ขอเล่าก่อนนะคะ อาจจะยาวหน่อย ถ้าขี้เกียจอ่าน ข้ามไปย่อหน้าสุดท้ายเลยก็ได้ค่ะ
คือ เราเพิ่งเลิกกับแฟนคนแรกค่ะ เราคบกันมา 3 ปีกว่าแล้ว ตั้งแต่เข้าเรียนที่มหาลัยปีแรก เราก็ได้รู้จักและสนิทกับเขาซึ่งเป็นรุ่นพี่ในคณะผ่านกิจกรรมของมหาลัย ก่อนที่จะสนิทกับเพื่อนรุ่นเดียวกันเสียอีก บวกกับการที่เราเป็นคนขี้อายทำให้เราไม่ได้มีเพื่อนมากนักในมหาลัย เพื่อนสนิทจริงๆก็ไม่มีเลยสักคน เราคุยกันได้ไม่นานก็ตกลงคบกันเป็นแฟนกันค่ะ ตั้งแต่นั้นเรากับเขาก็ตัวติดกันตลอด ไม่ว่าจะไปทำกิจกรรมของมหาลัย อ่านหนังสือสอบ ทำงานส่งอาจารย์ก็มีเขาคอยช่วยคอยให้คำแนะนำ จนเอขึ้นปี2 เขาก็พาเราไปเที่ยวตจว. พาไปกินอาหารตามที่ต่างๆ เพราะเราชอบเที่ยวกับชอบกินเหมือนกัน แล้วก็พาไปรู้จักกับครอบครัวของเขา เสาร์-อาทิตย์ ก็ไปอยู่ด้วยกันที่บ้านของเขา จนสนิทกับพ่อแม่และน้องสาว ด้วยความที่น้องสาวของเขายังเด็กมากเราก็เป็นคนช่วยเลี้ยงจนน้องติดเราแจ พ่อแม่เขาก็ชอบเรารักเราเพราะเราช่วยงานบ้านตลอด
ทุกอย่างเหมือนจะราบรื่นและไปได้ดี แต่เราก็มีทะเลาะกันบ้าง ในบางครั้งเขาก็ถึงกับผลักเราจนล้ม แล้วก็มีนอกลู่นอกทางในบางครั้ง แต่เราก็ให้อภัยเพราะเรารักเขามากค่ะ จนวันนึงเมื่อไม่นานมานี้เราขอให้เขาพาเราไปดูหนังในวันเสาร์ เพราะเราเหงามาก เราต้องมาอยู่ตจว.คนเดียวเนื่องจากมาฝึกงาน แต่เขาบอกว่าจะกลับบ้าน เราก็งอน ตอนแรกเขาก็ง้อ แต่เราเล่นตัวไม่ยอมหาย ไม่นานเขาก็บอกเลิกในวันนั้น เราช็อคมากค่ะ แต่คิดว่าง้อไปเรื่อยๆคงหาย เพราะเรากับเขาก็ทะเลาะกันจนบอกเลิกบ่อยๆ แต่ไม่เป็นแบบนั้นค่ะ เพราะนี่ผ่านมาจะ 1 เดือนแล้ว เขาก็ไม่ยอมคืนดี ไล่บล็อกเราทุกอย่าง ยกเว้นไลน์ เราก็ยังส่งข้อความไปพูดคุยด้วยเรื่อยๆ เพราะเรายังรัก และไม่คิดว่าเรื่องนี้จะทำให้เราเลิกกันจริงๆ แต่เขาก็ไม่ยอมคืนดี จนเมื่อไม่นานมานี้เขามาหาเราเพราะเราขอให้มา เขาก็ยังทำทุกอย่างเหมือนเดิม เหมือนตอนเป็นแฟนกัน แต่พอถามว่าเป็นอะไรกันเขาก็บอกไม่รู้ และไม่ใช่แฟน เขายังไม่อยากมีใคร แต่ถ้าอยากมีเมื่อไหร่บอก เราก็โอเค จะรอ แต่มีข่อแม้คืออย่ามีคนอื่นหรือคุยกับคนอื่น เขาก็ตกลงค่ะ แต่เราก็จับได้ในที่สุดว่าเขาไปคุยกับคนอื่น ถึงขนาดที่ไปหาและนอนค้างกับผู้หญิงที่ห้อง เราไม่โกรธเลยค่ะ แต่เสียใจ เราขอร้องเขาให้เลิกคุยได้มั๊ย เขาก็บอกจะเลิก แต่เขาก็ไม่ยอมเลิก และบอกให้เราไปซะ เขาพูดเหมือนเวลาที่ผ่านมา ความผูกพันธ์ที่มีไม่มีความหมายเลยค่ะ เขาบอกเขาเบื่อเรา
