ตอนนี้เราอายุ 28 แล้ว ยังมีปมในใจที่จนอายุเท่านี้แล้วยังแก้ไม่ได้ คือ ตอนเด็กๆเราเป็นคนเรียนดีมาตลอดตั้งแต่อนุบาลจนจบมหาลัย ช่วงอนุบาล-ประถมก็ไม่ได้มีปัญหาอะไร
แต่พอขึ้นมัธยม เราเป็นคนที่ค่อนข้างจริงจัง เราเล่นกีฬาได้หลายประเภทและร้องเพลงได้ กล้าแสดงออกให้ทำอะไรก็ทำหมดก็เลยจะสนิทกับครูห้องปกครอง (เราไม่ได้เรียนดีที่สุดในกลุ่มจะสลับๆกันเป็นที่ 1-5ในสายชั้น) (ห้องอื่นๆในสายชั้นก็ไม่ชอบห้องเราอยู่แล้วแบบไม่มีสาเหตุไม่เคยคุยกัน)
แต่เราเล่นกีฬาอยู่คนเดียวในกลุ่ม สาวๆอื่นจะกลัวดำ กลัวเหนื่อย เวลาเรียนบางทีใครดูงงเราก็อธิบาย เวลาเล่นกีฬาเราจึงต้องไปเล่นกับกลุ่มอื่นเพราะเพื่อนเราไม่เล่น ช่วงมัธยมเลยทำให้เรารู้สึกว่าในกลุ่มเราเพื่อนมีกำแพงบางอย่างกับเรา เหมือนเขาคิดว่าเราพยายามจะแข่งกับเขา หรือเราอวดเก่ง แต่เราไม่ได้ตั้งใจ เราแค่อยากทำทุกอย่างให้ดีที่สุด ให้เกรดออกมาดี
ตอนนั้นเราจึงปรับตัวโดยการใครไม่ถามเรื่องเรียนก็ไม่ได้เสนอตัว เล่นกีฬาก็พยายามไปเล่นกับรุ่นพี่หลังเลิกเรียน ในคาบก็เล่นกับเพื่อนบ้าง เล่นกับอาจารย์บ้าง ก็ผ่านมาได้ แต่กำแพงนั้นก็ยังอยู่
พอมาอยู่มหาลัยปีแรกเราก็มีเพื่อนอยู่กลุ่มนึง เวลาเรียนเราก็ไม่เคยหวงเลย เรารีบมาเช้าให้เขาลอกการบ้านตลอด สงสัยอะไรตอบตลอด แต่ว่าเราไม่ค่อยได้ไปไหนมาไหนก็พวกเขาเพราะเราไม่ได้อยู่หอ เราเลยไม่ได้สนิทกับในกลุ่มมากขนาดนั้น จนมาถึงช่วงหลังสอบเสร็จ เราทำคะแนนออกมาอยู่กลางๆของห้อง แต่เยอะที่สุดในกลุ่ม เขาทักมาถามเราว่าได้คะแนนเท่าไหร่เราก็ตอบไปว่า ได้แค่ 57 เอง (เพราะในห้องมีคนได้ 70+) นางก็บอกหูย เยอะแล้ว นางได้ 44 สรุปคือเพื่อนอีกคนเอาไปโพสด่าเราประมาณว่าได้ตะแนนเยอะทำไมต้องอวดด้วย ไม่เห็นใจคนได้คะแนนน้อยหรอ เราเลยเลิกคบทั้งกลุ่ม
คืองง คือทักมาถามกูค่ะ แล้วกูถ่อมตัวกูผิดอะไร อยากได้ยินว่า " กูได้ตั้ง 57 แหนะ เก่งป่ะห แบบนี้หรอ"
#เวลาภ่อมตัวก็หาว่า
#พออวดก็หาว่าอวด
#ก็กูเก่งเพราะกูตั้งใจ
เด็กหน้าห้อง ตั้งใจเรียน ผิดตรงไหน ?