เราเป็นเด็กคนนึงที่อยากจะมีเพื่อนมีอิสระแบบคนอื่นๆบ้าง อยากมีโมเม้นท์ไปเที่ยวดูหนังนอนบ้านเพื่อนทำงานบ้านเพื่อน แต่เราไม่เคยมีแบบนั้นเลยคะ ก็จริงอาจจะมีแก๊งมีเป็นเพื่อนอยู่ ทุกคนต่างพูดออกมาได้ว่าใครคือเพื่อนสนิท มันไม่มีเราเลยเรามักเป็นเศษตลอด เราไปไหนไม่ได้แค่นั่งหน้าบ้านยังโดนแม่พูดเเซะไปนั่งเสนอหน้าทำไมหน้าบ้านละเข้ามานั่งในบ้าน แค่การเรียนเรายังไม่มีสิทธิ์เลือกเองเลยคะเพราะแม่อยากให้เราทำงานราชการ จะได้มีเงินเดือนดีๆจะได้ไม่ต้องลำบาก แต่แม่ไม่เคยถามเลยว่าเราชอบไหม เราได้ลงเรียนสายวิทย์-คณิตคะตอนนั้นเราเงก็สับสนสุดๆ
หลังจากเราเรียนจบสายวิทย์-คณิต เราแทบไม่รู้เรื่องเลยคะไม่รู้ว่าตัวเองชอบอะไร มันดูอยากเกินไปสำหรับเรา จะคิดว่าเราโง่ก็ได้นะแต่เราไม่เคยชอบอะไรที่มันซับซ้อน แบบนี้เลยเราชอบวาดรูปคะ ชอบเกี่ยวกับเรื่องนาฏศิลป์ แต่เราไม่เคยคิดออกเลยว่าเราจะวาดรูปอะไร เพราะถึงเราชอบอะไรไปแม่ก็จะบอกกับเราว่าจบไปก็ไม่รู้จะทำงานอะไรไปราชการไม่ดีกว่าหรอ ทุกครั้งเลยคะมันจะมีคำพูดนี้ตลอด วันนึงหลังจากน้าให้แม่พาเราไปหาเค้าเพื่อคุยเรื่องเรียนต่อเค้ากลับหัวเราะแห้งใส่เราเฉย เพราะเอาจริงๆเราไม่รู้จะเรียนอะไร เราเลยตอบว่าอยากเรียนเกี่ยวกับเบอร์เกอรี่ เราเลยเลือกไปเรียนม.เปิดแห่งนึงเราเลยเลือกเรียนศิลปศาสตร์เกี่ยวกับภาษาซึ่งตัวเราเองก็โง่อังกฤษอีกคะเพราะมันไม่มีอะไรที่เราชอบอีกเเล้ว น้าก็ถามกลับมาว่าไหวรึป่าวละเล่นคอมเป็นรึป่าวละ บ้านเราก็ไม่มีคะน้าเลยให้โน๊ตบุ๊ตเรา จ่ายค่าเทอมให้เรา เราเองไม่เคยอยากได้อะไรจากน้าเลย รวมถึงความตลกและดูโง่
ช่วงนั้นเราเองก็มีแฟนคะ แฟนเราทำงานเป็นเชฟ คุยกันมาสักพักแล้วคะแต่ดูเหมือนครอบครัวเราไม่ชอบแฟนเรา เรามีความคิดที่ว่ารึเราควรจะหนีไปจากที่นี่ให้ไกล แต่พอครอบครัวเรารู้ปัญหาก็หนักกว่าเดิมแม่เลยให้แฟนเรามาคุยกันก่อนคะ ตอนแฟนเรามาต้องไปนอนโรงแรม พอตอนเช้ามาเจอกันสีหน้าของแม่ไม่เคยพึงพอใจเลยคะทำนิ่งไม่ชอบตลอดแทบไม่คุยไม่ทักทาย แฟนทำอะไรให้กินก็ปฏิเสธ พอถึงตอนเย็นแฟนเราก็ต้องกลับเพราะต้องไปคุยงาน แต่แม่กลับบอกว่าตอนนี้ไม่มีตั๋วหรอก พูดเหมือนแกล้งให้อยู่ไม่ต้องกลับ พวกเราเลยตัดสินใจไปดูตั๋วสรุปแล้วยังมีตั๋วคะ ก่อนหน้านี้แม่เรากับแม่แฟนตกลงว่าเราจะไปบ้านแฟน ก่อนไปเท่านั้นและคะแม่กลับพูดว่าไม่ต้องเอาไปนะโน๊ตบุ๊คของเขาเราเลยไม่เอาไป พอเราไปถึงทุกคนต้อนรับเราอย่างดีต่างจากทีแม่เราทำกับแฟน