ตอนนี้เราอายุ 25 ปี เราเรียนจบมาหลายปีทำงานแล้ว ที่ผ่านมาเวลาเงินออกเราให้พ่อแม่เราตลอดไม่ขาดมือเลยถึงมันจะไม่เยอะมาก เพราะงานที่เราทำก็ได้ค่าแรงขั้นต่ำ ช่วงเทศกาล ถ้ามีเงินก็ให้พ่อแม่บ้างแบ่งไป หรือซื้อของกินมาให้บ้างตามทรัพย์ที่เรามี แต่ช่วงนี้มันเห็นได้ชัด คือเราเปลี่ยนงานเราก็ขอยืมเงินพ่อแม่มาใช้เป็นจำนวน12000บาท เราก็ทยอยให้ท่านทุกเดือนเงินออกมากเราก็ให้มากเงินออกน้อยเราก็ให้น้อยเท่าที่ไหว แต่มันก็เกิดเรื่องเพราะสิ่งที่เราให้ไปเค้าไม่พอ มันหนักขึ้นเรื่อยๆเริ่มจากแม่พอเราไม่ให้ตัง เค้าก็จะบอกว่า ไม่ต้องกลับมาบ้านนะ ทั้งที่เราจะกดไปให้ตอนเย็น พ่อนี่ทุกนี้เราถามไรไปขึ้นเสียงไม่คุยกับเราเลยหน้ายังไม่อยากมองเลยเรามีพี่ชาย2คน เราเป็นน้องเล็กสุด เวลาเราทะเลาะเราก็ทั้งไปหาความคิดเห็น เค้าก็จะด่าว่าเป็นหนี้พ่อแม่ก็ต้องใช้ แล้วตอบกับไปว่าไม่ใช้ตรงไหนทยอยให้ทุกเดือน ทำงานมาบ้างเหลือใช้เดือนละ1000 เพราะกยศ.ที่ใช้เรียนก็ต้องจ่าย ค่าโทรศัพก็ต้างจ่าย ค่าอาหารหมา ค่าซื้อของเข้าบ้านก็ต้องจ่าย ทำไมถึงมาตกที่เราคนเดียว เค้าก็ด่าอีกว่าใบปริญาจะเรียนทำไมให้ได้เงินเดือนเท่านี้กูขายไข่เต่าได้เดือนละ 50000 บาทก็ยังไม่มองกูเป็นตัวอย่าง แค่กระดาษใบเดียวโง่ๆยังจะไปทนทำงานได้เงินเดือน18000ทำไม (วันรับปริญาทั้งครอบครัวไม่มีใครแสดงความยิ่งดีเลย ของขวัญสักชิ้นไม่มี คำอวยพรก็ไม่มี เราท้อมาก บางทีเราก็อยากตาย แต่สิ่งที่เค้าพูดมาว่าถ้าตายกูจะไม่ทำไรให้ (คำพูดแม่)แม่เราขี้เมา มั้งเห็นคนอื่นดีกว่าเรา ชอบเอาเราไปด่าให้ชาวบ้านฟัง พอเราคิดว่าอายุเท่านี้ควรสร้างอะไรสักชิ้นเป็นของตัวเองเราเริ่มจากมอร์ไซต์เพราะเราต้องใช้รถขับมาทำงาน เค้าก็ด่าเราไม่รวมยินดีเลยมันแง่ลบตลอด ส่วนพี่ชายเราก็บอกว่าหนี้ยังใช้ไม่หมดแต่ก็สร้างเน้าะ แล้วคำพูดเค้าก็บอกว่ากว่ากูตะมีทุกวันนี้กูก็ต้องสร้าง ถ้าการขายของดีจริงทำไมบิ้กไบร์ทที่ออกมาเป็นชื่อเราให้เราไปช่วยค้ำ เค้าบอกเราไม่สิทสร้างจะทำตามเค้าไม่ได้ ทุกวันนี้พ่อแม่ให้พี่ช่ายทุกอย่างคนโตได้บ้านที่บางบัวทอง คนกลางได้บ้านที่อยู่ปัจจุบันกับรถอีก3คัน เราไม่อยากอยู่แล้วเราไม่มีกำลังใจเราควรทำไง เราอยากออกจากบ้านมามากติดตรงเรามีหมาที่เรารักมากมันอยู่ข้างเราตลอดกรือว่าควรกินยาฆ่าแมลงทั้งหมาทั้งคนไปเลย