เขาไม่ได้อยากคบกับเราแล้ว ถึงกลับมาแล้วเราจะไม่ทำตัวน่าเบื่ออีก เขาก็ไม่อยากกลับ เราร้องไห้อ้อนวอนเท่าไหร่เขาก็ไม่สนใจ ตอนนี้มันวูบโหวงไปหมด เราเคว้งมากเลยค่ะ เหมือน 3 ปีที่ผ่านมาเรามีเขาเป็นที่พึ่งทางใจมาตลอด วันนี้ทำอะไร เจอปัญหาอะไร เราก็เล่าสู่กันฟัง ปลอบกัน แต่วันนี้ไม่มีแล้ว เหมือนเสียทั้งเพื่อนที่สนิทที่สุดและเสียทั้งแฟนไปในเวลาเดียวกันเลย และยิ่งเจ็บกว่านั้นคือการที่เขามีคนอื่น ไปหาคนอื่น ไปนอนกับผู้หญิงคนอื่น คุยกับคนอื่นๆทั้งๆที่บอกให้เรารอ ทั้งๆที่ทะเลาะกันเพียงแค่ไม่กี่อาทิตย์ เราต้องอยู่หอคนเดียวไกลบ้าน และฝึกงานให้ผ่านไปพร้อมความรู้สึกที่อยากร้องไห้ตลอดเวลา มันหดหู่และหม่นหมองมากเลยค่ะ บางครั้งก็รู้สึกเจ็บปวดกับสิ่งที่เขาทำจนอยากตัดเขาออกไปจากใจ ออกไปจากชีวิตเรา อยากไม่สนไม่แคร์แล้ว แต่พอบล็อคได้สักพักเราก็ขาดเขาไม่ได้ เราก็มาอันบล็อคแล้วโทรหา ขอโทษเขาและขอร้องให้เขากลับมาอีกวนอยู่แบบนี้ซ้ำๆเหมือนคนบ้าเลยค่ะ ยังทักไปหา ถามไถ่ทุกวัน รอเขาเปลี่ยนใจ เราสับสนมากค่ะ เราควรจะรอเขามั๊ย หรือควรจะปล่อยเขาสักที มันแย่ไปหมด ไม่สดใส ไม่อยากอาหาร ไม่อยากทำอะไรเลย แต่ก็ต้องพยายามตื่นเช้าไปทำงานทั้งๆที่ตอนกลางคืนร้องไห้ทั้งคืนและนอนไม่หลับ เราจะรับมือกับความรู้สึกแบบนี้ สถานการณ์แบบนี้ยังไงดี ทำยังไงถึงจะดีขึ้นได้คะ
จะรับมือกับสถานการณ์และความรู้สึกแบบนี้ยังไงดีคะ
คือ เราเพิ่งเลิกกับแฟนคนแรกค่ะ เราคบกันมา 3 ปีกว่าแล้ว ตั้งแต่เข้าเรียนที่มหาลัยปีแรก เราก็ได้รู้จักและสนิทกับเขาซึ่งเป็นรุ่นพี่ในคณะผ่านกิจกรรมของมหาลัย ก่อนที่จะสนิทกับเพื่อนรุ่นเดียวกันเสียอีก บวกกับการที่เราเป็นคนขี้อายทำให้เราไม่ได้มีเพื่อนมากนักในมหาลัย เพื่อนสนิทจริงๆก็ไม่มีเลยสักคน เราคุยกันได้ไม่นานก็ตกลงคบกันเป็นแฟนกันค่ะ ตั้งแต่นั้นเรากับเขาก็ตัวติดกันตลอด ไม่ว่าจะไปทำกิจกรรมของมหาลัย อ่านหนังสือสอบ ทำงานส่งอาจารย์ก็มีเขาคอยช่วยคอยให้คำแนะนำ จนเอขึ้นปี2 เขาก็พาเราไปเที่ยวตจว. พาไปกินอาหารตามที่ต่างๆ เพราะเราชอบเที่ยวกับชอบกินเหมือนกัน แล้วก็พาไปรู้จักกับครอบครัวของเขา เสาร์-อาทิตย์ ก็ไปอยู่ด้วยกันที่บ้านของเขา จนสนิทกับพ่อแม่และน้องสาว ด้วยความที่น้องสาวของเขายังเด็กมากเราก็เป็นคนช่วยเลี้ยงจนน้องติดเราแจ พ่อแม่เขาก็ชอบเรารักเราเพราะเราช่วยงานบ้านตลอด
