อยากได้พี่ๆแชร์ประสบการณ์หรือปลอบใจเด็กอย่างผมหน่อยครับ

ผมอายุ 22 ผมคุยกับ ผญ คนหนึ่ง อายุ 24 ที่เรียนที่เดียวกันและจบไปแล้ว คุยกันได้ 8 เดือนแต่ก็ต้องเลิกคุยเพราะ ผมเคยขอเขาเป็นแฟนแล้ว แต่เขาก็ไม่ตอบรับผมก็เพราะ เหตุผลว่า เขาไม่มั่นใจในตัวเอง เขาต้องการคนที่อยู่กับเขาตลอดเวลา เขาต้องการอยู่ด้วยกัน ซึ่งผมยังทำแบบนั้นไม่ได้เพราะผมต้องไปฝึกงานซึ่งต้องย้ายกลับบ้านแทนการอยู่หอ นั้นคือเหตุผลหลักที่เราเลิกคุยกัน 1 เดือนกว่าๆ หลังจากนั้น เดือน พ.ย เป็นเดือนเกิดเขา ผมก็นัดเจอเขาแล้วให้ของขวัญ จากนั้นเราก็กลับมาคุยกันนิดหน่อย โดยเขาให้เหตุผลที่ว่า "อยากจะใช้เวลาให้นานที่สุดกับผม" เพราะช่วง ปลายเดือน ธ.ค ผมต้องย้ายกลับจากหอพัก กลับไปบ้าน ซึ่งผมก่อนที่จะกลับมาคุยกันอีกครั้ง ผมได้ถามตัวเองว่า ทำไมผมยังไม่สามารถ move on กับผู้หญิงคนนี้ได้ทั้งๆที่รู้ว่ากลับมาคุยแล้วก็ต้องจบอยู่ดีเพราะผมต้องย้ายกลับบ้าน แล้วยังไงก็ไม่มีทางที่เราจะได้เป็นแฟนกัน เหมือนตอนนี้ ผมโดนสปอยตอนจบและผมต้องยังอ่านหนังสือนั้นต่อ ตอนนี้ผมคุยแค่ในไลน์ ไอจี เฟส ผมลบหมดแล้ว ผมให้เหตุผลที่ว่า "ผมชอบเขามาก และผมไม่อยากเห็นเขามีความสุขกับ ผช คนอื่นนอกจากผม" ผมเลยลบไอจีและเฟสออก ก็แอบส่องเป็นพักๆ แค่คิดว่าต้องไม่ได้เจอกันอีกและไม่ได้คุยกันอีก ก็ทำใจไม่ได้ อีกไม่กี่วันมันต้องจากลา ถามว่าทำไมไม่คุยกันต่อ ก็เพราะว่า ผมรู้ว่ายังไงถ้าผมไม่ได้อยู่กับเขา ผมก็ไม่มีโอกาสเป็นแฟน ซึ่งไม่รู้ว่าผมจะเดินต่อไปทำไม ปล่อยให้เขาไปเจอคนที่อยู่ใกล้เขาอยู่กับเขาดีกว่า ในใจผมวาดฝันว่าหลังจากที่ผมฝึกงานเสร็จ อาจจะหางานทำแถวๆเขาหรือต้องหาวิธีมาอยู่ด้วยกัน แต่คือใจผมก็คิดว่า ถ้าหากมันทำไม่ได้ ผมก็จะทำให้เขาเสียเวลาและผมก็จะทำให้ผมเสียเวลาและเสียความรู้สึกเพราะมีคความผูกพันธ์ สิ่งที่จะถามคือ
-หลังจากที่เลิกคุยกันครั้งสุดท้าย ผมควรทำใจยังไง
-ผมต้องทำตัวยังไงถึงจะไม่นึกถึงเขาอีก
-ผมทำถูกใช่ไหมที่ผมควรไม่เดินต่อ เพราะรู้ว่ายังไงเขาบอกมันก็สามารถเป็นแฟนกันได้ เพราะไม่ได้อยู่ด้วยกัน ซึ่งเป็นสิ่งที่เขาต้องการ
-ช่วยปลอบผม หรือด่าผมหน่อยก็ได้ครับผมยังเด็กกับเรื่องความรักนี้มาก
ปล.ผมรู้สึกว่าผมทุ่มเทกับเขามาก ถึงขนาดมาทั้งโพสแบบนี้ หรือเก็บไปคิดตลอด ฝนตกในใจตลอด แต่ผมก็ไม่รู้เลยว่า เขาคิดแบบเดียวกันกับผมหรือป่าวหรือตอนนี้เก็บอาการอยู่หรือเขาโตพอที่จะรู้และทำใจแล้ว