สวัสดีค่ะ เราอยู่กับพ่อของลูกเข้าปีที่ 11 ปี มีลูกด้วยกัน 1 คน อายุ 5 ขวบ ตลอดเวลาที่ผ่านมาสามีนอกใจแอบมีกิ๊ก จับได้เรื่อยๆ ก่อนแต่งงานจับได้ว่าเขาแอบมีกิ๊ก 3 ครั้ง แต่เพราะรักคิดว่าขาดเขาไปเราจะอยู่ยังไง จนเขาขอเราแต่งงานมันยิ่งเพิ่มความมั่นใจว่าเขาคงไม่นอกใจเราอีกและตัดสินใจมีลูกด้วยกัน ตอนลูกได้ 2 ขวบ เราก็จับได้อีกว่าเขามีกิ๊ก เราตามไปเห็นกับตาว่าเขาไปรับส่งกัน แต่ทุกอย่างก็จบลงโดยที่เขามากราบเท้าแม่เรา สัญญาว่าจะไม่ทำอีก แต่ใจเรามันพังไปหมดแล้ว เราตัดสินใจจะเลิกกับพ่อของลูกในตอนนั้น แต่แม่เราขอไว้ว่าลูกยังเล็กเพิ่งจะ 2 ขวบเองสงสารลูก ให้โอกาศเขาสักครั้ง เราจึงเลือกทำจามที่แม่บอกเพราะลูกยังเล็ก แต่ในใจเราตอนนั้นมันไม่มีความรักให้กับผู้ชายคนนี้แล้ว เพราะเราหมดรักเขาแล้ว เลยมีความคิดอยากจะไปทำงานต่างประเทศเพราะอยู่แบบนี้ก็ทุกข์เราเปล่าๆ หวังให้ระยะทาวปิดความรักเรา แต่ยังไม่ทันได้ไปเราก็จับได้อีกครั้ง ครั้งนี้เราเลยเด็ดขาดไล่เขาออกจากบ้าน ส่วนลูกให้แม่เลี้ยงที่ต่างจังหวัด เราเกลียดสามีเข้าไส้ ไม่อยากเห็นหน้า ไม่อยากคุย ไม่ขอรับฟังคำอธิบายอะไรเลย พอที่บ้านเรารู้เรื่องที่เลิกกัน ญาติพี่น้องเราต่างก็โทรมาขอให้เราให้โอกาสเขาอีก เพื่อ??????? ความรู้สึกตอนนั้นมันทำให้เราคิดว่า เราผิดหรอที่เลิกกับเขา เราอดทนมาขนาดไหนแล้ว ทุกคนต่างไม่มีใครเข้าใจเรา ปรึกษาใครไม่ได้เลย มิหนำซ้ำหาว่าเราติดเพื่อน เชื่อเพื่อน จริงๆแล้วมันเป็นการตัดสินใจเราเองทั้งนั้น บอกให้เราอยู่เพื่อลูก สงสารลูก ลูกเรียกหา พ่อ แม่ แต่ทำไมไม่มีใครเห็นใจเราบ้าง ก่อนหน้านี้เราทนอยู่เพื่อลูกมาจนลูกได้ 5 ขวบแล้ว เราทนจนถึงที่สุดแล้วจริงๆ ตอนนี้แยกทางกับสามีได้ 6 เดือนแล้ว ทุกวันนี้ที่บ้านเรา ญาติพี่น้องเราก็ยังพูดเรื่องเดิมคืออยากให้คืนดีกัน แม่เรา น้องเรา ไม่มีใครยอมรับการตัดสินใจของเราเลย เลยอยากขอคำปรึกษาเพื่อนๆพี่ๆ ว่าเราจะแก้ปัญหานี้ยังไงดี เมื่อที่บ้านไม่ใช่เซฟโซน เมื่อทุกคนที่เรารักไม่ยอมรับหารตัดสินใจของเรา เหมือนเราเป็นคนผิดทั้งๆที่เราเป็นผู้ถูกกระทำ