พ่อแฟนซื้อผ้าห่มมาให้เราคะเห็นว่าเราอยู่บ้านไม่ค่อยมีผ้าห่มเผื่อหนาว เราก็นอนที่บ้านไม่ได้ไปหาโรงแรมอยู่ อยู่บ้านเราก็ช่วยแม่แฟนคะทำงานบ้านหุงข้าว ล้างจาน ช่วยกันตัดผ้า ช่วงที่เราอยู่บ้านแฟนแม่เรากลับโทรมาถามตลอดเมื่อไหร่จะกลับบ้านคิดถึง แต่เรารู้สึกไม่อยากกลับไปแม้แต่น้อยเลยคะอยากอยู่แบบนี้ ทุกๆครั้งที่โทรมาถามมันก็ไม่พ้นเรื่องเซ็กเลยคะถามว่ามีอะไรกันรึยัง กินยาคุมไหมใส่ถุงยางไหม ถามอยู่บ่อยไปจนเราเบื่อเหมือนไม่ให้เกียจติลูกตัวเองเลยสักนิด ถามวกไปวนมาจนหน้าอายอะคะ มันเป็นเรื่องส่วนตัวของเราด้วยซ้ำ เราเลยไม่ค่อยรับโทรศัพท์ พอวันใกล้จะกลับบ้านเรากลับรู้สึกไม่อยากกลับไปเจอคำพูดที่มันทำให้เราน้อยเนื้อต่ำใจ เหมือนคนเป็นบ้าอะ ร้องไห้เงียบๆ บางทีแค่คิดก็อยากจะร้องไห้ คิดทุกๆอย่างที่แม่พูดใส่เราที่เค้าเลือกให้โดยที่เราไม่อยากได้
พ่อกับแม่แฟนเค้าขับรถมาส่งเราที่บ้านคะ พอถึงบ้านก็อยู่กันนิดหน่อย พอพ่อกับแม่แฟนไปเรากลับรู้สึกไม่อยากอยู่บ้านหลังนี้ไม่อยากเจอคนแบบนี้ มันไม่มีความสุขเลยคะ เราอยู่นี่เราไม่สบายตลอด อยากไปอยู่บ้านแฟนมีพ่อกับแม่ที่รักคอยเอาใจใส่ รู้สึกดีตลอด มันอาจจะดูเห็นแก่ตัวนะคะ แต่มันอยู่ด้วยแล้วรู้สึกแย่ พูดกันไม่กี่คำก็ทะเลาะ แซะอะไรได้ก็เเซะ พูดทุกอย่างที่ทำให้อีกคนรู้สึกแย่ ไม่เคยได้ออกไปไหนแบบอิสระไม่เคยได้เลือกสิ่งที่ชอบ แล้วเราผิดหรอที่ทำอะไรแทบไม่เป็นแบบคนอื่นไม่กล้าที่จะลงมือทำอะไรเอง 🙂 รักนะคะรู้ด้วยคะว่ามีบุญคุณแต่ไม่อยากอยู่ด้วย
มีใครเคยอึดอัดกับการเจอครอบครัวในบ้านบ้างมั้ยคะ?
หลังจากเราเรียนจบสายวิทย์-คณิต เราแทบไม่รู้เรื่องเลยคะไม่รู้ว่าตัวเองชอบอะไร มันดูอยากเกินไปสำหรับเรา จะคิดว่าเราโง่ก็ได้นะแต่เราไม่เคยชอบอะไรที่มันซับซ้อน แบบนี้เลยเราชอบวาดรูปคะ ชอบเกี่ยวกับเรื่องนาฏศิลป์ แต่เราไม่เคยคิดออกเลยว่าเราจะวาดรูปอะไร เพราะถึงเราชอบอะไรไปแม่ก็จะบอกกับเราว่าจบไปก็ไม่รู้จะทำงานอะไรไปราชการไม่ดีกว่าหรอ ทุกครั้งเลยคะมันจะมีคำพูดนี้ตลอด วันนึงหลังจากน้าให้แม่พาเราไปหาเค้าเพื่อคุยเรื่องเรียนต่อเค้ากลับหัวเราะแห้งใส่เราเฉย เพราะเอาจริงๆเราไม่รู้จะเรียนอะไร เราเลยตอบว่าอยากเรียนเกี่ยวกับเบอร์เกอรี่ เราเลยเลือกไปเรียนม.เปิดแห่งนึงเราเลยเลือกเรียนศิลปศาสตร์เกี่ยวกับภาษาซึ่งตัวเราเองก็โง่อังกฤษอีกคะเพราะมันไม่มีอะไรที่เราชอบอีกเเล้ว น้าก็ถามกลับมาว่าไหวรึป่าวละเล่นคอมเป็นรึป่าวละ บ้านเราก็ไม่มีคะน้าเลยให้โน๊ตบุ๊ตเรา จ่ายค่าเทอมให้เรา เราเองไม่เคยอยากได้อะไรจากน้าเลย รวมถึงความตลกและดูโง่
