ต่อจากกระทู้ที่แล้วเลยค่ะ คือเรากับเพื่อนคนนั้นได้พัฒนาความสัมพันธ์ขึ้นอีกระดับนึง แต่ไม่ถึงขั้นคนคุย แต่ก็ไม่ใช่เพื่อน แต่เขาก็ยังทำตัวกำกวมเหมือนเดิมค่ะ

เรื่องมันมีอยู่ว่าหลังจากที่ช่วงนึงเรากับเขาห่างหายกันไปเลยแค่ว่าก็มีของที่ยังไม่ได้คืนกัน ก็เราเลยทักไปทวงแล้วเขาก็เอามาคืนค่ะ หลังจากนั้นเขาก็เริ่มทักเรามา ขอมานั่งเล่นที่บ้าน แล้วทีนี้มันเริ่มเข้มข้นขึ้นเพราะมีอยู่วันนึงเขาชวนเราออกไปกินข้าวแล้วขอมานั่งเล่นที่บ้านเราต่อ เราก็โอเคเพราะก่อนหน้านี้เขาก็เคยมานั่งเล่นที่บ้านเราแล้ว ก็แค่นั่งคุยกันเฉยๆไม่มีอะไรเกิดขึ้นค่ะ แค่ตัวก็ยังไม่เคยโดนกัน จนวันนั้นแหละค่ะ อยู่ดีๆบทสนทนาที่คุยกันมันก็ไปเข้าเรื่องแอบชอบไม่แอบชอบ แล้วเขาก็พูดกับเราว่าเขาเองไม่มีใครมาแอบชอบเลย เราก็เลยพูดปลอบๆไป แล้วเขาก็พูดต่อว่า ก็มาชอบกุสิ เราทำตัวไม่ถูกค่ะ เพราะเรานี่แหละที่ชอบเขา เลยขำไป55555555 จากนั้นก็เริ่มคุยกันลึกขึ้นเรื่อยๆเริ่มรู้จักกันมากขึ้น เขาก็เล่าปัญหาชีวิตของเขาว่าเขาเป็นซึมเศร้า+ไบโพล่า เราก็รับฟังก็ปลอบเขา แล้วอยู่ดีๆเขาก็ขอเรากอดค่ะ เราก็โอเคเพราะว่าแค่กอดกันมันไม่เป็นอะไรอยู่แล้ว แต่ด้วยใจเราที่ชอบเขาอยู่แล้ว เราก็ถูกใจสิคะ55555 เรากอดกับเขานานมากๆ กอดกันเงียบๆไม่มีใครพูดอะไรค่ะ จนเราพูดความสงสัยในใจออกไป เราก็ถามเขาว่า ชอบกุหรอ เขาก็ตอบว่า ก็ชอบนะ แล้วหลังจากนั้นก็ไม่มีอะไรค่ะ ก็นั่งคุยกันต่อจนแยกย้ายกัน แต่หลังจากที่กอดกันอยู่ดีๆเขาก็ไม่พูดกูมิงกับเราแล้ว กลายเป็นแทนชื่อเขาและเรียกชื่อเรา ทั้งๆที่ตอนแรกเราก็ยังเรียกเขาว่ามิงอยู่ เราก็เลยรู้สึกว่าเริ่มเหมือนจะสมหวัง5555555 แล้วหลังจากวันนั้นเขาก็มาหาเราติดกัน3-4วัน จนจากกอดก็เริ่มมีหอมแก้ม จุ้บกัน พากันออกไปกินข้าว ไปทำธุระด้วยกัน บางวันนอนค้างคืนที่บ้านเรา อยู่ด้วยกันคุยกันหวานชื่นเหมือนคนเป็นแฟนกันเลยค่ะ แต่ว่าพอไม่ได้อยู่ด้วยกันในแชทเขาก็ชอบอ่านไม่ตอบเราเหมือนเดิม ทักมาแต่พอเราตอบก็อ่านไม่ตอบ แล้วเรากับเขาก็ไม่ได้คุยกันทุกวันด้วยค่ะ คุยกันแค่บางวันเขามีเรื่องอะไรเขาก็ทักมาบอกเราบ้าง เรามีเรื่องอะไรเราก็ทักไปบอกเขาบ้าง แต่นั้นแหละค่ะ ไม่ได้คุยกันทุกวัน แล้วก็มีอยู่ช่วงนึงที่เขาไม่ได้มาหาเราเลยค่ะ แต่ก็ยังมีทักแชทคุยกันบ้างนิดหน่อย ไม่ได้หายกันไปเลย แล้วอยู่ดีๆล่าสุดเขาก็ขอมาหาเราอีก เราก็โอเค พอเจอกันครั้งนี้ก็ทำตัวเหมือนแฟนกันเหมือนเดิมค่ะ แต่ครั้งนี้เขาพูดกับเราว่า เขาอยากให้เรามีเขาคนเดียวเพราะเขาก็มีเราคนเดียวเหมือนกัน ในอนาคตถ้าเรายังอยู่ด้วยกันเขาก็จะอยู่ข้างๆเราเอง คอยเตือนสติเรา แล้วเขาก็ชอบหลอกถามส่าเรามีคนมาจีบมั้ย ตอนนี้ได้คุยกับใครนอกจากเขารึป่าว เราก็เลยงงว่าแล้วที่เป็นอยู่นี่คืออะไร เราเองก็ไม่กล้าถามเขา คือมันก้ำๆกึ่งๆจะรักสุดก็รักไม่ได้ จะให้หยุดความสัมพันธ์นี้ให้กลับมาเป็นเพื่อนกันจริงๆเราก็ทำใจไม่ได้เหมือนกัน เพราะเราแอบชอบเขามาหลายเดือนมากๆไม่คิดว่ามันจะมาถึงขนาดนี้ด้วยซ้ำ กลายเป็นว่าเรารู้สึกหน่วงๆค่ะ เรารู้ว่าความสัมพันธ์ที่เป็นอยู่นี้มันเรียกFWB แต่สำหรับเรา เรารู้สึกว่าถ้าเป็นแค่FWB เขาไม่ควรจะพูดอะไรแบบนี้กับเราเลย เรายิ่งกลัวใจตัวเอง เพราะเราไม่อยากมานั่งเสียใจ หรือมันปกติคะ? เพราะเราไม่เคยตกอยู่ในความสัมพันธ์อะไรแบบนี้เลย สิ่งที่เราควรทำคือไม่ลงใจ เอาเท่าที่ได้ แล้ววันนึงที่ออกมาไหวแล้วพร้อมที่จะออกแล้ว เราก็ออกมาใช่มั้ยคะ? หรือการที่เป็นอบบนี้กันต่อไปมันมีโอกาสพัฒนาความสัมพันธ์มั้ย? เราตีกันในหัวเต็มไปหมดเลยค่ะ เหมือนจะคาดหวังได้แต่ก็ไม่รู้ว่าคาดหวังได้แค่ไหน เราเลยอยากฟังจากมุมมองคนนอกค่ะ

ยาวมากๆนะคะ กระทู้นี้;-; ขอบคุณที่อ่านจนจบค่ะ