปีที่ผ่านมา พ่อกับแม่ไม่รู้เลยว่าสร้างแผลไว้ให้เราขนาดไหน ตอนพิมพ์เราก็พิมพ์ไปร้องไห้ไป5555
เราบอกกับตัวเองเลยว่าถ้าเรามีลูกเราจะไม่ทำกับลูกแบบนี้เด็ดขาด เพราะเรารู้ดีว่ามันรู้สึกยังไง
เสียใจแค่ไหนก็ต้องสู้ ถ้าทุกคนเป็นพ่อแม่ แล้วมีลูกสองคนต้องเลือกส่งคนใดคนหนึ่งทุกคนจะทำเหมือนพ่อแม่เรามั้ยคะ พ่อแม่เรารักลูกเท่ากันจริงๆนะ เราก็รู้ว่าพ่อแม่รักเราแต่เรื่องบางเรื่องพ่อแม่ไม่เคยรู้เลยว่าสร้างบาดแผลให้กับลูกขนาดไหน มีใครแนะนำแนวคิดที่จะทำให้เรามองเรื่องนี้แบบนี้ความสุขได้บ้างคะ เราสู้นะแต่เราเศร้า เราต้องสู้ไปทั้งน้ำตา อยากมีความสุขแบบจริงไปซะทีไม่ใช่มีความสุขแค่เพียงภายนอก เราต้องมองไปทางไหนคะ หรือจะเเนะนำเรื่องการใข้ชีวิตอะไรก็ได้ค่ะ ขอบคุณนะคะ
น้อยใจพ่อแม่
เรามีปัญหาเรื่องครอบครัว พ่อกับแม่บอกว่ารักเรากับพี่เท่ากัน เราก็เชื่อว่าพ่อกับเเม่รักเรากับพี่เท่ากัน แต่พ่อกับแม่ซับพอร์ตเรากับพี่ไม่เท่ากัน เราหยุดเรียนมา2ปีแล้ว เพราะไม่มีเงิน แต่กับพี่เราพ่อกับเเม่ส่งเรียนจนตอนนี้จบหางานทำได้แล้ว ซึ่งเราก็คิดว่าพ่อพี่จบพ่อกับแม่คงส่งให้เราเรียนเหมือนพี่บ้าง ถึงไม่ส่งเราขอแค่ให้เรามีเงินตั้งตัวที่จะไปหางานทำ เดี๋ยวเราส่งตัวเองเรียนเอง แต่กลับไม่เป็นแบบนั้น จนตอนนี้เราก็ยังไม่ได้เรียน
เพราะพ่อแม่ไม่สนับสนุนเรา พี่มีงานทำแล้ว ขอรถขอโทรศัทพ์ราคาเท่าไหร่แม่ก็หาให้ได้ เค้ามองไม่เห็นเราเลยว่าเราก็อยู่ตรงนี้นะ เราก็มีความฝันอยากเรียนเหมือนคนอื่นๆ เราเองก็อยากมีอนาคต
ทำไมพ่อกับแม่ถึงมองข้ามเราไป เราเองก็ไม่ได้เป็นคนเหลวไหล ตั้งแต่เด็กๆมาเราต้องเสียสละให้พี่ตลอด เรื่องเสื้อผ้าเรื่องของกิน พี่ต้องได้เลือกก่อน ของเราอันไหนก็ได้ พอตอนโตเงินที่ญาติๆให้เราไว้กินขนม(ตอนนั้นพี่เรายังต้องเรียน)
พ่อกับแม่ก็บอกว่าขอให้พี่ก่อนนะพี่จำเป็นต้องใช้ เราก็ให้ด้วยความเต็มใจแต่น้อยใจ ขนาดของเราพ่อกับแม่ยังขอให้พี่เลย ถึงแม่มันจะไม่มากมันสะสมมาเรื่อยๆจนถึงตอนนี้ บางครั้งพี่อยากได้โน่นอยากได้นี่ก็เอามาบ่นกับเราว่าไม่มีเงินจนเราเครียดไปด้วย น้อยใจด้วย สุดท้ายเค้าก็หาให้พี่ได้แต่ก็มาบ่นกับเราคนที่เค้าไม่ค่อยให้อะไรเราเลย ทำไมเค้ามองไม่เห็นความรู้สึกเราบ้าง เค้าชมพี่ตลอดว่าเรียนจบแล้วมีงานทำเป็นความภูมิใจของเค้า เราเองก็ดีใจเหมือนกัน แต่เค้าน่าจะมองเราเป็นความล้มเหลว ว่าทำอะไรไม่ได้ ทำอะไรก็ไม่สำเร็จแต่เค้าไม่เคยให้โอกาสเราเหมือนพี่บ้าง ช่วงนี้เราร้องไห้คนเดียวบ่อยๆมาเป็นปีแล้ว เราคิดถึงอนาคตของตัวเองเราจะไปทางไหนดี เราจะเริ่มต้นยังไง เราไม่รู้ว่าเราเป็นซึมเศร้ามั้ยแต่เรายังรักตัวเอง เราอยากมีอนาคตที่ดี เราก็ต้องสู้ สู้ไปทั้งน้ำตา เราคงต้องหาเงินไปเรียนเองไปตั้งตัวไปหางานทำส่งตัวเองเรียน แต่ถ้าเป็นพี่เราเค้าจะหาให้ได้ งงมั้ย5555 เค้าไม่ได้ไม่สู้นะถ้าจะหาเงินเรียนเองเราก็สู้ แต่เราน้อยใจและก็เสียใจ ทำไมถึงให้ไม่เท่ากัน เอาเงินไปโปะพี่หมดจนมองไม่เห็นเราเลย แล้วก็มามองเราว่าล้มเหลวจะไปทำอะไรได้ ทั้งๆที่เค้าไม่ให้โอกาสเรา เราต้องอยู่กับความรู้สึกแบบนี้มาโดยตลอดหลายปีที่ผ่านมา พ่อกับแม่ไม่รู้เลยว่าสร้างแผลไว้ให้เราขนาดไหน ตอนพิมพ์เราก็พิมพ์ไปร้องไห้ไป5555
เราบอกกับตัวเองเลยว่าถ้าเรามีลูกเราจะไม่ทำกับลูกแบบนี้เด็ดขาด เพราะเรารู้ดีว่ามันรู้สึกยังไง
เสียใจแค่ไหนก็ต้องสู้ ถ้าทุกคนเป็นพ่อแม่ แล้วมีลูกสองคนต้องเลือกส่งคนใดคนหนึ่งทุกคนจะทำเหมือนพ่อแม่เรามั้ยคะ พ่อแม่เรารักลูกเท่ากันจริงๆนะ เราก็รู้ว่าพ่อแม่รักเราแต่เรื่องบางเรื่องพ่อแม่ไม่เคยรู้เลยว่าสร้างบาดแผลให้กับลูกขนาดไหน มีใครแนะนำแนวคิดที่จะทำให้เรามองเรื่องนี้แบบนี้ความสุขได้บ้างคะ เราสู้นะแต่เราเศร้า เราต้องสู้ไปทั้งน้ำตา อยากมีความสุขแบบจริงไปซะทีไม่ใช่มีความสุขแค่เพียงภายนอก เราต้องมองไปทางไหนคะ หรือจะเเนะนำเรื่องการใข้ชีวิตอะไรก็ได้ค่ะ ขอบคุณนะคะ