ทุกอย่างเหมือนจะราบรื่นและไปได้ดี แต่เราก็มีทะเลาะกันบ้าง ในบางครั้งเขาก็ถึงกับผลักเราจนล้ม แล้วก็มีนอกลู่นอกทางในบางครั้ง แต่เราก็ให้อภัยเพราะเรารักเขามากค่ะ จนวันนึงเมื่อไม่นานมานี้เราขอให้เขาพาเราไปดูหนังในวันเสาร์ เพราะเราเหงามาก เราต้องมาอยู่ตจว.คนเดียวเนื่องจากมาฝึกงาน แต่เขาบอกว่าจะกลับบ้าน เราก็งอน ตอนแรกเขาก็ง้อ แต่เราเล่นตัวไม่ยอมหาย ไม่นานเขาก็บอกเลิกในวันนั้น เราช็อคมากค่ะ แต่คิดว่าง้อไปเรื่อยๆคงหาย เพราะเรากับเขาก็ทะเลาะกันจนบอกเลิกบ่อยๆ แต่ไม่เป็นแบบนั้นค่ะ เพราะนี่ผ่านมาจะ 1 เดือนแล้ว เขาก็ไม่ยอมคืนดี ไล่บล็อกเราทุกอย่าง ยกเว้นไลน์ เราก็ยังส่งข้อความไปพูดคุยด้วยเรื่อยๆ เพราะเรายังรัก และไม่คิดว่าเรื่องนี้จะทำให้เราเลิกกันจริงๆ แต่เขาก็ไม่ยอมคืนดี จนเมื่อไม่นานมานี้เขามาหาเราเพราะเราขอให้มา เขาก็ยังทำทุกอย่างเหมือนเดิม เหมือนตอนเป็นแฟนกัน แต่พอถามว่าเป็นอะไรกันเขาก็บอกไม่รู้ และไม่ใช่แฟน เขายังไม่อยากมีใคร แต่ถ้าอยากมีเมื่อไหร่บอก เราก็โอเค จะรอ แต่มีข่อแม้คืออย่ามีคนอื่นหรือคุยกับคนอื่น เขาก็ตกลงค่ะ แต่เราก็จับได้ในที่สุดว่าเขาไปคุยกับคนอื่น ถึงขนาดที่ไปหาและนอนค้างกับผู้หญิงที่ห้อง เราไม่โกรธเลยค่ะ แต่เสียใจ เราขอร้องเขาให้เลิกคุยได้มั๊ย เขาก็บอกจะเลิก แต่เขาก็ไม่ยอมเลิก และบอกให้เราไปซะ เขาพูดเหมือนเวลาที่ผ่านมา ความผูกพันธ์ที่มีไม่มีความหมายเลยค่ะ เขาบอกเขาเบื่อเรา
เขาไม่ได้อยากคบกับเราแล้ว ถึงกลับมาแล้วเราจะไม่ทำตัวน่าเบื่ออีก เขาก็ไม่อยากกลับ เราร้องไห้อ้อนวอนเท่าไหร่เขาก็ไม่สนใจ ตอนนี้มันวูบโหวงไปหมด เราเคว้งมากเลยค่ะ เหมือน 3 ปีที่ผ่านมาเรามีเขาเป็นที่พึ่งทางใจมาตลอด วันนี้ทำอะไร เจอปัญหาอะไร เราก็เล่าสู่กันฟัง ปลอบกัน แต่วันนี้ไม่มีแล้ว เหมือนเสียทั้งเพื่อนที่สนิทที่สุดและเสียทั้งแฟนไปในเวลาเดียวกันเลย และยิ่งเจ็บกว่านั้นคือการที่เขามีคนอื่น ไปหาคนอื่น ไปนอนกับผู้หญิงคนอื่น คุยกับคนอื่นๆทั้งๆที่บอกให้เรารอ ทั้งๆที่ทะเลาะกันเพียงแค่ไม่กี่อาทิตย์ เราต้องอยู่หอคนเดียวไกลบ้าน และฝึกงานให้ผ่านไปพร้อมความรู้สึกที่อยากร้องไห้ตลอดเวลา มันหดหู่และหม่นหมองมากเลยค่ะ บางครั้งก็รู้สึกเจ็บปวดกับสิ่งที่เขาทำจนอยากตัดเขาออกไปจากใจ ออกไปจากชีวิตเรา อยากไม่สนไม่แคร์แล้ว แต่พอบล็อคได้สักพักเราก็ขาดเขาไม่ได้ เราก็มาอันบล็อคแล้วโทรหา ขอโทษเขาและขอร้องให้เขากลับมาอีกวนอยู่แบบนี้ซ้ำๆเหมือนคนบ้าเลยค่ะ ยังทักไปหา ถามไถ่ทุกวัน รอเขาเปลี่ยนใจ เราสับสนมากค่ะ เราควรจะรอเขามั๊ย หรือควรจะปล่อยเขาสักที มันแย่ไปหมด ไม่สดใส ไม่อยากอาหาร ไม่อยากทำอะไรเลย แต่ก็ต้องพยายามตื่นเช้าไปทำงานทั้งๆที่ตอนกลางคืนร้องไห้ทั้งคืนและนอนไม่หลับ เราจะรับมือกับความรู้สึกแบบนี้ สถานการณ์แบบนี้ยังไงดี ทำยังไงถึงจะดีขึ้นได้คะ