ช่วงนั้นเราเองก็มีแฟนคะ แฟนเราทำงานเป็นเชฟ คุยกันมาสักพักแล้วคะแต่ดูเหมือนครอบครัวเราไม่ชอบแฟนเรา เรามีความคิดที่ว่ารึเราควรจะหนีไปจากที่นี่ให้ไกล แต่พอครอบครัวเรารู้ปัญหาก็หนักกว่าเดิมแม่เลยให้แฟนเรามาคุยกันก่อนคะ ตอนแฟนเรามาต้องไปนอนโรงแรม พอตอนเช้ามาเจอกันสีหน้าของแม่ไม่เคยพึงพอใจเลยคะทำนิ่งไม่ชอบตลอดแทบไม่คุยไม่ทักทาย แฟนทำอะไรให้กินก็ปฏิเสธ พอถึงตอนเย็นแฟนเราก็ต้องกลับเพราะต้องไปคุยงาน แต่แม่กลับบอกว่าตอนนี้ไม่มีตั๋วหรอก พูดเหมือนแกล้งให้อยู่ไม่ต้องกลับ พวกเราเลยตัดสินใจไปดูตั๋วสรุปแล้วยังมีตั๋วคะ ก่อนหน้านี้แม่เรากับแม่แฟนตกลงว่าเราจะไปบ้านแฟน ก่อนไปเท่านั้นและคะแม่กลับพูดว่าไม่ต้องเอาไปนะโน๊ตบุ๊คของเขาเราเลยไม่เอาไป พอเราไปถึงทุกคนต้อนรับเราอย่างดีต่างจากทีแม่เราทำกับแฟน พ่อแฟนซื้อผ้าห่มมาให้เราคะเห็นว่าเราอยู่บ้านไม่ค่อยมีผ้าห่มเผื่อหนาว เราก็นอนที่บ้านไม่ได้ไปหาโรงแรมอยู่ อยู่บ้านเราก็ช่วยแม่แฟนคะทำงานบ้านหุงข้าว ล้างจาน ช่วยกันตัดผ้า ช่วงที่เราอยู่บ้านแฟนแม่เรากลับโทรมาถามตลอดเมื่อไหร่จะกลับบ้านคิดถึง แต่เรารู้สึกไม่อยากกลับไปแม้แต่น้อยเลยคะอยากอยู่แบบนี้ ทุกๆครั้งที่โทรมาถามมันก็ไม่พ้นเรื่องเซ็กเลยคะถามว่ามีอะไรกันรึยัง กินยาคุมไหมใส่ถุงยางไหม ถามอยู่บ่อยไปจนเราเบื่อเหมือนไม่ให้เกียจติลูกตัวเองเลยสักนิด ถามวกไปวนมาจนหน้าอายอะคะ มันเป็นเรื่องส่วนตัวของเราด้วยซ้ำ เราเลยไม่ค่อยรับโทรศัพท์ พอวันใกล้จะกลับบ้านเรากลับรู้สึกไม่อยากกลับไปเจอคำพูดที่มันทำให้เราน้อยเนื้อต่ำใจ เหมือนคนเป็นบ้าอะ ร้องไห้เงียบๆ บางทีแค่คิดก็อยากจะร้องไห้ คิดทุกๆอย่างที่แม่พูดใส่เราที่เค้าเลือกให้โดยที่เราไม่อยากได้
พ่อกับแม่แฟนเค้าขับรถมาส่งเราที่บ้านคะ พอถึงบ้านก็อยู่กันนิดหน่อย พอพ่อกับแม่แฟนไปเรากลับรู้สึกไม่อยากอยู่บ้านหลังนี้ไม่อยากเจอคนแบบนี้ มันไม่มีความสุขเลยคะ เราอยู่นี่เราไม่สบายตลอด อยากไปอยู่บ้านแฟนมีพ่อกับแม่ที่รักคอยเอาใจใส่ รู้สึกดีตลอด มันอาจจะดูเห็นแก่ตัวนะคะ แต่มันอยู่ด้วยแล้วรู้สึกแย่ พูดกันไม่กี่คำก็ทะเลาะ แซะอะไรได้ก็เเซะ พูดทุกอย่างที่ทำให้อีกคนรู้สึกแย่ ไม่เคยได้ออกไปไหนแบบอิสระไม่เคยได้เลือกสิ่งที่ชอบ แล้วเราผิดหรอที่ทำอะไรแทบไม่เป็นแบบคนอื่นไม่กล้าที่จะลงมือทำอะไรเอง 🙂 รักนะคะรู้ด้วยคะว่ามีบุญคุณแต่ไม่อยากอยู่ด้วย