ความสัมพันธ์ระหว่างเรากับครอบครัวไม่ดีเลย

สวัสดีค่ะ ในตอนนี้เราอายุ13แล้วคือ ครอบครัวของเรามีอยู่7คนเป็นครอบครัวที่แทบไม่มีผู้ชายเลยมีแค่ตาส่วนป้าก็ไม่มีแฟนและน้าก็เลิกกับสามีของน้าไปแล้วก็มีลูกคนนึงแม่เราก็เหมือนกัน แม่เรามาสร้างบ้านอยู่ข้างๆบ้านของยายซึ่งบ้านของยายทุกคนจะอยู่ที่นั่นมีแค่เรากับแม่ที่อยู่บ้านหลังนี้ แม่กับเราไม่ค่อยพูดด้วยกันเลยข้าวเราก็ไปกินอยู่บ้านยายเมื่อหลายปีก่อนตอนที่เรายังเด็กมากๆเราเคยเป็นเด็กที่ร่าเริงแต่แม่นั้นเอาเราไปเปรียบเทียบกันคนอื่นอยู่บ่อยครั้งไม่เคยให้กำลังใจเรามีแต่ซ้ำเติมตอนที่เราเป็นแผลกับตีซ้ำและด่าเรา แม่ไม่ค่อยอยู่บ้านไปเที่ยวกับเบียร์กับคนอื่นบ่อยๆและเล่นไพ่ชอบขอเงินเราบ่อยๆเพราะยายให้เงินเราไม่ได้ให้แม่แม่เราไม่ค่อยเก็บเงินแม่ไม่เคยโทษตัวเองแต่กับมาโทษเราแทนว่าทุกอย่างเป็นความผิดของเราเราทะเลาะกับแม่บ่อยมากๆเวลาผ่านไปเราเป็นเด็กที่ไม่ค่อยพูดและเริ่มเก็บตัวมากขึ้นทุกวันนี้ก็ยังเป็นอยู่เรานั้นอิจฉาคนอื่นมากที่มีครอบครัวดีๆรวมถึงพี่ด้วยน้าเราเป็นครูและเลี้ยงพี่ดีมากๆสนิทกับพี่มากแต่เรากับไม่สนิทกับใครในครอบเราติดโทรศัพน์มากเพราะมันเป็นสิ่งเดียวที่ยังทำให้เรามีความสุขเราไม่มีเพื่อนและถูกหักหลังบอยๆโดนนินทาเจอเรื่องราวมากมายมันทำให้เรานั้นรู้สึกไม่มีอารมณ์ความรู้สึกอะไรแล้วถึงมีแต่ก็นอดเดียวเราร้องไห้เกือบทุกวันเวลาเลิกเรียนแม่ก็เอาแต่คอยบ่นเราเรื่องที่โรงเรียนเจอมาเยอะแล้วยังมาเจอเรื่องแบบนี้อีกเราไม่เคยได้รับความสนใจจากใครพอเวลาผ่านไปตอนเราบึ้นม.1เราก็ได้ทำเรื่องน่าอายและไม่ดีหลายอย่างแล้วสุดท้ายเราก็ได้เรียนรู้ทุกอย่างและอยากทิ้งครอบครัวนี้และเริ่มต้นชีวิตคนเดียวสักทีอยากหาเงินเยอะๆเราได้เรียนด้านภาษาจีนแต่ก็ขี้เกียจเลยไม่ค่อยได้เรียนเท่าไหร่เราซื้อสมุดมาจดเป้าหมายในชีวิตและเรื่องต่างๆซื้อหนังสือมาอ่านแต่แม่กลับมองว่าซื้อมาก็ไม่ได้อ่านหรอกเปลืองเงินป่าวๆเราเงียบและกลับเข้าห้องตัวเองไปแต่เราก็ยังอ่านหนังสือต่อไปและทบทวนทุกสิ่งทุกอย่างแต่ก็ยังคงมาร้องไห้กลับเรื่องครอบครัวและชีวิตของตัวเองอยู่บ่อยครั้งวันนี้25ธันวาคมเป็นวันเกิดเราแทนที่จะเป็นวันที่แสนมีความสุขแต่ไม่เลยเราต้องตั้งแต่เช้าเราก็ร้องไห้และเทื่อถึงตอนเย็นเรากำลังจะเตรียมตัวไปอาบน้ำแต่รถก็มาจอดแล้วเพราะยายเราจะไปซื้อของด้วยขับรถไปได้ไม่นานเราก็ร้องไห้เพราะคำพูดของแม่เราร้องไห้ตลอดทางจนถึงโรงเรียนพี่จากนั้นก็ไปบิ๊กซีเพราะพี่อยากไปเราไม่ได้ซื้ออะไรเลยแต่พี่กลับได้ซื้อของเต็มรถเข็นแต่อยากน้องเราก็ได้กินพิซซ่าเป็นการสั่งพิซซ่าครั้งแรกโดนมีเรากลับแม่แค่สองคนซึ่งเป็นอะไรที่อึดอัดมากเรากับแม่ไม่พูดไรกันและกินอาหารส่วยพี่ก็ซื้อของอยู่นั่นแหละเรากลับแม่ก็รอพี่เราก็คิดว่าทำไมต้องรอด้วยนี่มันเกิดเรานะแต่กลับเหมือนเป็นวันเกิดของพี่พอกลับบ้านก็ซื้อหมูกระทะมากินกันแต่เราไม่ได้กินแม่กับพี่และน้าก็กินกันอย่างมีความสุขและแม่ก็ไปเล่าให้ป้าฟังว่าเราร้องไห้เพราะคำพูดแค่นั้นป้าก็มาหาเราที่ห้องและพูดว่าแค่คำพูดแค่นี้ก็ร้องไห้และก็ออกจากห้องไปเราร้องไห้หนักมากและคิดกับตัวเองว่าแค่นี้ทำไมต้องร้องไห้ด้วย(ยังมีเรื่องอีกเยอัที่ไม่ได้ดขียนไว้)ถึงอย่างนั้นเราก็ยังรักครอบครัวเราอยู่....เราพยายามจะทำให้ครอบครัวรัก...