คือเราเป็นคนที่ตลกเฮฮากับเพื่อนที่สนิทใจจริงๆ แต่พอมาอยู่ในสังคมที่ต้องเจอกับคนที่ไม่ค่อยคุ้นเคย แล้วมันทำตัวไม่ถูก
ปัญหาตอนนี้ก็คือ กับพี่สาวแฟน คือเราไม่อยากไปบ้านแฟน เพราะต้องเจอพี่สาวเขา ซึ่งพี่สาวเขาก็เป็นคนโลกส่วนตัวสูง เราไม่กล้าไปหาแฟน เพราะเรารู้สึกประหม่า วิตกกังวล เครียด แบบต้องเจอพี่สาวเขา ต้องคุยถามไถ่ มันมีความรู้สึกประหม่า กังวลในใจมากๆ กลัวมาก ไม่กล้าเผชิญหน้าเพื่อคุยกันเรื่องทั่วไปสองต่อสอง เราเข้าใจว่าเราต้องปรับตัวนะ แต่ในใจมันไม่กล้า มันกลัว มันประหม่า เวลาต้องคุยกับคนอื่น ที่ไม่ใช่เพื่อนสนิทกันจริงๆ
อีกอันนึงคือ น้องชายเรา พาแฟนมาอยู่บ้านสองเดือน เราจะหลบหน้าแฟนของน้องตลอด ไม่กล้าเผชิญหน้า แบบไม่รู้จะคุยอะไร ประหม่า เก้ๆกังๆแบบด้านบน ทั้งๆที่ไม่ได้มีปัญหาอะไรกับแฟนน้องและพี่สาวแฟนเราเลย แต่มันมีความกังวลใจ เวลาต้องคุย เจอหน้า ทำตัวไม่ถูก
มันสามารถรักษาให้หายได้ไหมคะ เหมือนบุคลิกเราผิดปกติไหม
เวลาคุยกับคนอื่นเราก็ไม่ค้อยสบตาคนก้วย
คือความคิดเราเข้าใจนะ ว่ามันไม่มีอะไร เราก็แค่ปรับตัว แต่มันกังวลใจ ประหม่า เอาชนะความกังวลไม่ได้
แบบนี้เรียกว่าเข้าข่ายเป็นโรคกลัวสังคมไหม
ปัญหาตอนนี้ก็คือ กับพี่สาวแฟน คือเราไม่อยากไปบ้านแฟน เพราะต้องเจอพี่สาวเขา ซึ่งพี่สาวเขาก็เป็นคนโลกส่วนตัวสูง เราไม่กล้าไปหาแฟน เพราะเรารู้สึกประหม่า วิตกกังวล เครียด แบบต้องเจอพี่สาวเขา ต้องคุยถามไถ่ มันมีความรู้สึกประหม่า กังวลในใจมากๆ กลัวมาก ไม่กล้าเผชิญหน้าเพื่อคุยกันเรื่องทั่วไปสองต่อสอง เราเข้าใจว่าเราต้องปรับตัวนะ แต่ในใจมันไม่กล้า มันกลัว มันประหม่า เวลาต้องคุยกับคนอื่น ที่ไม่ใช่เพื่อนสนิทกันจริงๆ
อีกอันนึงคือ น้องชายเรา พาแฟนมาอยู่บ้านสองเดือน เราจะหลบหน้าแฟนของน้องตลอด ไม่กล้าเผชิญหน้า แบบไม่รู้จะคุยอะไร ประหม่า เก้ๆกังๆแบบด้านบน ทั้งๆที่ไม่ได้มีปัญหาอะไรกับแฟนน้องและพี่สาวแฟนเราเลย แต่มันมีความกังวลใจ เวลาต้องคุย เจอหน้า ทำตัวไม่ถูก
มันสามารถรักษาให้หายได้ไหมคะ เหมือนบุคลิกเราผิดปกติไหม
เวลาคุยกับคนอื่นเราก็ไม่ค้อยสบตาคนก้วย
คือความคิดเราเข้าใจนะ ว่ามันไม่มีอะไร เราก็แค่ปรับตัว แต่มันกังวลใจ ประหม่า เอาชนะความกังวลไม่ได้